Rose kussen, 1986, bewerkte foto

Belichte tijd

Even leek het leven uitzichtloos, daarna kwam de wisselvalligheid.
Hij kwam dan ook geen enkel onbeschadigd persoon tegen, het
was alsof hij een leedmagneet in de broekzak had. Af en toe raas-
den de horzels  door de tunnels van zijn menselijk vlees. Het erge
was dat hij het zelf deed. Hij zat tot aan de oksels vol scherven.
Vond dat herkenbaar prettig. Ondertussen tikte de klok meedo-
genloos.
Gelukkig werd het leed later altijd gevolgd door een schonkige
bron van verwondering. Verborgen engelen roerden in de ver-
schrikkelijke brei en voeden gelijk zijn mateloze oog.
Hij zag het roze kussen weer op het bed liggen. Die lichte bode
bracht hem weer over de donkere drempel. Aan de andere kant
heerste het getij van de vrije geest. Het maakte van de verrader
en redder.
Zijn horizon was zo groot als het avondrood, hij kreeg er kippen-
vel van. Waarom zou ik in de modderpoel gaan liggen als deze
prachtige tempel mij roept, was zijn gevoel.
En zo werd hij door een wellustige wolk vurig verrast.
Oosterse geuren deden de Noorse keuken snel vergeten.
Zijn hart jaagde en kuste alle lachende duiven (daar moet je
sterke lippen voor hebben).
Een warm moederhart keek achter een sleutelgat en liet zijn
lichaam branden. Zijn zoete adem vloog in haar neusvleugels.
Vanuit het vriespunt ging het nu vuurwaarts. Zijn vruchtbare
ogen bouwden een graf voor al het boze. Het gif kwam niet
meer op, alles was al uitgezaaid.

Een zeker gevoel, 1985, bewerkte foto

De reis

Er is een tijd geweest dat ik kon zeggen: het paard kent alle wegen,
maar de ruiter niet. In het verre blauw was toen nog niets te zien.
Ik leefde zo’n beetje in het verdwaalde hart van de reiziger. Tenslotte
ontmoette ik mezelf, zonder me alleen te voelen.
Met mijn nieuwe arm wees ik de richting aan. Mijn verlegenheid hield
niets tegen. Ik, die de wegen niet kende, stond met mijn baard en
staart in de blinkende, gouden zon en wou meer. Veel meer zelfs.
Zo rolde ik van het één naar het ander, zonder me ergens druk om te
maken. Achter mij werd de weg een grote stofwolk, die mij vanuit
het verleden onzichtbaar maakte. Toen zei een stem in mij: alles
op aarde is alleen.
Het besef keerde terug, ik leerde bescheidenheid.
En nu weet ik dat liefde het onvoorziene leest. Het is een soort ge-
heimschrift voor de goede verstaander. Tussen de regels door staat
alles. Je kan het zo grijpen. Na ontcijfering ligt de beloning trillend
klaar. Liefde kent geen limiet, iedere gouden minuut is nooit geërfd.
Echte liefde begint vaak laat. De kleine uurtjes vertellen zoveel meer,
alhoewel tijd niets met liefde heeft te maken. Doe daarom je horloge
af bij liefde. Liefde heeft haar eigen tijd. Liefde kent geen nog even.
In een machtige melodie biecht zij in een roze nevel haar aangezicht
tot je keel geen adem meer kan krijgen.
Daarna komt het overleven en vegeteren weer. De muziek neemt
gelijk afscheid na foute woorden. De doorweven klanken van harts-
tocht vallen stil. De aarde is weer voor de mensen, de dieren, de na
tuur, niet voor de mythen.
Het lot kiest zijn masker, zoekt onzeker zijn weg. Vindt.

Reïncarnatie, 1980, bewerkte foto

Weder

Wat is dat toch met dat weder?
Weder is voor mij een bijwoord.
Weder is: ik zag haar weder. Zij komt het eerst boven. Door het
weder is alles lang geleden en toch opnieuw en moet ik denken
aan mijn mooiste tijd tussen mijn dertigste en veertigste jaar.
Alles leek toen nog zorgeloos en zonder haast. Toch schreef ik in
diezelfde tijd:
De dag hakt me halverwege af. Zonder waarschuwing ben ik moe,
wil ik gaan slapen terwijl er nog zoveel te doen is. Ik zou willen sla-
pen, maar moet werken, afspraken maken, telefoneren, woorden
zeggen. Ik kan niet liegen en morgen doen. Ik ga vandaag door.
Ik zie dat ik het heb geschreven, maar voel het niet. Mijn hoofd
proeft de tijd niet meer. Ik ben te moe. Mijn ene hand reikt naar een
tablet, de andere pakt een glas water. Opkomende koppijn. Nu mag
een vlieg niet zoemen.
Even later:
Ik ga douchen. Verschoon mij weer, dat maakt me prettig nieuw.
Mijn haren gaan er verzorgd uitzien. Mijn nagels zijn goed knipbaar.
Ik pak mijn koffer, sluit mijn kamer af. Ik ben kalm en vertrek.
Nog later:
Ik leef. Sedert vele jaren, voor en na vandaag, leef ik vol vreugde.
Voel me jonger dan ik ben. Ik ben me bewust van al mijn vermo-
gens, want ik heb een vliegend lichaam. Eigenlijk ben ik alleen
door mijn geheugen, de gewoonte van mijn spieren, verbonden aan
de aarde. Mijn vlees is zoveel meer.
Nog even en dan zal ik verticaal vallen en in nieuws veranderen.