Het wit, 2016, schets

Kindertijd

Toen ik zeven jaar was, voelde ik mijn eerste liefde. Het was alsof
ik in een naoorlogse kale etalage zat met de nog grauwe tint van
de toenmalige schaarste. De schittering blonk als die van een volle
messenwinkel. Het weerkaatsende licht van kleine, platte spiegels
maakte dat ik me meer dan gelukkig voelde.
Je zag jezelf overal en onverwacht weerkaatst.
Met mijn hoofd tegen het glas gedrukt keek ik naar het silhouet van
een mooie vrouw achter in de winkel. Ze was zo mooi als een
marmeren beeld.
Ik voelde me helemaal warm worden. Die vrouw mocht per direct
mijn moeder zijn! Als ze me zou vragen deed ik het gelijk en kwam
nooit meer thuis!
Ik ging haar briefjes, die ik niet durfde te versturen, schrijven.
Ik verborg ze minstens tien jaar, verzweeg die aanwezigheid.
Nu, vele jaren later, bekijk ik die schrijfsels weer en krijg opnieuw
het gevaarsignaal uit mijn kindertijd in mijn lijf.
Gauw doe ik de briefjes in mijn rechter broekzak. Houd de hand er
stevig op. Ze mogen niet ontsnappen.
Het is nu mijn inmiddels gedeeld geheim.

Spinazie eter, 2016, schets

Oude weg

Al jaren heeft hij niet meer gerookt, maar nu steekt hij toch een
sigaret op. Hij stopte indertijd toen zijn relatie brak. Dan overal
maar een eind aan.
De rook schroeit zijn longen opnieuw dicht. Zijn branderige, snelle
trekjes maken het nog erger. Hij is kort af, humeurig. Kom nu niet
in zijn buurt. Hij heeft op zijn minst één probleem.
Zijn nieuwe relatie kan het niet vatten, blijft gelaten stil. Zij zit er
wat verloren bij.  Ze weet dat ze niet moet of mag reageren. Hij is
nu ontplofbaar.
Zonet hoorde hij dat zijn dochter, zijn enig kind en meisje, is
vertrokken met een gevaarlijke vriend. Vlak voordat ze wegging
zei ze nog met tranen in de ogen: Ik wil normaal zijn en dat kan
niet met jullie erbij….
Hij had het er maar moeilijk mee. Voor de zoveelste keer. Zijn
vruchtbare dagen waren allang op of met vakantie. Hij leek wel
uitgegroeid, spijtig genoeg.
Het meisje was eerst wel verdrietig, maar onderging haar vertrek
daarna toch met een grote glimlach: ze wist dat dit de enige
uitweg was.
Haar vader verstikte haar, wou altijd ongepaste aandacht. Hij was
ergens haar kind geworden. Omgekeerd ongezond.
Hij bleef haar brutaal en onberekenbaar vinden natuurlijk. Puber!
Eigen vlees en bloed is ook niet altijd alles.
Het enige wat  hem nu nog omhelst is de rook van de tabak.
Daarnaast begon hij veel spinazie te eten.
Het zou hem sterker maken.

Alles komt goed, 2016, boek 115, pagina46

Om te onthouden

Iemand glimlachte nooit, keek wel uit.
Zelfs als anderen het voordeden, kwam de droevigste glimlach ooit
naar voren. Voordoen werkt meestal averechts. Zeker bij hem.
Ze zeggen dat hij vroeger te veel door zijn vader werd geslagen.
Die moest zich een paar keer per week uitrazen. Iets in hem viel
van binnenuit aan. Hij kon het niet stoppen, de zoon moest het
ondergaan.
Zijn moeder, die ook geslagen werd, zei steeds dat we vooral blij
moesten kijken als vader er was. Dan deed ze die beroerde glimlach.
Het zag er zo echt uit dat je direct geloofde dat het zou gaan helpen
om de vader week te maken.
Maar het lachen was de zoon inmiddels vergaan.
Binnenboord boosheid!
Op een dag nam hij wraak.
Zijn vader was gek op zijn goudvissen. Hij gaf meer om die rond-
zwembeestjes dan om zijn gezin. Uren lang kon hij er naar kijken.
Hij praatte er zelfs mee. Lange verhalen over zijn werk. Hij vertelde
ze hoe goed hij was, wat die en die had beweerd en wat hij dan
weer daarop had gezegd…..

Toen vader thuis een keer kwam lagen de beestjes voor dood op
de vloer.
De zoon zei dat vaders verhalen te sterk voor die arme beestjes
waren geweest en dat ze het niet hadden kunnen verwerken. Acute
hartstilstand was het gevolg geweest. De dierenarts had het zelf
gezegd, hij kon niets meer doen. De arme beestjes dobberden
wezenloos boven in het heldere water. De zoon had ze toen maar
uit het water gevist.
Vervolgens riep hij de kat en zei: Hier voor jou, ’t is vrijdag!
Dat was smullen voor het beestje.
Iedereen glimlachte warm, behalve de vader.
Hij heeft daarna nooit meer gesproken of geslagen.
De rust was weergekeerd.
Alles komt met wat geduld altijd goed.