Zwijgend warhoofd, 2013, schets

Reiziger

Hij ontwaakt in een tot nu toe onbekend licht, is een glimp van
een beeld waar hij niet meer op hoopte. Wolken van jeugd, wol-
ken van God verdwijnen zomaar als je even niet oplet.
Even wil hij nog met zijn handen boven het hoofd roepen: zie
mij wolken…maar de mediterrane melodieën in zijn hoofd verhin-
deren het. Snel en toch weer rustig is hij kalm.
Hij is een reiziger in eigen hoofd. Hij kent zichzelf, tenminste dat
beweert hij. Waarom ontbindt hij dan bij leven?
Kijk, de maan rijst gevuld met geel maanbloed. De nacht is mooi.
De nacht is altijd mooi. Op zijn rug neemt hij muziek voor je mee.
Hij maakt dat vaak mee. Is dan gelukkig, misschien zelfs even on-
sterfelijk. Schoonheid is een antwoord op zijn verlangen.
Gaandeweg glijdt de nacht weg en is de band om zijn hoofd aange-
spannen. Een vuist balt. Geen enkel ding heeft nog zin, de wereld
heeft te veel aan licht. Hij voelt zich als een vampier bij daglicht,
broos.
Als de zon het hemellicht rijkelijk laat vloeien druppelen de stemmen
van de vogels. Zijn hoofd gaat er van zwemmen. Zijn hoofd is zijn
hoofd niet meer. Plichtsgetrouw en stil veroordeelt hij zichzelf. De
storm in de lucht is ook al op zijn gezicht.
Mag het wat stiller?
Mag het nog stiller?
Hij reist in inwendige deuntjes. Het lijkt een kinderachtig spel, maar
dat is het juist niet. Pas als het kind in je sterft ben je dood.

Waterman in Italië, 2013. schets

De tijd

Het is begrijpelijk dat de kunstenaar teruggrijpt op vroegere lente-
bloesems. Je zou het kunnen omschrijven als de terugkeer van het
leven. De natuur heeft daar ook een sterk handje van.
De binnenwereld projecteert steeds een nieuwe taal. Hij zet het om,
blijft steeds dicht bij zichzelf. Bekwaam geschilderde doeken lijken
ver weg op dit moment. Andere gelaagdheid speelt nu de hoofdrol.
Beperkte puristen zien dat als een verlies, zij proeven geen verdie-
ping, zijn nieuwe taal wordt niet verstaan.
Hij heeft een nieuwe taal moeten vinden om zijn ideeën te uiten.
Die taal lijkt op het eerste gezicht kleiner, niet oppervlakkiger. Het
werk is nog steeds raadselachtig en vol dubbele bodems.
De kunstenaar heeft altijd een broertje dood gehad aan critici en
zogenaamde kunstkenners. Kunstzinnige interpretaties van zijn
werk doen hem niets. Allemaal onzin en aanstellerij. Binnen zijn
vermogen maakt hij kunst, punt uit.
Beter zou het zijn hem de kans te geven zijn werk te ontwikkelen
en tentoon te stellen. Alhoewel, ik vrees dat het de kunstenaar
waarschijnlijk niets uit maakt. Voor hem is van belang dat de asso-
ciatiestromen in werking zijn en dat de muze geamuseerd over zijn
schouder meekijkt.
In zijn hoofd zingt opnieuw een heldere vrouwenstem.
Hij is weg van de werkelijke plek.
Hij is in zijn geliefde Italië.
De handen gaan uit de zakken.
Het werk groeit.

Vaarwel, 2013, schets

Afscheid

Een oude emotie verplaatste zich van de ene naar de andere kant.
Het heeft een bedoeling: het onderwerp moet van het verleden
naar het heden vloeien. Pas dan is weer evenwicht.
Dat gaat natuurlijk niet zomaar. De oevers, altijd lang en stoffig,
denken diep en lang na voor zij loslaten. Als je goed oplet hoor
je de gelaten, diepe zuchten.
Maar als alles gelukt en geslaagd is is het feest.
Alle vensters gaan weer open. Er is nieuw licht en men heeft geen
slapeloze nachten meer. De nieuwe emotie lokt en negeert de ake-
lig fluitende wind. De oude krakkrak takken maken mooie muziek.
Er is een grote rust aan de andere oever. De emotie houdt daar op
zijn tijd wel van. Hij weet hoe hij het bed warm moet houden en
luistert totaal niet naar de bezorgde anderen.
Ook de verveelde oogopslag is totaal verdwenen.
Alle stomme woorden spreken in boekdelen.
De emotie krijgt energie van het vaarwel.