Old, 2008, tekening, A4

Denkbeeldig verleden

Hij wil zo graag terug naar de ziel. Het lukt hem niet, zeker niet op zijn
verjaardag. Zijn vrienden proberen hem daarbij van harte te helpen,
maar komen niet verder dan zijn cruciale periode.
Cruciale periode? Uit zijn hele leven?
Een jeugdzonde leeft heel erg in zijn tijdverhuizing. Hij noemde haar
meestal het hongernonnetje, want ze had nooit ergens genoeg van.
In zijn uiterste verbeelding ziet hij haar dan weer, zijn jeugdliefde, zijn on-
derste onderdeel van ooit.
Eerst komen de kleine, grijze stofjes bovendrijven en dan later, na het
optrekken van de miezermist, ziet hij haar stil zweven in een ruimte die hij
eerst niet thuis kan brengen. Later blijkt het haar piepklein huisje te zijn (je
kon er je kont niet eens ongevraagd keren). De deur staat altijd open.
Hij ruikt een vleugje Nivea. Voelt de hitte van de volbrandende kachel.
Daarna ruikt hij weer het zoet van vanille of een andere ontbrekende geur.
Alles hoort bij haar, bij haar niezerigheid. Zij draagt veel sjaals. Haar ogen
staan vaak vochtig. Ze houdt van stamppot.
Natuurlijk is dit allemaal niet zo, maar hij wil het zo. Met veel moeite kan
hij haar gedachten lezen als hij haar lachrimpeltjes ziet. Zij is ineens toe-
gankelijk in dit denkbeeldig verleden. Ze laat zich bekijken als onverwacht
cadeau. Hij pakt haar voorzichtig uit. Ruikt haar aangename zweetgeur.
Ze lachen verlegen naar elkaar.
Knallen met de lekkerste handen.
Ze graaien naar achteren, naar voren, pakken het vlees.
De vuurdruppels lopen over, het zaad spat.

Na deze vermeende liefde is hij weer zichzelf. Zijn visueel geheugen heeft
nu eenmaal vele verdiepingen. Hij weet het en dat is op zich rijk genoeg.
Anderen zeggen dat hij aan zijn verleden verslaafd is geraakt.
Het is duidelijk, die mensen hebben nu al een misgelopen leven en daar
wou ik het maar even bij laten.

Lieve hand, boek 99, pag.89, aquarel

De keerzijde

Ik citeer maar even een bericht uit de krant. […] Er is een nachtbraker
binnen gedrongen in het centrum van de hoofdstad. Volgens de politie
was de brutale braker geen gewoon mens, maar een zeer vreemd exem-
plaar dat de stadspoort heeft omvergeworpen, alle cafés heeft vernietigd.
[…]
Onder de bevolking circuleert het gerucht dat die nachtbraker helemaal
geen mens is maar een verkleed paard, die niet weet waar hij oorspron-
kelijk vandaan komt. Zijn bejaarde brein doet dingen die hij niet wil.
Dit is natuurlijk een ernstige zaak. De eerder genoemde braakman zou
zeker de zware zieken onder ons de dood injagen. De stad zou tenslotte
door plotselinge epidemieën razendsnel ten onder gaan.
De krant maakte zoals zo vaak dus het drama.
Maar nu de ontknoping.
Een ander feit is dat er ook gelukkig mensen bestaan die een gebrekkig
beoordelingsvermogen hebben. Zij zien die onwaardige geloofsbronnen
niet en leven vrolijk verder. Helpen anderen het nare te vergeten. Zij ho-
ren het brallende braaklawaai niet. Zij strelen je met hun lieve, ervaren
handen en dan ben je zomaar weer boter. Zij zijn erg moedig zonder wa-
pens en struikelen bovendien nooit over hun eigen benen.
Deze zogenaamd gebrekkigen steken de woeste rivier zonder angst over
en verlichten daarna iedere weg.
Ooit hoorde ik zo iemand tegen een onwillige zeggen: maneschijn is goed,
maar niet voldoende om de splinter uit de voet te trekken…..
En zo komt het dat ik nooit geloof wat in een krant staat, het zijn allemaal
valse berichten.

Vlak voor het idee, 2008, tekening, A4

Grote onrust

Het licht van de lantaarn legt een smalle witte strook over mijn bank, die
doorloopt naar de muur en daar blijft steken bij mijn schildersezel. De ezel
op zijn beurt dampt, ruikt naar stof en verf. Ik ben bezig mezelf in slaap te
wiegen, maar wordt verblind door de lichtstreep. Boven de deur verschijnt
een woord.
Ik sta op en schuif de gordijnen dicht, het is tenslotte allang avond.
Goed –zeg ik in mijzelf – ik ben een beetje moe en dat is alles.
Dan is het goed – echoot mijn ander ik terug.
En dus is het ook zo, de rest is onbelangrijk.
Ik merk dat ik onrustig word.
Op-een-dag-moet-het-er-uit-komen gevoel.
Nu maar hopen dat het vandaag die dag is.
Vlak voor een idee vergeet je wat anderen gezegd hebben. Je kamer is
nog kleiner dan de werkelijkheid. Nu ga je iets anders doen dan je ooit
hebt gedaan weet je uit ervaring en voordat je het weet ben je al onder-
weg. Je bent gelijk in vorm.
Het idee staat vol ongeduld in je kamer te trappelen.
Ik ben blij voor je  – zeg ik nog tegen mijn artistieke ik en gooi alles er
uit. Het vervolg staat ineens op het doek. Misschien heeft ie wel eerst
geklopt, maar ik hoorde niets, zoals gewoonlijk. Ondertussen moddert
dat idee voort. De minibar blijft dicht. Dat is beter zegt men.
Morgen zien we het resultaat van deze creatieve onrust.
Een paar dagen daarna kan alles weer verkeerd zijn.
Meestal blijft het een mooie rit.
Ieder oeuvrestuk neemt vretend zijn deel.