Dagelijkse archieven: 12 juli 2012

Verkeerde keuze

Geplaatst op door
Beantwoorden

No hero, 2012, boek 102, pagina 8

Rode kop

Wat de bedoeling is van de directie van Het Museum met uit-
gerekend Blabla te kiezen als kenmerkend voorbeeld van de
jaren zestig zou ik dolgraag willen weten. In mijn jonge jaren
was ik echt een stuk interessanter. Kennelijk heb ik niet de
goede papieren of heb ik te weinig indruk achter gelaten door
mijn introvert gedrag.
Ik probeer het te begrijpen, maar zie niets in heer Bla. Zijn
verhalende opbouw met een duidelijk gejat karakter is echt
beklagenswaardig. Je zou er een plaatsvervangende rode kop
van kunnen krijgen als je net zo zwak was als hij.
Deze kunstsmid denkt dat hij alle moeilijkheden van het leven
beheerst. Het is kennelijk nooit in hem opgekomen dat je dan
meer kennis van levende zaken moet hebben. Hij vertrouwt
te veel op drank en drugs en is nogal verliefd op zijn grote
zelf.
Zijn vaste en nogal domme kring van bewonderaars hebben
hoge verwachtingen van deze blaaskaak. Hij begrijpt dat deze
mensen toch geen tijd hebben om zich echt te verdiepen. Dus
kan hij in alle rust zijn verblindende gang gaan. Zijn merk-
waardig zelfvertrouwen kent geen benoembare grens.
Mijn toon zal hem niet eens opvallen of onrecht doen, daar
moet je meer gevoel voor bezitten. O nee, en ongemakkelijk
gevoel is alleen voor de gevoelige zwakken.
Dat het leven begint bij zelfspot is voor hem niet normaal of
gewoon. Zijn innerlijke wereld is even excentriek als monster-
lijk.
Ik sla mijn mantel om me heen, zie hoe de ochtend gloort en
maak een toekomstige reis.

Moment

Geplaatst op door
Beantwoorden

Meditatie H, 2012, boek 102, pagina 40

Het vuur, de as

blinkende herfstbladeren
beschijnen oude bomen
koude rechte regen
plenst in de stuitersloot
deze rauwe regennacht
zal prachtpoëzie worden
vandaar

Zich het dichten tot een manier van leven maken is iets wat
haast ongemerkt gebeurd, zou je kunnen zeggen. Het bezorgt
de dichter een warm en goed gevoel. Hij hoeft zich niet te
schamen, woorden zijn geen onbetaalde rekeningen.
Alles wat hij ziet propt hij in zijn hersens, giet er misschien
een klein sausje over heen om het beter te kunnen onthouden.
In feite gaat hij zichzelf steeds wat hervormen. Het cultiveren
van karakter en emoties maken later de fraaiste momentopna-
mes, waar je je vrienden een groot plezier mee kunt doen.

In oudere culturen was het trouwens  vrij vanzelfsprekend
dat iemand het dichten tot zijn manier van leven maakte.
Je sloot er hechte vriendschappen mee.
Als je voor een tijdje vertrok gaf je je vrienden gedichten ca-
deau en ontving later ook weer gedichten in dank. Zo was de
poëzie een prettige vorm van communicatie. Bovendien wist
je dan ook waar iemand mee bezig was door beschreven be-
schrijvingen. Het geschreven woord was wat waard. Het was
gemeend en geen tijdverdrijf.
Je deed je best om het gedicht onderweg in je hoofd te stam-
pen. Bij aankomst in de volgende stad moest je het dichten-
de werk verbranden. Het vuur en de as moest je iets nieuws
brengen. Zodoende wist men veel, men leefde niet vluchtig.
Als iemand uit het blote hoofd vijfentwintig gedichten kon
citeren steeg hij/zij enorm in aanzien.

Thee

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nul, nul, 2012. boek 102, pagina 19

Ronde ogen

Elke dag is nieuw. Elke dag breken harten en komt de zon op.
Zomaar een gedachte van een man met ronde ogen. Zijn ogen
voorspellen een uitslag, een doelpuntloos gelijkspel: nul nul.
Hij heeft geen herinneringen zegt hij en geen bereik.
Ieder moment herhaalt zich dus eindeloos in die nul nul stand.
Gister verbrandde hij zijn dagboek. De geest van de inkt blijft
achter. Misschien komen de reïncarnaties elkaar nu opnieuw
tegen.
Hij drinkt thee.
Elke dag schrijft hij niet, omdat hij nu slecht schrijft. Anderen
zeggen dat het niet van belang is. Hij wacht tot het water land
verzwelgt. Hij is iemand zonder titel en doet een vluchtmara-
thon. Zijn bestemming is de buitenkant.
Hij drinkt thee.
Geen ambacht bezorgt hem roem, hij vergat stuifmeel te ver-
zamelen. Hij weet niet dat vluchten aankomen is. De wettelijk
voorgeschreven volgorden van metaforen geven onderwerp en
bijwoordelijke bepaling een plaats.
Hij drinkt thee.
Ik zeg: Kom op, je mag je gelukkig prijzen met je pen en inkt.
Het redt je tong! Je wordt niet onderweg vermoord door woor-
den of zinsdelen.

