Dead Matches, 1997, tekening, 65 x 80 cm

Herhaling

Dit lijkt een zeldzame plek voor een uniek oog. Er is hier een overvloed
aan gemoed. De plensbui is al gewest en laat de aarde plaatselijk spie-
gelen.
Het ruikt hier naar de fosfor van een afgestreken lucifer. Bitterzwavel.
Je zou op deze plek heel zuiver kunnen fluiten, zo zuiver als je nog nooit
eerder floot. Dat komt omdat de dood hier souffleert. Hij is hier wel, maar
hij raakt je niet aan. Hij tikt en tokkelt wat rondom, speelt de laatste von-
ken uit je kuiten. Je krijgt het lichtelijk benauwd omdat je het al eerder
hebt beleefd. Toen was je nog een achterdochtige dove, nu weet je beter.
Je krijgt op je sodemieter straks als je niet oppast.
De vermoeide wolken schuilen inmiddels in het grijs. Een voorzichtige
maan is op komst. De zon, de vuurspuwer in de onsterfelijke oven, mop-
pert gekweld in de kelder. Rozen vangen bot. Buiten gaat alles kapot.
Hoge bomen vangen het zwart.
Nu is het de tijd van teloor.
Deze kneedbodem moet maar zeggen of alles o.k. is. Maar dan ook alles.
Op deze plek, waar zelfs een vlo in de erfenis wordt geteld, kent men geen
kwijtschelding of vergelding. Hier is alles zo als het is.
De wekker staat op scherp en tikt door.
Alle lastpakken vluchten tijdig.

Hope, 1994, acryl, 24 x 24 cm

Venster

Vergooid en overschaduwd blinkt het dakvenster uit binnen elk kader.
Soms lijkt het nog het meest op de blanke strot van de nacht. Piepend
en scheurend zwiepen de wintertakken langs de hemel. De wind kan
ontevreden uithalen en zet zijn nagels vast in ieder drekspoor. Alleen
mensen met een sterke maag verdragen de zwiepstoten. Anderen willen
wel maar kunnen het niet aan. Zij laten zich met een zware paukenslag
wegslaan en leven verder zoals ze eerder leefden: vergeten door te grote
overmacht. Ontspoord en uitgegleden blijven ze hulpeloos achter. Hun
zoekende ogen sluiten snel.
Het bewijs van die ondergang is hun niet-bestaan, geen fraaie vertoning.
Nee, dan de zwieptakken: zij hebben een werkkring van echt vuur, ijs krijgt
geen enkele kans. Dat is de reële waarheid. Takken zijn wijs.
Persoonlijk ken ik een tak, die zich de behanger van een slecht geheugen
noemt. Hoewel hij de zwakste van de familie is laat hij nog alle twijfelaars
met hun draaikont ontploffen. Nou ja ontploffen, zij storten neer, nadat ze
getroffen zijn door het rondslingerend plamuur dat alle gaten met leugens
moest dichten.
De nacht zit vol verrassingen. Je bent bij deze gewaarschuwd!

