Studie tot inktzwam, 2012, boek 101, pagina 52

Donkere fase

Kunnen vreemde dingen eigenlijk wel bestaan of is het alleen
bedoeld als een raadsel voor de zielige ziel?
Als droom en werkelijkheid door elkaar lopen is het dan wel echt
of alleen een donkere afspiegeling van een zwarte fase?
Ik zou het niet weten. De herinnering overspoelt mijn wildste
gedachte, creëert chaos. Een wonderlijk geluid blokkeert mijn oor.
Ik sluit mijn ogen kort, ben even schijndood. Daarna kom ik weer
tot lief leven en was ik even deel van een zwaar beschonken schim-
menspel.
Een akelig koude, zwarte waas neemt de diepe nacht in beslag.
Alleen zijn bollingen kaatsen nog het blinkwit van de dag.
Verloren katjes doen hun blanke pantomime. Het gebaar waarmee
ze hun uitgebloeide hoofdjes in de nek gooien is deels geheimzinnig,
deels door de natuur ingestudeerd. Soms buigt een tak diep naar de
tafel, alsof ze een gesprek probeert op te vangen.
Vervolgens beeft ze geschrokken terug, verbleekt tot het witste wit
en verstard stijf in de vaas. Daarbij hoorde je nog net een handen
wassend, zepend gebaar.
Gelukkig went een mens aan alles.

Zwarte lente, 2015, boek 113, pagina 67

Leven

De plant had nog het meest van een levend beeld met opgeheven
hand. Je verwachtte dat in die hand kort van te voren nog een glas
bier had gezeten, nu was het meer een rug van klei.
De winter was klaar en de lente maakte korte metten met de ruimte.
Niks bleef overtollig. Het maakte hem warm. De langzame looppas
van de kou was voorbij.
Elk nieuw geschapen beeld kon gelijk zelfstandig bestaan en raakte
snel vertrouwd met de nieuwe omgeving, werd vriend. Hij glimlachte.
Hier ben ik – zei de nieuwe plant – en er is geen ander beeld van de
dood dan een levend beeld.
Stevig bleef hij staan tussen de voortrazende vluchtigheid. De natuur
heeft een sterke natuur en begrijpt een stevig lichaam, dat zowel in
je geest als in je handen thuis hoort.
Drie geheime wachtwoorden spuwden een wachtwoord na elkaar,
zodat ze gelijk konden oversteken. Het geluid van een lekke goot
tikte ritmisch zijn weg. De wind is als honingstroop tussen personen.
Hij ademde vrij.
Vissen in de vijver kwamen naar boven, zochten zuurstof.
Een ontblote borst gaf gul melk aan de maan. Dierbaar geluk.
De ongelovigen voelden de warme lucht vol angst. Hun ogen vlogen
op, vergingen tenslotte. Lente maakt blind.

The art of side jobs, 2015, boek 113, pagina 66

Taal

Iemand stond geruisloos voor het licht van een raam.
Wilde een dankwoord uitspreken, maar mistte klank en ritme.
De tijdelijke beginletter was te tijdelijk en zwom weg. Stabiele
massa verdween in het veld. Het klankspel was vooraf, bleef
over, associaties verhuisden constant. Openingszinnen die alleen
moeten aansporen, experimenteerden voluit. De korte A kreeg
niets met zijn aanblaas H. Het vrije woord regeerde.
Elke drummer zou nu een slag op zijn bekken geven, zodat de
solist de volgende zin af  kon maken, maar ja, er gebeurde niets,
het toeval heeft kennelijk ook zo zijn grenzen.
Wat overblijft, is het streven. Pardon, een streven.
Iemand verdween uit het licht van een raam, stond even stil in
de tijd.
Toen ging hij verder met zijn bijbaan: leven.