Golgotha, 2007, acryl, 100 x 80 cm

Hangers

Golgotha, schedelberg, berg vol kale koppen, heeft altijd
een bepaalde aantrekkingskracht voor mij gehad. Als kind
leek het mij heel moeilijk daar te lopen op die bollingen van
benige hoofden. Dacht daarbij aan de steensoort kinderkop-
jes, ook al zo wiebelig. Benenbrekers!
Als het verdwenen bloed uit het lichaam de hemel kleurt is
dat vreemd genoeg een goed teken: de volgende dag is het
mooi weer. Ook op die berg, waar het vaak spookt.
Een tante van mij vertelde over deze berg dat er een hele
grote vaas onder zat. Voor het stof van de gestorvenen.
Dat leek me erg praktisch en geloofwaardig toen. In mijn
kinderlijke fantasie zette ik er vaak droogbloemen in, soms
ook een pauwenveer, dat zou de boel wat opfrissen. Ik kende
de combinatie van de begraafplaatsen waar ik wel eens kwam.
Nou ja, kwam, ik moest gewoon mee. Punt.
Die bloemen lagen er vaak nogal troosteloos bij en ik moest
mij erg inhouden om het zaakje niet wat te ordenen of op te
frissen met iets van de liggende buren. Verdorde bloemen op
verrotte mensen is geen mooi beeld. Geef mij maar frisse
Franse lelies, die wuiven zeven sterren hoog. Het ingesijpelde
water spat op de kist. Drip drip drop. Het ritme na de dood.
Graven zijn nooit gelijk. Mensen zijn nooit gelijk. Bloemen zijn
nooit gelijk.
We knellen ons beeld tot het barst. Tenslotte bezwijkt alles.
En dat is maar goed ook, anders zou de spiegel zich constant
vervelen.
Nu kan het woord weer rustig zijn. Ik stop, omdat dit gedaan is.

Some Night, 2009, 80 x 80 cm, acryl

Oeuvre

Meestal ben ik lief voor dingen die er niets aan kunnen doen.
Ik ben vrij in al mijn gedachten, ik kan denken wat ik wil. Als
ik op zoek ben naar een taal, een gebaar vind ik het meestal
zodra ik ga lopen. Lopen is goed voor je hersens, ze gaan er
van stralen.
Dit is geen dag om met stralende argwaan te beginnen, nee,
dit is een dag om wonderbaarlijke kinderen op te tillen, al
zijn die kinderen niet van vlees en bloed.
Het aantal kinderen heb ik nooit geteld maar neem maar aan
dat het er vele duizenden zijn, waarschijnlijk rond de achttien-
duizend na vijfenveertig jaar zelfstandig werken.
Vele kinderen bestaan allang niet meer, zijn verkocht of weg-
geschilderd in de nacht. De meeste werken heben iets van
vlugverkering. Je weet zeker dat na een aantal jaren, maanden,
nee uren alles weer uit elkaar zal vallen. Iets nieuws neemt
het over, omdat ik zo vrij ben om te vrijdenken.
Ik kan aanwijzingen zoeken en vinden, oplossingen voor orka-
nen en cyclonen aandragen omdat ik niet weg ren en dingen
zie.
Anderen zullen mij volgen.
Klinkt goed. Waar ik niemand ben vlij ik mij tegen zonbesche-
nen gevels op zoek naar de zachtste plek van je vel.

Oho Erlebnis, 1999, 150 x 100 cm, acryl

Bleke man

Iemand stond geruisloos voor het licht van een raam.
Even leek het of hij een dankwoord uit wilde spreken, maar
hij miste klank en ritme. De tijdelijke beginletter was zoek,
was weg gezwommen. De stabiele massa verdween in het
veld. Wat overbleef was het lichte vooraf spel, de prelude,
waardoor alle associaties constant verhuisden. Op die manier
wordt een mooie redevoering snel om zeep geholpen.
Bovendien kreeg de lange A niets meer met zijn korte H. De
vreemde kwam niet verder dan OHO.
Daarom dwaalde hij af van zijn voorgenomen doel. Fout!
Een dichter zou dat nooit doen, die houdt niet van gebakken
lucht of slappe bespiegelingen en dat is maar goed ook.
Hij weet wat hij wil, voelt zijn diepste binnen, laat zijn zwan-
gere hoofd niet langer dwalen en begint met schrijven.
In stilte weet hij precies wat hij wil zeggen. Het begrijpen
komt misschien later of ooit wel. Er is geen gat wat hem aan
kan gapen. Ongeloof is voor anderen. De dichter denkt hoog-
stens dat al die gaten een gezicht vormen. Zijn onderlaag
staat altijd op glimlach en hij verschuift de lucht moeiteloos
met blote handen.
Zo, beter zicht!
Van kinds af aan wist hij al hoe je dat moest doen. Hij had
alles vroeg op een rijtje, zei men. Bij hem moest je in zijn
kindertijd niet met praatjes aankomen. Hij was nog wijzer
dan de oudste eik. Muggen gingen eerder dood voor ze hem
konden steken.
Mijn geroep maakt niets uit.

Een zeker gevoel, 1985, 80 x 80 cm, acryl

Kleine geest

Op weg naar het gekkenpaviljoen draagt hij zijn bloed op de
voetzolen. De vervreemding had hem in het diepe gegooid.
Hij kon niets meer geloven. Zelfs niet de Heer.
Nu zul je zeggen was dan dat zwarte laken wat je zo beknelt,
maar als je eenmaal in een schaduw leeft is dat geen optie.
Ik ben de zus en voor mij bestaat er geen waanzin.
Het paviljoen is kalkwit en kent geen scherpe hoeken. Het ligt
op een mooie, glooiende heuvel. ’s Avonds als de zon gaat
liggen kan je het eentonige gezang van de bewoners goed
horen. Die zang doet nog het meeste denken aan het geluid
van bijna verpletterde diertjes op zoek naar voedsel.
Ik herinner me hun vale gezichten, hun gespeelde saamhorig-
heid, hun ziekte die het vuur in de handen houdt. Men brandt
zich niet, men schuilt onder de klokken alsof er een hemel met
zwarte wolken de boel verpest.
Hier is de tijd gekomen om de tijd stil te zetten.
Doorbreek jij maar eens de grenzen daarvan.
Het gekkenpaviljoen is als een vreemde, onbevattelijke plek.
De kille vrede in de wezens verstrooien een abstract spel,
omdat de ketting te nauw is.
Als zus dwaal ik steeds verder.