St(r)andbeeld, 2016, boek 115, pagina 38
Kinderlijke wens
Ik kan ook kort zijn:
Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
Wij zullen branden of verdrinken,
nadat we zijn versmolten.
Wens
Beantwoorden
Dagelijkse archieven: 3 maart 2016
Rietje
90 Graden familie, 2016, schets
Gezin gezien
Midden in de stille nacht lag ze op bed met haar ogen dicht, ze kon
de slaap niet vatten. Ze wou te graag en dat moet helemaal niet.
Het was helemaal onzin te bedenken dat ze zichzelf met grote wil
in slaap kon toveren. Dus daar lag ze dan in halve toestand tussen
waken en slapen.
Ze hoorde van alles.
Het meeste kwam voort uit de rest van die dag. Ze had echt meer
moeten zeggen op talloze momenten. Gewoon de wind van voren
laten blazen. Maar ja, ze mocht zich er niet mee bemoeien, ze moest
haar mening voor zich houden.
Inwendig kookte ze. Vader en dochter zaten de hele dag vreselijk te
bakkeleien. Vooral de dochter ging luidruchtig te keer en dan kon hij
natuurlijk niet achterblijven. Ze waren te veel gelijk, gelijke genen.
Moeder bleef mooi stil en liet de boel lekker vastlopen, waarop zij
prompt alles over zich heen kreeg van beide ruziemakers. Het was
ineens haar schuld. De derde persoon is vaak de pineut.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat iedereen apart ging slapen.
Ze viel pas in slaap toen ze bedacht dat haar man meer een bevend
rietje was in plaats van een vlijmscherp mes. Bovendien is er morgen
weer een dag waarop iedereen weer anders weet en doet.
Toch waren deze mensen erg aan elkaar verknocht. Hun ruzie maken
had iets positiefs. Wie voor het huis langsliep hoorde altijd een vrolijk
praten en lachen of anders klonk er wel een mooi dromerig muziekje.
door de muur.
Door de jaren heen werden ze steeds meer één.
Ster
Meubelman, 2016, schets
Afgeschermd
Hij zei dat hij last van heimwee had, maar hij was natuurlijk
gewoon iets aan het verdringen, zijn wereld was voor altijd
geschonden. Heimwee naar wat?
En dan sta je daar.
Ondanks al zijn scherpe observaties en rake commentaren
bleef hij onderdeel van zijn eigen naar gevoel. Hij was geen
mooie komeet aan de hemel, nee echt niet, eerder een vallende
ster (gauw een wens doen!).
Zijn ster riep een sfeer van dreiging op, een nare aankondiging
of misschien zelfs een naderende dreiging. Catastrofale tijd.
Waarom hij zo vreemd omging met zichzelf is nog altijd een
groot raadsel. Tijdverlies.
Je zou zeggen iemand die zoveel heeft meegemaakt, juist beter
zou kunnen leven. Misschien hield hij te veel van Kafka met zijn
geleerd systeem hoofd en was de vereenzelviging vastgekleefd!
Hoe dan ook, het was toch jammer dat domme heimwee gevoel.
Het knaagt alles op den duur kapot.
En dan sta je daar.
Ik wenste hem dus meer ster, zodat hij weer meer verteller werd
in eigen verhaal. Hij moest zijn ster weer laten schijnen als een
heldere, briljante, lichtbrekende diamant.
Dan zal de nacht er elke nacht uitzien als een feestmaal.
Dan zal hij de priester zijn die in de ruimte rondgaat, terwijl hij
wijwater sprenkelt. De zege is met u! Dan verheerlijkt hij zijn
hemelse heerlijkheid en troost al het sneue sneuvelbloed op zijn
slagveld.
Hoe zo droevig? Hoezo zo bleek? Zijn hart slaat minstens 88.
Tenminste, dat vermoed ik. Ik zag zijn ster.
Harmonica
Het warme huis, 2016, bewerkte foto
De harmonica
Dat wilde ik weten. Nog voor ik ga.
Niet wie ik zal worden, maar wie en wat ik zal ontmoeten.
Hier was het te ingewikkeld geworden. Gewone dingen waren
zomaar vreemd. De ziel zat te diep in het vlees verborgen. Ik
kreeg geen antwoord, ze lieten me verloren staan op een lege
landweg. Dus rende ik met een heftig kloppend hart weg van hier.
Weg!
