Kroeg of later, 2012, boek 101, pagina 55

Losse gedachten

Hij kijkt naar een leeg vel papier en vraagt zich af hoe hij
het zal gaan vullen. Beeld voor beeld maakt hij het vel vol,
voor jou, maar ook voor zichzelf. Van dat opvullen wordt hij
altijd heel gelukkig, gelukkiger kan niet. Het zijn zijn nood-
zakelijke gedachtebrekers. Anders wordt hij ziek.
Van zijn onafhankelijkheid geniet hij nog steeds. Misschien
wel omdat alles dan nieuw blijft. Hij kan nog altijd niet ver-
geten hoe hij als kleine jongen tevreden moest zijn met de
smaak van een ander. Geld vragen om iets zelfstandig te
kopen was er niet bij. Je moest maar tevreden zijn met het
gekregen product, het verkeerde.
Toen hij dus vrij werd door ouderdom, een werkelijk dom
getal, werd hij gelijk blij en ontdekte zijn grote innerlijke
verandering. Hij maakte belangrijke vorderingen, al kon hij
niet zeggen welke precies. Het geluk straalde en dat was
genoeg. Zijn ouders konden het niet goed geloven en ble-
ven maar invullen zonder te vragen. Schudden daarbij het
hoofd. Heel vermoeiend allemaal.
Dat was gelukkig toen, dat is nu voorbij en nu kijkt hij zo-
maar een leeg vel vol. Zijn hoofd staat nooit stil. Waarom
zou het stil moeten zijn? Elk hoofd heeft zo zijn eigen ge-
bruiken. Dat is geen ziekte.

Beperkte dwaasheid, 2012, boek 101, pagina 55

Ver verleden

Hij kon goed wederzijds vergeten en zette vaak als een
hond de aanval in. Waar een weg zonder einde ophoudt
daar was hij te vinden. Daar ontvouwde hij het liefst zijn
waaier van geschiedenis, die dan weer snel dichtging als
een eenzaam lied.
Eerst schreeuwde hij ik ben terug tegen de torenkraaien en
die maakten dan de stadskaart zwarter door flink en lang-
durig hun vleugels uit te spreiden.
Neem je wel het hart van de winter mee, vulden de bron-
nen aan met hun vergulde pupillen (woorden worden in het
voorjaar wild geblaft, anders komen de oude herinneringen
niet meer boven en zonder die beelden is er geen levens-
vuur). Oh.
Ik laat mijn grijze haren voor gaan in de harde wind, neem
afslagen om afspraken te halen en zie onderweg de gelief-
den van vroeger en hun brieven in de wind rond wervelen.
Kijk, ik ben terug roep ik nog eens hard en weet dat het
weerzien altijd prettig is.
Ach, in de wereld is niet veel veranderd: vrouwen keren
zich om, gaan op in de nacht en uit de ochtend stappen de
mannen.

This is a methaphor too far, 2012, boek 101, pagina 30

Gelaagd persoon

Ze heeft iets elegants, is niet onbereikbaar. Ze is gewoon,
dichtbij, lief en aardig op het eerste gezicht. Haar zijn valt
eigenlijk bij iedereen wel in de smaak. Ze is tegelijk warm
en bescheiden, zelfs af en toe wat koket, maar dat komt
door het verlangen om aardig gevonden te worden en te
worden geaccepteerd.
Haar charme geeft kleur aan het alledaagse. Haar sierlijk
licht schrijft haar naam in gevallen bloemen. Soms hoor je
even haar zachte stem. Het windt je op. Je zou gauw een
geheim afspraakje met haar willen maken, via haar achter-
deur binnenglippen. Dan ben je zo in dromenland.
Maar ja, die hartstocht lijkt uit alle kieren en spleten van
het dagelijks leven al verdwenen te zijn voordat je er iets
van hebt kunnen proeven. Of misschien heb je het over het
hoofd gezien toen je even niet oplette. Die hartstocht lijkt te
verkleuren en te verbleken, net als mosachtige plantjes die
in de holle richels van de muur groeien.
Het is misschien maar iets kleins, iets onooglijks, die liefde,
maar het heeft grote gevolgen: de verscholen pijn komt uit
zijn holletje te voorschijn.
Als een woekerende klimop, symbool voor hartstocht die de
jaren trotseert beneemt het je de adem. De opgestapelde –
maanden drukken zwaar.

