Dwarrel, 2013, schets

B(r)ouwsels

Rare wereld tegenwoordig, als je wat ouder bent inmiddels.
Een waarneembare tendens is om alles op elkaar aan te willen
sluiten, behalve mensen dan. Fototoestellen op de TV, TV op de
telefoon, telefoon op de computer, de computer op enz.
Zo ontstaan er vele , nieuwe puzzelstukjes en is het mogelijk
daarmee een netwerk te vormen. Steeds sneller en gerichter ver-
zamelt men eerst fanatiek door om het dan later weer even fana-
tiek te verspreiden. Iedereen wil doorgeefluik zijn van min of
meer hetzelfde. Zo ontstaat er snel een grote eenheidsworst,
je hoort er bij of niet. Waarbij is mij niet duidelijk.
Met behulp van digitale compressietechnieken is het mogelijk bin-
nen enkele seconden complete pakketten beeld, geluid, tekst uit
te zenden of te ontvangen. En daarna kan de ontvanger weer op
zijn/haar manier alles uitpluizen en vooral reageren.
In dat sfeertje ben je al gauw een dromerige dwarrel. Het is gewoon
niet bij te houden al die informatie. Volgepropt met zoekopdrachten,
het liefst groot in getal, ben je zomaar een middag kwijt en voel je
je net zo leeg als na een avondje nikserig TV kijken (ook al veel van
hetzelfde, variatie nul).
En hoe zit het dan met de verouderde, hedendaagse middelen?
Hollen die onze persoonlijke realiteit misschien uit? Zijn we zelf niet
in staat groot te denken?
Wordt het niet eens tijd om beperkt te blijven tot 24 uur per dag?

Nieuw licht, 2013, schets

Bijzonder geval

Als kind had hij er al last van, hij werd geplaagd door een rond-
zwervende geest. Het was bovendien ook nog eens een trage,
afgedankte. Zodoende leefde zijn lichaam in een kunstmatige
wereld. De geest omhulde alle diepere ruimtes en reflecteerde
daardoor een nog grotere spirituele ruimte. De evolutie van het
menselijk lichaam leek nog lang niet uitgewoed.
Zodoende kwam hij in een nieuwe fase terecht. Hij kon alle pro-
ducten van eigen geest van te voren al aanschouwen en hoefde
daarop alleen nog maar te reageren. Dat scheelde tijd!
Hij doorbloeide tot een super volwassene, werd nooit weggeduwd
of veroordeeld. In tegendeel, men vond hem een Orakel Nova.
Zijn virtuele ruimte bood kans om het lichaam te verplaatsen.
Met een beetje wil was dat zo gepiept. Zo was je hier, zo was je
daar. In een nieuw veld van avonturen was de reis altijd aange-
naam. Het reizen door de Neo Natuur was in feite een reis door
het Zelf.
Bij hem was dus geen scheiding tussen lichaam en geest, nee,
hij had slechts last van een uitdijend spectrum van levensenergie.
Voorbij was het trage leven. Bruggen werden niet allen bedacht,
maar ook nog eens geslagen. Kortom: één en al invullende ver-
vulling!
Vervulling kent geen verveling. Zijn constant dromende geest
ontvouwde zich her en der. Hij was een mens die zich bewust was
van zijn mooi vermogen en noemde het liefkozend zijn natuurlijke
ziel, wat ergens te aards was voor die gave.
Geen misbruik maken van de aarde, de meest oorspronkelijke
natuur, stond hoog in zijn vaandel. Je moest de natuur gewoon
met rust laten. Afblijven! De aarde is goed! Punt uit.
Er zijn nu nog enkele mensen die deze levensenergie bezitten,
zij leven in tijd en ruimte, hebben kracht, geen macht.

K(l)eurig begin, 2013, schets

Geen opening

Wat is nog de plaats van een galerie?
Het lijkt steeds meer een theater dat nauwelijks van elkaar verschilt
en bovendien gebonden is aan de aanwezigheid van dezelfde groep
mensen. Waar blijven de kunstkenners? Wie steekt zichzelf nog in
brand, symbolisch?
De galerie is nu voor alle restjes. Voor alles wat van tafel valt of is
weggesneden. Ze exposeren het liefst de kuchjes en hoestbuien.
Misschien heel enkel nog het schrapen van een stem. Kom daar
maar eens tussen! Al trek je nog zo’n mooie schildersbroek aan,
vergeet het maar. De bordkartonnen afwijzing doet je gelijk wan-
kelen, je vetrolletjes flubberen van opwinding over je broeksriem,
je schoenen knellen spontaan van je opgeblazen ego. Je verdwijnt
daarna dus maar snel met de kwaaie blik nog op je kop.
Buiten stort je nog net niet in, dat doe je thuis net zo als vroeger
als kind (pas vlak bij huis gaan huilen).
Tijden veranderen hoor ik je zeggen. En dat is ook zo. Ik ook.
Het oude is niet meer het oude, het zeurt omdat het achterblijft,
wordt mager.
We leven in het tijdperk van de reproductie. We struikelen niet
meer over de butlers. We zijn losse draadjes.
Is dat dan erg?
Welnee, het is alleen zoiets als waar het licht is is het donker en
waar het donker is is het licht.
Nu nog even zoeken naar dat pauze-bordje.
Het moet ergens liggen bij het achterdoek.