En toen kwam ik daar waar de zwarte hanen zwijgen. Daar waar
op iedere hoek een lantaarnpaal is. Het stortregende en toch hoorde
je nog her en der de kletsnatte vogels zingen. Opscheppers!
Dit was een plaats, geen gehucht. Hier hadden de geesten geen
kracht, ze werden te veel afgeleid. Af en toe rommelde de lucht in
een soort gezelligheid. Verre flitsen lieten de silhouetten van de
huizen zien, als je er snel bij was.
Toen oom Jan verscheen schitterden de plassen in de straten als licht.
Hij was toen al ruim zeventig jaar op aarde en nog lang niet moe.
Sterker nog: in zijn hoofd was het één en al beweging zonder vorm.
In zijn volle leegte had hij het razend druk.
Oom Jan speelde graag mondharmonica, iets wat hij had geleerd
van zijn inmiddels overleden oudste broer, die zo mooi op de rand
van het bed vakantiedeuntjes kon spelen.
In de houten vakjes van het muziekwonder liep soms wat water,
de toon klonk daardoor nog treuriger. De klaaglijke uithalen waren
zo hartbrekend, dat de regenstralen zich spontaan verstrengelden
en zo werd het ineens toch droog.
Later:
Oom Jan, in wie het proces van aftakeling al licht was begonnen,
werd steeds bleker door kalk en salpeter in de aderen. Hij kleefde
steeds meer aan de weg als hij een ommetje maakte. Traag tempo.
Als je van hem een portret zou maken kon je het doen met de
kleuren van knollen, citroen en witlof.
Uiteindelijk stierf hij, nog net geen honderd, in een open veld, zoals
Van Gogh het had gedroomd.
Op een veld en een akker is alles waar. Windvlagen ontstaan daar.
Soms hoor je in het huilen van de wind nog oom Jans harmonica.
Tijd
Overtrek, 2016, computertekening
De zucht
Weg is weg!
Verdwenen in de onachterhaalbare tijd.
Niet treuren.
Geen weemoed.
Alles is een kwestie van tijd. Ja toch?
Weg is weg!
Daar praten we niet meer over.
Voorbij is het wijde landschap van de nostalgie.
Alle oude gedachten kunnen niet meer bestaan, ze zijn opgegeten
door een andere tijd.
Weg is weg!
Niets terughalen.
Zo’n teruggreep kan alleen maar beschamend zijn, is een uiting
van armoede: valse gedachten, valse sensatiezucht. Scherven
en stukjes moeten mooi zichzelf blijven.
Weg is weg!
Drooggelegde hersengrachten moeten niet bewaterd worden, ze
hebben hun eigen karakter gekregen en dat is al mooi genoeg.
Klaar dus! Je krijgt echt geen week hoofd bij uitval.
Wat verdwenen is heeft zijn plaats verloren.
Nodeloosheden hoef je niet te sparen.
Weg is weg!
En tijd is tijd. Tiktijd.
Alleen groot ontwikkelde estheten schieten vol medelijden en
zwemmen in eigen machteloosheid, zitten zwaar op de bedrand.
Onzin
Rookkamer, 2016, computertekening
Niets is wat er staat
Er was eens een dame die zich had voorgenomen een verhaal, nee,
een geschiedenis te schrijven, waarin alle eet- en drinkgewoonten
een rol speelden. Ook moest het over spijsverering en roken gaan.
Eventueel zelfs over seksuele gedragingen. Kortom ze wou er echt
veel tijd in steken. Het moest een groot, open boek worden.
Ze begon een staatje aan te leggen over haar slaapgewoonten. Alle
slaaptijden stonden keurig onder elkaar, met hoe lang, hoe slecht en
natuurlijk ook het belangrijkste: haar dromen werden breed verklaard.
Toen ze uiteindelijk vele schriften vol had geschreven viel het haar
op dat ze het niet meer interessant vond. Ze had alles al beleefd,
alles was overgegaan tot een soort droge kruimelkoek. Bovendien
was alles echt achterhaald. Niets was nog zo als het beschreven was.
Niets kon ze meer navoelen. Ze las eigenlijk heel veel onzin.
Nu zit ze steeds over haar verloren tijd te denken.
Soms wil ze op een onverwacht moment de politiek in.
Ik geloof niet dat er iemand op haar zit te wachten.
Politiek loopt ook altijd zo achter.