Franz K, 1985, A4, gemengde techniek

Flinke feiten.

Soms voel je je een minderheid in een minderheid. Je mist het missen en vergis-
sen. Het is ver weg van wat het juist wou zijn. Hoofd en hart zijn wild en heet,
links en rechts waren nog nooit zo verdeeld. Opgeblazen binnenlucht ontsnapt
zonder reden. Onaangename geuren verspreiden zich in de nieuwe ruimte.
Op zo’n moment heb je misschien het meest last van fysieke afkeer. Vooral afkeer
van intriges, diplomatie, geheimen. Je stoort je aan alles. Al die pretenties van alle
anderen kunnen je niet snel genoeg gestolen worden. Die hooghartige uitsluiting
kan je je niet voorstellen.
Je kunt het niet geloven dat het zo is. Dat iemand zo kan denken is onvoorstel-
baar. De wereld is ziek. Die mensen houden zichzelf alleen maar voor de gek. Zij
hallucineren maar wat. Collectieve onzin.
Vooral de zogenaamde grote kenners van het onzichtbare grijpen veel te snel naar
de pen. Ze kunnen het niet laten om ons hun geheimen te vertellen of te suggere-
ren en schrijven bovendien ook nog slecht. Het is ronduit stuitend dat iemand in
staat is om zoveel klinkklare onzin uit te kramen in een taal die hij niet beheerst.
De duivel schijnt zich niet te bemoeien met grammatica.
Je kunt die schreeuwers dus maar beter wantrouwen als lagere schoolmeesters.
Trouwens dat ze vreemd zijn is al erg genoeg. Eenvoudige optelsommen laten snel
hun fouten zien. Twee plus twee is zomaar vijf.
Wat moet een mens al niet accepteren om zich staande te houden.
Iedereen leeft met zijn eigen geheime agenda.
Zo is het toch?

Achter de berg is daar de appel,1996, tekening, 50 x 65 cm

Doorkijkje

Ik kom graag iets te weten over geesten. Niet dat ik er maar iets
mee opschiet. Misschien wel niets zelfs, mijn interesse is waar-
schijnlijk niets meer dan zuivere nieuwsgierigheid.
Maar hoe kom je aan dit soort kennis?
En wanneer is het de beste leeftijd om er mee te beginnen?
Het is een zoeken naar de speld in de bekende hooiberg, waarbij
er nog een extra handicap is ingebouwd: je kan alleen maar loeren
door een sleutelgat, waarbij je op moet passen voor de tocht.
Ook vraag ik me af of mensen langzaam aan tijdens hun leven al
geest worden en niet pas na hun dood. En worden geesten ook
ouder? En is dat dan per dag? Voor het gemak ga ik er maar vanuit
dat geesten bestaan, anders heeft dit verhaal geen enkele zin.
Geesten kun je niet zien. Ze bestaan voelbaar. De geest zit in de
geest of volgens anderen in de fles en daar moet hij dan vooral
blijven, anders zadelt hij je ook nog eens op met grote zorgen. Dan
is de geest een beest. Volgens mij is de geest niet groter dan een
lichtpuntje.
Als hij dat haalt is het op zich al een wonder.

Dog does not eat dog, 2009, acryl, 80 x 80 cm

De vrije hand

Hij weet niet meer wat er vooraf is gegaan. Echt niet.
Het zeurt al de hele dag in zijn kop.
Waarschijnlijk is er sprake geweest van nieuwe onzekerheden.
Een onaangenaam vacuüm volgt dan snel.
Even later valt het woord ‘vergrijzing’. Een heel naar, niet passend woord.
Een soort oude, vage zwart-witfoto daalt op hem neer.
Thuis is nu even ver weg.
Zulke toestanden duren nooit lang. Bovendien, als dat wel het geval zou zijn,
zou je het niet eens herkennen. Zo snel passeert de tijd je.
Onverhoeds en tegelijk dient zich een groot gevoel van geluk aan.
Zoiets kan je niet van te voren bedenken. Je zou het hoogstens misschien willen.
Een paar momenten lang kun je er even van genieten, daarna rest alleen de
herinnering, die tenslotte weer even grijs oplost in de toestand van ooit en te
voren.
In geluk woont ook een vernielende wekker.
De tijdelijke tiktak is net kunst: het is anderen laten voelen wat wij zelf voelen,
hen bevrijden van zichzelf door hun onze eigen persoonlijkheid aan te bieden voor
hun bijzondere bevrijding.
Zoiets, maar dan heel anders, stelt hij zich voor bij iets dicht benaderen. Als de ver-
warring en de onrust slaapt gaat de emotie vrij vertalen om je een zuiver leven te
geven. Het is constant op zoek naar de verloren kinderjaren.
Hij heeft de sleutel van de deur en liegt niet.