No hero, 2012, boek 102, pagina 8

Rode kop

Wat de bedoeling is van de directie van Het Museum met uit-
gerekend Blabla te kiezen als kenmerkend voorbeeld van de
jaren zestig zou ik dolgraag willen weten. In mijn jonge jaren
was ik echt een stuk interessanter. Kennelijk heb ik niet de
goede papieren of heb ik te weinig indruk achter gelaten door
mijn introvert gedrag.
Ik probeer het te begrijpen, maar zie niets in heer Bla. Zijn
verhalende opbouw met een duidelijk gejat karakter is echt
beklagenswaardig. Je zou er een plaatsvervangende rode kop
van kunnen krijgen als je net zo zwak was als hij.
Deze kunstsmid denkt dat hij alle moeilijkheden van het leven
beheerst. Het is kennelijk nooit in hem opgekomen dat je dan
meer kennis van levende zaken moet hebben. Hij vertrouwt
te veel op drank en drugs en is nogal verliefd op zijn grote
zelf.
Zijn vaste en nogal domme kring van bewonderaars hebben
hoge verwachtingen van deze blaaskaak. Hij begrijpt dat deze
mensen toch geen tijd hebben om zich echt te verdiepen. Dus
kan hij in alle rust zijn verblindende gang gaan. Zijn merk-
waardig zelfvertrouwen kent geen benoembare grens.
Mijn toon zal hem niet eens opvallen of onrecht doen, daar
moet je meer gevoel voor bezitten. O nee, en ongemakkelijk
gevoel is alleen voor de gevoelige zwakken.
Dat het leven begint bij zelfspot is voor hem niet normaal of
gewoon. Zijn innerlijke wereld is even excentriek als monster-
lijk.
Ik sla mijn mantel om me heen, zie hoe de ochtend gloort en
maak een toekomstige reis.

Meditatie H, 2012, boek 102, pagina 40

Het vuur, de as

blinkende herfstbladeren
beschijnen oude bomen
koude rechte regen
plenst in de stuitersloot
deze rauwe regennacht
zal prachtpoëzie worden
vandaar

Zich het dichten tot een manier van leven maken is iets wat
haast ongemerkt gebeurd, zou je kunnen zeggen. Het bezorgt
de dichter een warm en goed gevoel. Hij hoeft zich niet te
schamen, woorden zijn geen onbetaalde rekeningen.
Alles wat hij ziet propt hij in zijn hersens, giet er misschien
een klein sausje over heen om het beter te kunnen onthouden.
In feite gaat hij zichzelf steeds wat hervormen. Het cultiveren
van karakter en emoties maken later de fraaiste momentopna-
mes, waar je je vrienden een groot plezier mee kunt doen.

In oudere culturen was het trouwens  vrij vanzelfsprekend
dat iemand het dichten tot zijn manier van leven maakte.
Je sloot er hechte vriendschappen mee.
Als je voor een tijdje vertrok gaf je je vrienden gedichten ca-
deau en ontving later ook weer gedichten in dank. Zo was de
poëzie een prettige vorm van communicatie. Bovendien wist
je dan ook waar iemand mee bezig was door beschreven be-
schrijvingen. Het geschreven woord was wat waard. Het was
gemeend en geen tijdverdrijf.
Je deed je best om het gedicht onderweg in je hoofd te stam-
pen. Bij aankomst in de volgende stad moest je het dichten-
de werk verbranden. Het vuur en de as moest je iets nieuws
brengen. Zodoende wist men veel, men leefde niet vluchtig.
Als iemand uit het blote hoofd vijfentwintig gedichten kon
citeren steeg hij/zij enorm in aanzien.

