Tranen van de zon, 2013, boek 109, pagina 41

Geen zon

De zon is moe, ze zegt: ’s avonds huil ik mezelf in slaap.
Zo is gouden regen ontstaan.
Een andere keer, bij weer en wind, is ze weerbaarder en zegt:
Raak me niet aan idioot, zie je niet dat ik dans. Ze schopt haar
stralen uit. Zoekt haar onzichtbare as.
Er is geen as.
Ze zoekt niet meer.
Er is geen grens.
De zon doet aan toneel. Ze wil grote en kleine rollen. Ze wil
stralen en applaus. Haar hakken zijn hoog, ze zingt dun.
Ik geef haar de ruimte, ze maakt me warm.
Ze loopt de hemel langs, de dansvloer op. Een strijkje zeurt na.
Zolang ze loopt is er licht. Ik sta klaar en vang haar op.
Ze maakt mijn ogen tot een dichte streep.
Soms denk ik dat de zon rookt en dat dat dan de wolken zijn.
Ik denk niet dat dat klopt. Het is eerder haar hete adem die
weelderig wasemt.
Misschien zoekt de zon de hele dag een hoofd voorbij de spiegel.
Hoe dan ook, de zon brengt je tot leven.
Ik luister, ik ben geen tafel.
Ik ben opgestaan en vang haar tranen.

Zwaaiman, 2013, schets

Beslissende man

Hij besluit dat hij onbevlekt ontvangen is. Dat heeft hij zo besloten.
Het is belangrijk. Hij is het helemaal met zichzelf eens.
In deze tijd van onverwacht knikkebollen en voorzichtig in slaap
vallen is het lastig volwassen te blijven als je geen uitleg weet hoe
de wereld is.
Door een sterke windvlaag laat hij zich nog wel eens meevoeren
naar een andere stad, maar ach, hij komt nooit echt los.
Hij duizelt snel, zet de wijn en het eten op een vaste plaats, nodigt
mensen uit. Hij heeft ze zonder afscheid lief. Bemoeit zich niet met
de details van hun leven, hij deelt anders. Hij hangt als een stuk
touw,met een knoop erin voor vergeetachtigheid, in een pot honing.
Passief zijn is te laag. Als je niet spreekt komt nergens beweging in.
Iedere klank rimpelt zich traag een weg, eeuwenlang dobberen daar
grijsgroene algen. Het is een glibberweg.
Iemand moet haar eens flink bewasemen, beslist hij, dan zal ze
ontdooien tot zichzelf komen.
Natuurlijk waren er andere woorden, maar die hebben vergeefs
gewacht: bevlekte woorden zijn te aanhalig.

Romance in Holland, 1995, tekening, 50 x 65 cm

Schepping

Inmiddels had ik besloten een nieuw verhaal te vertellen, maar er
waren wel een paar vragen waar ik eerst een antwoord op moest
vinden. Dat verstoorde het proces. En van uitstel kwam afstel.
Mijn vriend, mijn allerbeste bron, was een kenner, die soms he-
laas ook nogal kon opscheppen. Dat is een eigenschap die ons
van huis uit direct is afgeleerd. Doe maar gewoon, dat is al gek
genoeg, zeiden ze daar. Opscheppen en wat erbij liegen waren dus
vervelende trekjes van hem. Ik twijfelde daarom of ik hem wel iets
moest vragen waar ik mee zat. Misschien zou ik later spijt krijgen
als ik hem iets te persoonlijks had verteld.
Kortom ik vertelde hem mijn ding. Mijn liefde is te groot.
Het eerste wat hij er over zei verbaasde me. Ik snapte niet hoe hij
het zo zag. Aan de andere kant was ik ook wel nieuwsgierig.

Laat ik het zo zeggen, hij verzweeg nooit iets voor me naar mijn
gevoel, maar hij fantaseerde wel veel door. Zo had hij ontdekt dat
toen God ooit de wereld schiep er eerst veel mislukte dieren rond
huppelden. De zogenaamde halfbeesten leefden eerst een tijdje,
maar door hun merkwaardige verschijning vielen ze te veel op en
werden door andere dieren opgegeten. Dieren kennen nu eenmaal
geen medelijden, ze vragen niet eerst waarom ben je zo anders.
Dieren doen.
Op die manier is de eerste twijfel ontstaan op aarde.
Die ontdekking van hem zette de bijbel op de kop. Verschillende
zwaar gelovigen stierven spontaan door die te zware schok.
Anderen zeiden dat dit typisch een samenzwering was bij volle maan
en dat die vriend van mij niet deugde.