Nice Beatrice, 1999, tekening, 65 x 95 cm

Positief ingesteld

De branie naast haar knielt neer als een bange man, zij ziet het niet.
Of heeft geen zin in zijn wonden of betraand gezicht. Ze heeft wel iets
beters te doen en vliegt subiet weg door alle nevels heen.
De nagelbijters blijven achter met hun verwilderde ogen waar ze niets
mee kunnen zien. Het alleen maar met de ogen iets beleven is net zoiets
als te vroeg sterven. Je hebt er niets aan.
En toen kwam ze aan op haar broedplaats, waar allemaal lachende lijnen
leven. Dit land is vergeven van eendagsvliegen, vele strijken neer. Dit is
geen verboden land. Hier hijsen ze het nooit gedacht geluk met gouden
vlaggen.
Als je een beetje positief ingesteld bent heb je geen idee meer van tijd.
Het zwarte git zwijgt hier voorgoed. Het roze fluit zo bezeten dat het bijna
rood wordt.
Ze vergeet alle snode heren uit het land van de netjesleggers, neussnuiters
en handenwassers. Al dat nette gedoe maakt je kwetsbaar. Je hebt er niets
aan.
Kijk daar steekt een hond zijn druipende snuit naar buiten. Met de kop in
de zon hoef je niet te bijten of te snauwen. In de zon ben je de zon en staan
je ogen zacht omdat je mag sluimeren. Ook zij voelt zich een zonnige pop
in een kinderstoel, brandt zich bijna aan het warme zand. Haar buik spant
zich vol genot samen.
Wie iets wil voelen en van zich wil laten horen moet naar dit land gaan.
Je hebt er alles aan.

Tisntbla, 2008, 30 x 40 cm, acryl

Indruk

Het eerste woord wat bij haar opkwam was wellicht.
Wellicht kwam ze hier voor de eerste keer ten volle in de ban van
de wondere kracht van het abstracte. Natuurlijk was het niet de
eerste keer dat ze een tekening zag of de wellustige verkrommingen
mocht aanschouwen. Wel was het de eerste keer dat ze overstuur
raakte van dit oververhit stuk kunst.
Gek genoeg bleef de aantrekkingskracht in takt toen ze iets verder
weg ging staan. Soms kent kunst kennelijk geen afstand en krijg je
het gevoel van: morgen zal misschien alles anders zijn!
En de kunstenaar/maker zelf?
Die keek even om zich heen en stortte zich op weggeleden onder-
werpen. Snel gaf hij er een ongekende sensualiteit aan, met veel,
heel veel warmte. Deze periode noemde hij meestal inkom.
Daarna zag hij pas wat hij had gedaan in zijn tovergrot.
De betekenis werd achteraf gezocht en gevonden: een oer duister
fluwelen mantel toonde het voorspel van een orgel en klom langzaam
naar een verre horizon.
Dat moest genoeg zijn. Daarnaast nog een raadselachtige titel, dat
doet het altijd goed (it’s not bla bla bla, verkort tisntbla).
Zij dacht daar natuurlijk niet aan. Zo gaat dat nooit. Zij vermoedde
dat de kunstenaar gewoon even wegdroomde en met zijn ogen de
oppervlakte van zijn studio aflikte. Kunstenaars weerspiegelen im-
mers alles.
Wat op zich eigenlijk ook weer waar was. Ze had er wel degelijk iets
van begrepen, wellicht.
Kunst liegt nooit.

Echt lezen, 2006, tekening, 50 x 65 cm

Losse lagen

Ik weet niet waarom ik dit doe, maar het is dinsdag en dan slaat het meest
troosteloze vaak toe. In die bijna lusteloosheid doe ik bijna geen deur open.
De deur staat gewoon open, zeg ik tegen mezelf en lees een boek.
In het boek staat: Het was me niet opgevallen dat de deur open was. Wat een
toeval! De deur is anders altijd potdicht! Nog eventjes en dan komt er vast
een vrouw naar binnen die me begroet met: Man van m’n dromen…
Dan zal ik haar zeggen: Je gaat toch niet weer de hele dag voor me zingen?
Of ik ga haar gewoon bozig neersteken om de stilte te behouden.
Maar de deur blijft dicht en er komt niemand. Ik lees.
Ik lees over de zee, ik beleef het. Nog even en ik word een oester. Of misschien
beter: een inktvis. Ik ben die andere, vreemde wereld. Het is fijn om een niet
stervend dier te zijn. De zee laat mij zwellen. De blinde drift heeft me te pakken.
Later kan ik nog wel een ommetje maken in het soppige moeras of me te goed
doen aan het vrouwelijk vlees in overvloed.
Nu ben ik nog heel lang zee. En wild. En zout. In overvloed.