Sleutelwerk, 1998, tekening, 80 x 65 cm

Later is ook tijd

Het is waar, oude emoties verplaatsen zich gemakkelijk van het
ene object naar het andere, alsof het subject zelf zou veranderen
van verleden en van toekomst.
Ik weet nog hoe ik ooit in kinderlichaam schreeuwde tegen de zee
en meende dat die zee daar zo van schrok en zich af en toe terug
trok na mijn geweld.
Door geen ander gevoel dan trots leefde ik verder in wilde harmonie.
Later werd alles helaas duidelijk en leerde ik dat de zee alleen
maar naar de maan luistert en mij niet eens ziet staan. Wel is het
altijd zo gebleven dat als iemand nadenkend over mij heen buigt,
alles gewoonlijk donkerder wordt. Nabije objecten smelten niet
samen in gelijkstandige emotie. Men buigt en geeft duisternis.
Mijn innerlijke stem spreekt me vaak bemoedigend toe: wees niet
bang, schaduwen komen altijd op de vierde plek tot leven…
Niet dat ik er iets van begrijp, maar het stelt me gerust.
Het moment is moment.
Dan kan ik verder bezig zijn met mijn sleutelwerken te verzilveren,
brieven te schrijven aan mijn voordeur of lekker voortborduren aan
mijn slaap.
Het maakt niet uit zolang ik maar de sleutel heb en mezelf met een
bezoek vereer.

Old Flames, 1997, acryl, 80 x 80 cm

Doorbraakdag

Geloof en onhoudbare pretenties horen bij elkaar.
Een mens gelooft graag in een zinvolle samenhang.
De kleinste dingen krijgen dan een prettige plaats. Er komt orde,
kosmisch of niet. Zo maak je iets groots om zelf weer klein te
worden. Eeuwenoud is dat gevoel al, de herhaling regeert.
Ongelovigen noemen dat Gods Gymnastiek hoorde ik laatst.

Het was op een enorme druilige dag. Honden jankten de hele nacht
van ellende door. Echt weer om je hersens te spoelen, je hoefde
alleen maar je kop uit het raam te hangen en binnen vijf minuten
was je compleet helder en schoon door de aanhoudende druil.
Toeval, noodlot en persoonlijke verantwoordelijkheid – die drie
draden kruisen elkaar onophoudelijk, ze waaieren steeds wijder uit
naarmate je ouder wordt. De knopen zijn duidelijk voelbaar per
persoon of je moet erg bedolven zijn onder te veel en vooral foute
eigen dunk. Dunk maakt je doof. Knopen worden alleen maar dikker,
ze knagen niets door. Je groeit achteruit.
Ik geloof liever dat het wezenlijke altijd klaar aan de oppervlakte ligt.
Je kunt het zo grijpen bij wat ontspanning.
Het leven is heel simpel eigenlijk.
Precies.

Legende, 2006, acryl, 100 x 70 cm

Hemelduw

Zoals een hert door zijn schutkleur het hout kan rekken, zoals een
havik de lucht kan vangen, zo zag ik een grijze wolk zich verplaatsen
in een engel. Een sluwe schaduw blies het in die vorm.
Als dat geen poëzie is, dan moet ik aandachtig en spoedig  een
dichter spreken. Dan eet die dichter tijdelijk zijn eigen vlees.
Waarschijnlijk spreekt het weerloze in mij. Getekende kreten verlaten
mij niet stil. Het zijn meer lange revolverroffels.
Het maakt mij achteraf mild, het kind in je verweekt de geest.
Spotvrij zitten we stil op de rand van het bed en vergelijken de
wil met de wens. Altijd een leuk spelletje. Doe daar de wellust en
de helderheid bij, plus het licht van de menselijke stilte en je
hebt zomaar een volledig leven te pakken.
Maar goed, een hemelduw, zelfs al is die grauw en grijs, is altijd
iets moois om te zien. Het is alsof wijsheid en schijn even samen-
smelten.
Eenmaal meegaand boven gekomen, zien we hoe de vrede de
kudde voort graast. Zie je wel, de wereld is goed.