Het ene na het andere jaar, 1991, A4, tekening

Stoffig praatje

Hij leefde als een roos van voorwerpen, als stof. Stof is een on-
zichtbaar persoon, het wandelt rond alsof het doof, stom en achter-
lijk is en als het daalt, landt verdeelt het zich weer in je hoofd.
Stof is overal, dat is de mooie kant ervan. Wat je ook bent, op een
dag zul je tot stof wederkeren, dat is zo beslist, je hebt geen keuze.
Als je een laagje oppakt en bestudeert in de palm van je hand, dan
is het eigenlijk niet veel zaaks. Zodra iets stof is geworden, maakt het
niet meer uit of het mooi of lelijk is. Stof is stof en voor stof zijn alle
mensen gelijk. Kijkend naar mijn handen, zie ik de stof van de toekomst.
Stof houdt mij vast en geeft me tijd op alles.
Omdat niets is uitgezonderd hoeven we daar niet verdrietig over te
zijn. Stof laat zich door de wind vervoeren naar de juiste plek. Stof
is altijd zichzelf en vraagt nergens om. In ieder dialect klinkt stof het
zelfde, dat kan toch geen toeval zijn?
Nu nog even vergaan…ik bedoel verder gaan.

Tiny Heaven, 1998, acryl, 80 x 100 cm

Losse gedachten

Ik kijk naar een leeg doek en vraag: Wie ben jij? Daarna pas vraag ik:
Wie ben ik? Ik schrijf het woord voor woord op voor jou, lezer, en ook
voor mezelf. Van dit vragen en schrijven word ik heel gelukkig, zo ge-
lukkig als van een spelletje. Jij bent op zoek naar mij en ik ben op zoek
naar jou en mij. Eigenlijk zoek je mij omdat je op zoek bent naar jezelf.
En zo begint het spel en breken we onze tongen.
We hebben één doek samen. Dat is het speelveld waarbij we elkaar
zoeken en ontwijken.
Meestal beginnen we thuis.
Zelfs kinderen weten wat een huis is, hun huis en dat van de anderen.
Thuis is eeuwenoud en als we ouder worden begrijpen we dat een
huis in de eerste plaats een kamer is. Een kamer opgebouwd uit muren,
deuren, ramen. We bakenen af, onderscheiden binnen buiten. Wie naar
buiten gaat kan ook weer binnen komen en andersom. De kamers van
een huis zijn afgesloten maar wel licht- en luchtdoorlatend.
En soms ook mensdoorlatend.

Vlak voor een idee, 2008, A4, tekening

Ideeën zaaien

Dit jaar heb ik twee potten met blanco ideeën gezaaid. Die potten
heb ik Amsterdam gevonden, ze waren vanbinnen en vanbuiten vol-
ledig bedekt met groen mos en al zeker vijftig, zestig jaar oud.
Een goede pot, goede aarde, goed water en een goede blanco zaden,
dat zouden toch een magisch effect moeten geven.
Tot mijn verbazing komen de stelen op, krijgen ze mooie bladeren
en bloeien ze uiteindelijk! Eén pot geeft normaal zeven ideeën, alle-
maal goede. Sommige ideeën kleuren richting rood, daar moet je
mee uitkijken, die kunnen zomaar ontploffen als je even niet oplet.
Je krijgt er helemaal zin in en wil spontaan gaan dichten. Maar wat?
Waarover?
Laat ik het er maar niet over hebben. Het handjevol woorden blijkt
niet genoeg. Pas toen ik er echt over nadacht werd het helder: ik
moet mijn binnenste gebruiken! Alleen het binnenste is zacht genoeg
om te dichten, de harde buitenkant moet je niet gebruiken.
Ik dicht:

zie

talloze mannen
gesmoord gehuil
in de nachturen

volgzame woorden
vrouwen rondom
krankzinnige tijd

een hongerige hond
jaagt gestaard

in gedachten
beleef ik

Daarna ga ik de deur uit. Ik heb de werkelijke stilte gevoeld.
Even maar.