Negatief persoon, 2006, acryl, 100 x 80 cm

Donkere dagen

Als op de dagen dat er onweer in de lucht hangt, hoor ik de straten hardop
praten, elk met een eigen stem. Straten praten met rimpels en galmen lang na.
Meestal van oost naar west. Pas als de somber neerplenzende regen de lucht
weerlucht maakt, pas als de lucht niet meer verkeerd wil zijn, kan de straat weer
stil zijn voor zolang het duurt. Eerst moet de kletterende regen overgaan in een
zacht ruisen. De straat is geduldig. Het rumoer neemt beangstigd af. De bliksem
neemt nog één keer woedend afscheid en mag niet meer zijn.
De verstarde hoofden achter de gordijnen ontspannen zich zichtbaar. Het hart wil
niet meer in de keel kloppen. We zijn zo gevoelig moet je weten.
In de nieuwe ijzige stilte lijkt het alsof er net iemand gestorven is. Loodzware stilte
is niet aangenaam. Hopelijk gaat er een kind naar buiten. Kinderen houden niet
van klaagvrouwen, hun werkelijkheid is nog klein.
De ruiten voelen nog koud aan de vingers door de forse onweersbui. Het is een
wonderbaarlijke werking van de natuur. Ineens ben ik weer in het eerste huis van
mijn kindertijd en hoor een tank lawaaierig rijden. Een rupsband springt kapot. De
soldaten moeten het snel repareren. Een kapitein vloekt en tiert dat ze op moeten
schieten, waardoor een soldaat zich ernstig aan de pols bezeerd. Het bloed spuit
op het trottoir. Ik sta er een meter van af, met de handjes veilig op de rug, ben vier
jaar. Ik heb het echt beleefd en wist dat ik niets thuis moest vertellen.
Een verse regenbui zal alles weer wegspoelen en dan word je niet meer geloofd.

Phantom Expo, 2010, tekening, A4

Schilderkunstige oefening

Hij schrikt van al dat wit en zwart en weet dat zijn honger grauw is. Grote honger
naar kneedbare ruimte voedt de geest, zeggen ze, maar volgens mij zien we door
de wimpers van de melancholie pas de honger. De stem van de meester is vaak te
bedeesd of weg; de frisse wind lijkt mierzoet. En als je hersens ineens niet meer
werken?
Dan neemt iets anders het over.
Zo ook bij René Daniëls.
Veel is zijn revue al gepasseerd, nu is hij een zogenaamde vergeetal geworden
volgens de geleerden. Ik vraag me dat af. Het is maar net hoe je dat bekijkt.
Het kan natuurlijk ook zijn dat hij ons spaart en er voor kiest om de meest veilige weg
te bewandelen om zo zichzelf zo veilig en zo oorspronkelijk mogelijk te houden.
Soms  is het ook veel beter om te zwijgen. Beroemd zijn is niet altijd prettig.
Hoe ontstaat eigenlijk een beeld, vraag je je misschien af?
En wat is de relatie tussen teken en betekenis? En als je daar ook nog eens taal aan
toevoegt, wat gebeurt er dan? Hoeveel parallellen heeft een kunstenaar eigenlijk?
Ontelbaar? Is je geheugen ook kunst?
Zo kun je je veel afvragen en loszingen. Je zweeft van het ene vlakje naar het andere
en plakt daar wat nabeelden aan vast en klaar is Kees, je hebt ineens een nieuw werk
gecreëerd. Niets is honderd procent oorspronkelijk. De connectie tussen herinnering
en locatie speelt daarbij een belangrijke rol in die schilderkunstige oefening.
Dat weet ik dan weer wel.

Dante Doubt, 2000, tekening, 95 x 65 cm

Twijfelman

Iemand had veel last van boze elementen. Hij emmerde er flink mee door, op zoek
naar applaus. Donder en bliksem snotterden zachtjes mee. Als geile gifmenger
zocht hij flinke puinhopen. Bovenop die berg overzag je met gemak de net aange-
richte kaalslag. O zo handenwringend mooi.
Maar toen iemand van het volk zei dat hij schijnlimonade schonk in plaats van
klare wijn, sloop de piepzak vol geniep naar binnen. Piepzakken voelen zich altijd
welkom. Er gaan zelfs verhalen dat ze stukken van je bil snijden, zodat je niet
meer lekker kan zitten. Of dit waar is weet ik niet, maar houd het wel voor mo-
gelijk. De piepzak is vast een jaloers misbaksel, geen troetelkind op het aambeeld
van de goden. Zij spreekt behoorlijk wartaal, kijkt graag naar koerduiven en lust
bovendien geen macaroni. Misschien ken je wel zo’n figuur. Er zijn er veel van.
Iets anders:
Dante had ook zo zijn twijfels. Zijn herinnering aan het vertaald gekwaak zat hem
niet lekker. Hij kreeg er grind van in zijn hoofd en verdwaalde in alle omhalen tot
hij bij de verlammende vergetelheid kwam. Daar kan je beter niet zijn, met zijn
tralies van gekleurde spijt moet je dan van alles afstand doen. Ook van de prettige
dingen. Je leven is daarna lang en verdoofd. Het sluitwit slurpt alles op.
Heel treurig allemaal.
Je kunt beter niet twijfelen, schade en schande zijn best aardige vriendjes.