Trouw

Geplaatst op door
Beantwoorden

Dwaalman, 2012, computertekening

Alles stroomt, niets blijft

Wie trouw wil zijn moet er een dubbel leven op na houden,
schreef hij ooit aan zijn vriend. Was dat zijn conservatieve
stuk? En wat is eigenlijk ontrouw?
Toen de vriend hem ooit eens had bekend dat hij wel eens
over andere vrouwen fantaseerde werd dat meteen als een
vorm van pornografie gehoord.
Elke werkelijk bestaande vrouw weet dat mannen dat doen
en omgekeerd, vrouwen vinden het normaal om over andere,
onbekende of bekende, mannen te dromen.
Als de vermeende vrouw uit droomstof bestaat, bestaat op
dat moment de fantasierijke persoon ook uit droomstof.
Beide personen komen elkaar ergens tegemoet. Het grote
verlangen en de liefde wordt ineens sterk verhevigd. Zij be-
vinden zich ergens ver boven de boomgrens. Heel hemels.
Na een mislukt avontuur was hij weggedwaald zonder ie-
mand daarvan op de hoogte te stellen. Dat is pas ontrouw!
Later verklaarde hij: ik werd meegenomen door degenen die
mij als geen ander kennen, ik was hun instrument, hun ge-
vangene.
Het was niets meer dan een limonadegevoel, zei de vriend.
Ergens kwam het rood op de kaken aanblozen.

Strand

Geplaatst op door
Beantwoorden

Spiaggia Italiano, 2012, bewerkte foto

De kust

Hij schreef in zijn dagboek: Liefde kan als een plotselinge
blikseminslag plotseling ontstaan.
Mooie zin, maar meestal groeit liefde juist langzaam in de
geest van de minnaar. Hij sluit het beeld van de mooie vrouw
die hij heeft gezien op. Het liefst in een rode sjaal, die hij in
gedachten warm streelt. Het verlangen straalt daardoor ook
rood.
Ik denk dat de schrijver gelijk heeft.
Ooit fantaseerde ik ook zo ’s nachts op een Italiaans strand.
Ik omcirkelde mijn droom, terwijl ik anarchist was! Voelde me
om het mooi te zeggen tomeloos en als je tomeloos bent is je
verlangen niet te snoeien, het is alom.
Op dat dromerige moment zag ik de zee oplichten als teken
dat zij mij had begrepen/gehoord. Mooie zee.
De zee zei: Er staat veel volk te wachten.
Ik begreep het niet echt, maar antwoordde: Het is gedaan!
Toen hoorde ik de zee snikken.
Ik telde de minuten tot de tranen op waren.
Nu begrijp ik waarom de zee zo groot is en waarom mannen
niet huilen. Mannen houden van een kleine, overzichtelijke
zee. Ze hebben nog liever een stil meer.
De tweede zin in zijn dagboek was al even raadselachtig als
de eerste: Hoe gaat het als je voor elkaar geen fantasie meer
bent maar werkelijkheid?

Denker

Geplaatst op door
2

Feestman, 2012, bewerkte foto

Gedachten

Denken is zijn lust, dat kan je zo aan zijn kop zien.
Denken is een reis naar de bovenwereld waar alle schaamte
is afgelegd, zegt hij als een moderne moraalridder. En: voor
verlegenheid is daar geen plaats.
Kijk, deze swami, want zo zullen we hem maar noemen, is
nogal dubbel. Hij wil de schaamte behouden, vindt het iets
moois, terwijl hij zich ook niet schuldig wil voelen, want dan
ben je immers te chanteren.
In werkelijkheid is dat schuldig voelen natuurlijk nooit weg,
bij niemand. Het wordt wat anders als het onophoudelijk is.
Dan kan je nooit meer intiem zijn. Dan leef je in het land
van de hongerige huiver.
Hij dwaalt af, hij realiseert zich dat hij iets gevaarlijks in han-
den heeft. Misschien kan niets zo overleven misschien. Niets
zal nog overeind blijven in de storm van de beschaming.
Niets, behalve als je al niets bent. In die staat heb je nooit
ergens last van.
Hij dwaalt opnieuw af, is doordrongen van dat zijn zelf op zich
niet bestaat, maar verbonden is met iets dat groter is dan zijn
zelf.
De huiver schudt weer hevig.
Hij is een gelukkige wilde, die net het vuur heeft ontdekt.
Hij is een feestman.