Nul, nul, 2012. boek 102, pagina 19

Ronde ogen

Elke dag is nieuw. Elke dag breken harten en komt de zon op.
Zomaar een gedachte van een man met ronde ogen. Zijn ogen
voorspellen een uitslag, een doelpuntloos gelijkspel: nul nul.
Hij heeft geen herinneringen zegt hij en geen bereik.
Ieder moment herhaalt zich dus eindeloos in die nul nul stand.
Gister verbrandde hij zijn dagboek. De geest van de inkt blijft
achter. Misschien komen de reïncarnaties elkaar nu opnieuw
tegen.
Hij drinkt thee.
Elke dag schrijft hij niet, omdat hij nu slecht schrijft. Anderen
zeggen dat het niet van belang is. Hij wacht tot het water land
verzwelgt. Hij is iemand zonder titel en doet een vluchtmara-
thon. Zijn bestemming is de buitenkant.
Hij drinkt thee.
Geen ambacht bezorgt hem roem, hij vergat stuifmeel te ver-
zamelen. Hij weet niet dat vluchten aankomen is. De wettelijk
voorgeschreven volgorden van metaforen geven onderwerp en
bijwoordelijke bepaling een plaats.
Hij drinkt thee.
Ik zeg: Kom op, je mag je gelukkig prijzen met je pen en inkt.
Het redt je tong! Je wordt niet onderweg vermoord door woor-
den of zinsdelen.

Cyclus, 2012, boek 101, pagina 42

Burig

Ze had iets met haar buur.
Een relatie met een korte afstand. Ze kon de afstand niet
meer bewaren en liet zich gaan. Vreemd hoe dan de muren
en de wanden gaan veranderen. Als afstand domein is dan
deelde ze ineens alles met hem.
Ik deel het met de ik van ik, van wie in mij, sprak ze in jolig
orakel. Het leek wat op een onthechting vlak voor een ver-
huizing.
Onthechting was trouwens wel iets dat ze bewust creëerde,
het was iets wat ze beminde als een belangrijk ding.
Talloze keren had hij haar afgewezen, terwijl zij onverklaar-
baar aardig was/bleef. Hij was toen nog toegewijd aan de
logica en dan doe je dat niet. Veel te dicht bij! Je bent liever
de domme, dwaze weigeraar.
Maar zij wist zeker dat hij zo om zou gaan. Haar dichte nabij-
heid was genoeg. Mannen zijn niet lang moedig.
En raad eens waar zij naar toe ging vandaag?
Haar sluwe blik maakte hem ondeugend, niet gek. Ergens
bleef hij hetzelfde. Slechts een klein deel deed wat anders.

Zij voelde zich niet schuldig, maar op het moment dat  buur
haar naam was vergeten toen ze aan het vrijen waren, als het
dat was wat ze deden, kon ze hem ineens bijna niet langer
verdragen.
Ze omhelsde hem nog eenmaal in gedachten, want meer was
het niet. Toen viel haar schutting op zijn hoofd en weg buur!
Het was een ongemakkelijke droom gaf ze later toe.

Unravelled, 2012, boek 101, pagina 89

Party Alone

Alleen de rand van de tafel is versierd, dat moet genoeg zijn.
Het is beter niet terug te keren naar het oude jaar, naar
waar het puin van het verleden ligt. Als je teveel met ruwe
roestige sleutels in een oud slot knarsend draait zullen de dra-
gende muren het misschien begeven. Dat wil je niet op je ver-
jaardag beleven.
Dan maar aan de versierde rand gaan zitten in je eentje en
je door de drank bedwelmde ogen even oplichten om te zeg-
gen: ‘Wat is me dat?’
Niemand die antwoord geeft.
Zelfs geen schoorvoetende nieuwkomer. Hij laat zich niet
door jou bekeren. Jij jaagt iedereen je huis uit als ze de moed
hebben om binnen te komen.
Dus speel je vanavond vele spelletjes patience zonder morren
of jammerende zang. Je bent je eigen uitslovende mier, die al
te graag in chronische baden droomt. Je bent al blij met een
sterke zon en als de lokroep van de duif nog tussen de spin-
nenwebben na blijft ronken, dan is je dorst nog lang niet weg.
Nog even en je denkt aan meisjes als boerenkolen, die de ware
Jacob door het hek met de hand bedienen.
Onder het licht van dramatische lantaarnpalen denk je dat één
of andere jongedame een aria zingt uit vroeger tijden, terwijl
je juist niet aan vroeger wil denken.
Op dat moment verloopt het leven warmhartig als een mooi
lied en ben je pas de volgende ochtend ouder. Veel ouder.
Is dit nu een pantoffelvertelling?