Afscheid van een punt, 2016, schets
Over mooi
Het mooiste ogenblik is grenzeloos, als een constant openbarstende
bloem.
Vaak lukt het haar dit gelukspunt te vinden en op te rekken tot het
volslagen tijdloze. Die punt weet natuurlijk op haar beurt wel dat het
bij uitstek juist tijdelijk is en dat er dus ook onbereikbare dagen zijn.
Op onbereikbare dagen wordt het ogenblik snel nagekeken door het
rood van de wangen. Het bloost zich zo een schaamtevolle weg. Het
lichaam laat zich op dat moment van zijn sulligste kant zien en speelt
eigen rechter.
De mooiste uitlopende punt is natuurlijk een biggeltraan, die zich in
de tuin laat vallen, waar vooral de merels tuk op zijn. Ze zingen zich
daarna de longen uit hun bek. Vogels hebben van nature ook hun
mooie momenten. Vaak ’s ochtends.
Op dit mooiste ogenblik ziet ze even niets zolang ze wegdenkt.
Ze weet niet of het een vorm van ijdelheid of echtheid is.
In elk geval speelt ze haar eigen hoofdrol.
Ze herkent alles driedubbel en helder.
De langgerekte momenten spiegelen het verleden genadeloos terug.
Ze weet niet of het kunst of echt is. Zeker tijdelijk mooi.
Dan zal het wel kunst zijn.
Punt.