Dan kan je maar beter niet zo gelaagd zijn.

Pensionado, 2011, A4, tekening

Grijze droom

Terwijl hij sliep zong een kanarie, terwijl hij vleugellam was.
Zijn slappe hand had de vogel per ongeluk geraakt.
Als je slaapt weet je niet wat je doet. Je beweegt je op en
neer zonder bewustzijn en knalt dan soms tegen iets aan.
Even later kreeg de kanarie gezelschap van een aantal grij-
ze duiven, zij waren niet bang voor het mooie gezang.
Sterker nog, zij bewogen op de maat van het iele gezang en
probeerden tegelijk zijn boze droom klein te krijgen. De roekoe-
duiven gingen op het gezicht van de dromer zitten.
Zij schermden hem af, trapten met grote regelmaat daarbij
op zijn kloppende hals. Het deed hem goed, maar droomde
heftig door. Je kon de rollende ogen duidelijk zien onder zijn
gesloten leden.
Pas toen de kanarie plotseling zweeg en zijn nekje Picasso-
achtig scheef hing, werd hij wakker. Zijn ogen waren nog
vochtig van de gehoorde gezangen.
Wij eren de kanarie schreef hij later in zijn dagboek,
gevolgd door: en haten het gerucht van de slapende hand.

De terugkeer van de arena, 2012, boek 101, pagina 18

Diepte

Alles stroomt en niets blijft is een mooie gedachte.
Even hoopvol is het verglijden van de koude morgen in de
warme dag. Op zo’n moment hoor je eigenlijk een brief te
lezen. Een brief waarin staat dat het ochtendgloren ons
verhindert te slapen. We hebben het te koud en wat ons in
de tuin ontbreekt is een bron die ons fris water geeft.
Je zou die brief met snelle ogen lezen en misschien
bedenken dat je iets te snel bent opgestaan. Je zou bijna
weer naar bed gaan. Gelukkig kon je bedenken dat alles nu
mooi en helder is. Helder is het belangrijkste woord op dit
moment van je leven. Helder heeft iets weg van herschep-
pen en daar krijgt de wereld energie van. Helder is een
nooit eindigend gedicht of een wandelende naakte vrouw,
die niet haar pas vertraagt als ze dichterbij komt.
Bevrijde gevoelens ontdekken de bron van elk toekomstig
genot, dat is bekend.
En nu schiet me dit ineens door mijn hoofd:

Wer hat gesagt, dass sowas Leben ist?
Ich gehe in ein anderes Blau.

Ga vooral je gang, zou ik zeggen.

Nooit foto’s, 2005, boek 87, pagina 18

Andere dagen

Ooit waren er andere dagen. Toen was er nog volop tijd.
Lachende gezichten bevolkten de straat. De smetteloze
hemel ontdekte glimmende vogels. Nergens waren nog
herhalingen. Flessen werden niet tegen de muur kapot
gegooid. Iedereen begroette elkaar en maakte praatjes.
Er ging veel goed, weinig mis. Tenminste zo leek het in die
dagen. Bovendien was er nog een positief uitzicht.
Vroeger is niet meer zul je zeggen en dat is waar.
Het enige waar ik misschien spijt van heb is dat ik te weinig
foto’s maakte van ons leven, omdat ik dacht dat het gewoon
was, niets bijzonders. Waarom zou je dat dan vastleggen?
Niet te lang over nadenken blijft over.
Met grote passen kom je de wereld ook wel door al zijn er
nu minder uren om een wens te vervullen. Het verlies aan
uitzicht nadert onherroepelijk. Vanuit de gebakken lucht
houden we alles in de gaten.
We staan niet stil, maken nog steeds praatjes en hebben
lachende gezichten bij het vallen en weer opstaan. We zijn
geen gesteente tot ons groot geluk.