Verdieping, 1966-2010, bewerkte foto
Tweespalt
Hij studeerde midden jaren zestig aan de kunstacademie af.
Nieuwe lichting, nieuwe kansen.
In de lange open wandelgangen hoorde je woorden als vrijheid,
modern, beroemd. Alles was nog een kwestie van tijd.
Vol goede moed, nog geroerd door de ruimhartige belangstelling
van galeristen begon hij ‘ongepaste’ schilderijen te maken.
Hij voelde de tijd, was tevreden met eigen werkplezier.
In die tijd fronsten mensen niet zo snel hun wenkbrauwen als je
iets moderns liet zien. Er was juist honger! Hij had veel in de aan-
bieding. Kijkers zouden er likkebaardend van gaan smullen.
Eenmaal per maand stelde hij zijn werk tentoon, een grote groep
vormde zich om hem heen. De samenleving leek en keek tevreden.
Herinnering aan het waterland, was misschien achteraf zijn sterkste
werk. En dat was nu juist het probleem, hij bleef te lang blij in zijn
eigen landje. Om door te groeien moet je gaan reizen. Hij leunde
iets te veel op het succes van zijn oude heldendaden.
De ene boezemvriend na de andere verdween (nadat ze hem eerst
hadden leeggeroofd). Daarover maakte hij zich geen zorgen, hij
bleef tegen beter weten in in de boezemvrienden geloven. Eenmaal
gezworen blijft gezworen.
Op een dag, na het middageten, had hij een plaat opgezet. Iets
moderns, funkjazz, druk. Zijn vriend kwam zichtbaar geschrokken
binnen, hij had niets door. Toen de ene kant was afgelopen zette
hij de andere kant op. Dat bracht onheil! Klote! De vriend begon
hem te beschuldigen van allerlei onzinnige, onware dingen. Het
werd een vervelende, vette ruzie. Hij moest hem eruit gooien.
Over deze pijnlijke herinneringen wilde hij later nooit meer spreken
(wat natuurlijk dom was, want zo raak je het nooit kwijt, maar dit
ter zijde). Hij kon alleen over dit onderwerp cryptisch praten, zei:
als dichters niet meer dichten zijn ze niet meer dichter. En daarmee
was de kous af. Punt. Klaar.
Het schijnt dat er nu onderzoek wordt gedaan naar deze geschiedenis.
Hij zegt: houd daar mee op, het is gewoon een legende!
