Alles komt goed, 2016, boek 115, pagina46

Om te onthouden

Iemand glimlachte nooit, keek wel uit.
Zelfs als anderen het voordeden, kwam de droevigste glimlach ooit
naar voren. Voordoen werkt meestal averechts. Zeker bij hem.
Ze zeggen dat hij vroeger te veel door zijn vader werd geslagen.
Die moest zich een paar keer per week uitrazen. Iets in hem viel
van binnenuit aan. Hij kon het niet stoppen, de zoon moest het
ondergaan.
Zijn moeder, die ook geslagen werd, zei steeds dat we vooral blij
moesten kijken als vader er was. Dan deed ze die beroerde glimlach.
Het zag er zo echt uit dat je direct geloofde dat het zou gaan helpen
om de vader week te maken.
Maar het lachen was de zoon inmiddels vergaan.
Binnenboord boosheid!
Op een dag nam hij wraak.
Zijn vader was gek op zijn goudvissen. Hij gaf meer om die rond-
zwembeestjes dan om zijn gezin. Uren lang kon hij er naar kijken.
Hij praatte er zelfs mee. Lange verhalen over zijn werk. Hij vertelde
ze hoe goed hij was, wat die en die had beweerd en wat hij dan
weer daarop had gezegd…..

Toen vader thuis een keer kwam lagen de beestjes voor dood op
de vloer.
De zoon zei dat vaders verhalen te sterk voor die arme beestjes
waren geweest en dat ze het niet hadden kunnen verwerken. Acute
hartstilstand was het gevolg geweest. De dierenarts had het zelf
gezegd, hij kon niets meer doen. De arme beestjes dobberden
wezenloos boven in het heldere water. De zoon had ze toen maar
uit het water gevist.
Vervolgens riep hij de kat en zei: Hier voor jou, ’t is vrijdag!
Dat was smullen voor het beestje.
Iedereen glimlachte warm, behalve de vader.
Hij heeft daarna nooit meer gesproken of geslagen.
De rust was weergekeerd.
Alles komt met wat geduld altijd goed.

St(r)andbeeld, 2016, boek 115, pagina 38

Kinderlijke wens

Ik kan ook kort zijn:
Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
Wij zullen branden of verdrinken,
nadat we zijn versmolten.

90 Graden familie, 2016, schets

Gezin gezien

Midden in de stille nacht lag ze op bed met haar ogen dicht, ze kon
de slaap niet vatten. Ze wou te graag en dat moet helemaal niet.
Het was helemaal onzin te bedenken dat ze zichzelf met grote wil
in slaap kon toveren. Dus daar lag ze dan in halve toestand tussen
waken en slapen.
Ze hoorde van alles.
Het meeste kwam voort uit de rest van die dag. Ze had echt meer
moeten zeggen op talloze momenten. Gewoon de wind van voren
laten blazen. Maar ja, ze mocht zich er niet mee bemoeien, ze moest
haar mening voor zich houden.
Inwendig kookte ze. Vader en dochter zaten de hele dag vreselijk te
bakkeleien. Vooral de dochter ging luidruchtig te keer en dan kon hij
natuurlijk niet achterblijven. Ze waren te veel gelijk, gelijke genen.
Moeder bleef mooi stil en liet de boel lekker vastlopen, waarop zij
prompt alles over zich heen kreeg van beide ruziemakers. Het was
ineens haar schuld. De derde persoon is vaak de pineut.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat iedereen apart ging slapen.
Ze viel pas in slaap toen ze bedacht dat haar man meer een bevend
rietje was in plaats van een vlijmscherp mes. Bovendien is er morgen
weer een dag waarop iedereen weer anders weet en doet.
Toch waren deze mensen erg aan elkaar verknocht. Hun ruzie maken
had iets positiefs. Wie voor het huis langsliep hoorde altijd een vrolijk
praten en lachen of anders klonk er wel een mooi dromerig muziekje.
door de muur.
Door de jaren heen werden ze steeds meer één.

Meubelman, 2016, schets

Afgeschermd

Hij zei dat hij last van heimwee had, maar hij was natuurlijk
gewoon iets aan het verdringen, zijn wereld was voor altijd
geschonden. Heimwee naar wat?
En dan sta je daar.
Ondanks al zijn scherpe observaties en rake commentaren
bleef hij onderdeel van zijn eigen naar gevoel. Hij was geen
mooie komeet aan de hemel, nee echt niet, eerder een vallende
ster (gauw een wens doen!).
Zijn ster riep een sfeer van dreiging op, een nare aankondiging
of misschien zelfs een naderende dreiging. Catastrofale tijd.
Waarom hij zo vreemd omging met zichzelf is nog altijd een
groot raadsel. Tijdverlies.
Je zou zeggen iemand die zoveel heeft meegemaakt, juist beter
zou kunnen leven. Misschien hield hij te veel van Kafka met zijn
geleerd systeem hoofd en was de vereenzelviging vastgekleefd!
Hoe dan ook, het was toch jammer dat domme heimwee gevoel.
Het knaagt alles op den duur kapot.
En dan sta je daar.
Ik wenste hem dus meer ster, zodat hij weer meer verteller werd
in eigen verhaal. Hij moest zijn ster weer laten schijnen als een
heldere, briljante, lichtbrekende diamant.
Dan zal de nacht er elke nacht uitzien als een feestmaal.
Dan zal hij de priester zijn die in de ruimte rondgaat, terwijl hij
wijwater sprenkelt. De zege is met u! Dan verheerlijkt hij zijn
hemelse heerlijkheid en troost al het sneue sneuvelbloed op zijn
slagveld.
Hoe zo droevig? Hoezo zo bleek? Zijn hart slaat minstens 88.
Tenminste, dat vermoed ik. Ik zag zijn ster.