Late zomerwoorden, 2001, acryl, 50 x 50 cm

Kringloop of verbeelding

Iemand had last van synthetische wijsheid. Kon daardoor niet goed
de gastvrouw spelen. Ze miste alle persoonlijke hartelijkheid, kon
er bijna niet van slapen. Haar hoofd sloeg op hol. Ze deed nauwelijks
een oog dicht. Het was een inspannende tijd. Ze kon niet anders, het
was haar lot.
Haar moderne ik zei dat er iets moest gaan veranderen om weer
innerlijke rust te krijgen.  Nieuwe communicatie over en weer?
Spontaan begon ze te tekenen, zomaar wat uit het niets, zonder
zichtbaar doel.
Herhaalde dat vijf maal en zag zo het woord tweetakt ontstaan.
Was dit de motor van haar geweldige draaikolk? Het grote lege
zuigende midden deed al het werk. Snel gumde ze de tweede t
weg, zodat er nu twee akt stond. Daaronder verscheen daarop
duidelijk een lekker weekdier, teken van het vrouwelijke libido.
Blijkbaar moest haar tocht steeds naar binnen, bijna dwangmatig:
het eten van het schelpdier, het naar binnenglijden in haar geslacht.
Het was haar herhalende innerlijke reis. Een was een tocht van hier
naar een ander hier, een zwerftocht op de plaats. De kringloop
dwaalde van de ene verbeelding naar de andere.
Als ze zich beperkte in haar betekeniswoede, kwam alles zeker goed,
het zou vanzelf gaan.
Het was tenslotte laat zomer.
Alle kleuren liepen al terug.
Het was snel en vaker donker.

Most of my memories, 2015, boekl113, pagina 62

Uitspatdroom

Denken is ondanks alles handelen, alle herinneringen zijn vals.
Alleen in de absolute mijmering, waarin niets actiefs zit, alleen daar
kan een volledig afzien van alle handelen worden gevoeld. Je kan
dan even heerlijk wegzinken in een soort vochtige modder.
Misschien is dat het moment dat je jezelf kan zien als de natuur of
alleen onderdeel daarvan.
Je kijkt naar je indrukken als naar een open veld en voelt je wijs.
Dit is natuurlijk maar een bedenksel of uitspatdroom.
Of het leven goed of slecht is weet ik niet. Ik wil er niet eens over
nadenken. In mijn ogen is het een lange, verrukkelijke droom en wat
er meer over te zeggen is voor geleerde anderen. En het leven van
een ander past niet in mij, ik ben al vol.
Verder ben ik nooit te oud voor mijn gevoelens.
Mijn oude herinneringen meanderen langs bemodderde paadjes,
onderweg blijft er van alles aan hangen.

IJsland, 2015, boek 113, pagina 64

Snel berouw

Nog voor ik haar kon vragen wat ze me nou wilde laten zien, maakte
ze haar haar los en hanneste haar handen er wild doorheen. Ze sloeg
daarbij even haar ogen neer en ik zag haar volle wimpers (door de
opmaak leken ze net op twee parallelle bedlampjes).
Het wond me niet alleen op, ik was ook nog eens overrompeld.
Achteraf zag ik pas dat ze een scene uit een film naspeelde, met net
zo’n geraffineerde dampende blik in haar oplichtende ogen.
Misschien zag ze mij wel als oefenmateriaal, misschien meende ze
het oprecht,misschien was het ook wel echt. Hoe dan ook, ik viel
bijna flauw.
Ze deed daarna haar jasje uit. Gooide het nonchalant op het witte
bed. Daarbij keek ze heel vreemd, ik had haar nog nooit zo gezien.
Ook haar blouse moest er aan geloven, een ontknoping volgde. Ik
was verloren, mijn stem weigerde alsof ik een puber was.
Voorzichtig legde ik mijn hand op haar heup. Wist dat er dan geen
terugweg meer was.
Weer schudde ze wild met haar handen door haar haar en toen ze
de armen liet zakken trok ze een behabandje mee. Haar ontblote
schouder leek wel van marmer, zo wit en glad, met van die kleine
adertjes.
We ademden beide zwaar, soms in elkaar.
Ik wist dat ik iets deed wat niet hoorde en raakte in paniek.
Stel je nu eens voor dat haar man plotseling thuis zou komen en mij
in haar romige blankheid zou aantreffen…
Ik wende me af. Walgde van mezelf. Weg moest ik en rende de kamer
uit, de trap af. Verleid door de moeder van mijn vriendin, klonk het
steeds in mijn hoofd. Die heks had mij betoverd!
Ze riep me nog iets na wat ik niet kon verstaan, maar fraai was het
zeker niet. Zij had vast geen greintje mededogen. Haar speeltje was
weg. Wel herkende ik het donkere geluid van een vloek met aanloop,
gevolgd door een licht glasgerinkel.
Buiten hoorde ik tot mijn vreugde mooi vogelgezang.
Ik was ontsnapt, maar tegelijk verloren. Ik zou de schuld van alles
krijgen. Ik had gesnoept van verboden vruchten. Voelde me koud.
Mooier nieuws was er niet voor het dorp. Ik was even uitverkoren.