Dode vulkaan, 2013, boek 108, pagina 23

Even opvallen

Wie reist ziet veel, zeggen ze, maar toen ik ooit de Vesuvius beklom
vond ik er geen bal aan. Alles was daar saai grauw, grijs. Eigenlijk
was er helemaal niets te zien. Het enige wat daar misschien interes-
sant was was ik zelf.
En daar sta je dan. Weer een illusie minder.
Het kan natuurlijk ook zijn dat ik niet goed heb gekeken, iets dat me
bij anderen snel opvalt. Misschien had ik gewoon een slechte dag en
was ik zelf grijs en grauw. Misschien deed ik niet genoeg moeite en
zag daardoor niet hoe de aardkorrels vergeefse moeite deden om op
te stijgen. Als ik het had gezien had ik vast moeten lachen om dat ge-
klepper. Wat een energieverspilling, had ik dan luid geroepen, gevolgd
door een dat ziet er toch niet uit!
Ik geef toe ik ben soms een beetje lui aangelegd. Maar is het ook een
kwestie van spaarzaam omgaan met je talent. Talent heb ik, dat weet
ik al zeg ik het zelf. Als ik zo’n korrel was dan zou ik moeiteloos op-
stijgen. Het zou kinderspel voor me zijn, je moet de wind het werk la-
ten doen, zeg ik altijd. En dat doet hij graag. Hij is mijn vriend. Ik ken
hem door en door. Al zijn grapjes, zijn grillen en nukken – ze hebben
voor mij geen geheimen. Zelfs als hij mij van een paaltje af probeert te
blazen, zal het hem niet lukken, ik heb het direct door. Misschien zou
het hem pas lukken als ie echt kwaad werd.
Waarom de wind vraag je misschien af?
De wind is mijn lust en leven. Als kind dacht ik dat ikzelf wind maakte
door mijn armen uit te slaan. Dat zie je wel eens bij andere wezens,
die altijd maar over de grond blijven scharrelen. Wat een stakkers!
Ze weten niet wat ze missen.
Ik voel de wind overal waar ik ben en als hij spreekt zwijg ik.

Bewering, 2013, boek 108, pagina 50

Stroom

Hij praatte zich een wereld naar zijn hoofd zonder onderweg uit te
glijden. Heel knap. Hij was een jongetje met toekomst en waaide
nooit mee. Hij deed met gemak de sleutel in ieder slot, het was de
daad die hij zocht.
Pas toen zij een kiertje in zijn hart ontdekte veranderde alles.
Toen begon hij te struikelen over zijn geordend leven. Dat was de
waarheid en die was goed, hij was er voor opgeleid.
Zoals er altijd achter de punt-komma iets komt, wist hij dat het leven
automatisch vervolgde. Of je nu wilde of niet er kwam altijd iets on-
verwachts en dat onverwachte was vaak leerzaam. Als je denkt dat
je de macht hebt zit je verkeerd, dan kan je beter gaan vissen. Macht
is nog erger dan een voortdenderende TV. TV is niets meer dan een
reproductie van heimwee naar het leven. En dan ook nog hoogpolig
vol valse melodieën.
Omdat hij voor de dood niet bang was dronk hij veel jenever, riep om
pinda’s alsof hij in een bar zat. Zij wist het, zij kende zijn breedte en
diepte. Nu moesten we maar eens gaan, zei ze dan vrolijk, we kunnen
geen rijd meer lenen.
Trap op, dacht hij dan, de toekomst is voorbij.
In de slaapkamer ontmantelde ze hem, dunne armen kwamen uit de
mouwen. Roodomrande ogen keken lief naar zijn ontpelster. Hij werd
te bed gelegd. Het huis was zo stil als een verlaten park, vogels slie-
pen al een tijdje.
Kijk, daar staat ze, levensgroot! Hij ziet alles. Zij steekt haar hand in
haar broek, haar tong tussen haar lippen. Ze kijkt omlaag naar hem,
dit is haar moment. Hij kijkt omhoog, doet een stap terug in de tijd,
valt weg.
Als hij later bijkomt, zit ze bij het raam en rookt. Ze kijkt verrast als
ze ziet dat hij haar ziet. Haar ogen staan warm.

Droom, 2013, boek 108, pagina 26

Respect

Onder de mensen die bereid zijn voor een ander te sterven, zijn
er ook die dat willen omdat ze zich teveel voelen, een last voor
hun omgeving. Erg zeldzaam zijn die mensen niet, hun beweeg-
redenen zijn tamelijk mager. Meestal roken ze zich met alle plezier
kapot.
Kapot door genot is al een heel oud verlangen.
Het mooie aan dit alles is dat niemand na het heengaan hoeft te
treuren. Als zo’n bedlegerig iemand nog helder van geest is zal
het probleem van eigen last en overbodigheid geregeld opspelen.
Gewoon niets van aantrekken, als je respect toont help je een
beetje, en komt er geen weerstand en dan is het snel en zomaar
gebeurd.
Niemand hoeft zich later af te vragen of de betreurde dode toch
niet liever haar/zijn eigen einde had afgewacht. Mensen die niet
willen leven moet je niet in verlegenheid brengen. Laat ze gaan.
Het gif heeft de aderen langzaam gevuld en dan sluit het web.
Punt zonder komma.
Einde verhaal.

A t/m Z, 1992, tekening, A4

Avondrood

Hij probeert woorden te zien maar heeft weinig geluk. Niets valt
samen, geen woordenboek helpt. Zelfs alleen technisch schrijven
lukt niet. Wat nu?
Godzijdank is er nog de brabbeltaal. Je maakt je misschien een
beetje belachelijk, maar er staat iets. Je ridiculiseert je woorden
en dat werkt. Met wat spuug in de hand wrijf je de letters op het
papier. Je voelt: het gaat iets worden.
De avond kleurt mooi rood. Het is zijn lievelingstijd en voelt zich
een geweldige geluksvogel dat hij dit weer mag meemaken. Dit
gaat verder dan iedere, bleke realiteit. Je transformeert op dat
moment tot een volledig alfabet en hoeft niets meer te zeggen.
Voor nieuwe ideeën is dit het juiste moment. Hij hoeft niet perse
verrassend over te komen, hij is geen revolutionair. Doe je zegje
is al meer dan genoeg voor hem.
Zijn onderwerpen liggen voor het oprapen en gaan vaak  over de
bevrijde vrouw. Hun succes, betere seks, stijl biedt hem veel troost.
Troost?
Zijn schuldgevoel verkoopt al die praatjes. Zo prijst hij zijn krach-
tige boodschap aan. Dat maakt zijn leven een stuk aangenamer.
Hij heeft veel lezeressen die ook een troostkick krijgen. Het is hun
onbevredigde fopspeen. Dit aangeprezen product is van groot nut.
Alle alternatieven zijn overbodig.
Is dat schizofreen?

Old, 2008, tekening, A4

Denkbeeldig verleden

Hij wil zo graag terug naar de ziel. Het lukt hem niet, zeker niet op zijn
verjaardag. Zijn vrienden proberen hem daarbij van harte te helpen,
maar komen niet verder dan zijn cruciale periode.
Cruciale periode? Uit zijn hele leven?
Een jeugdzonde leeft heel erg in zijn tijdverhuizing. Hij noemde haar
meestal zijn hongernonnetje, want ze had nooit ergens genoeg van.
In zijn uiterste verbeelding ziet hij haar dan weer, zijn jeugdliefde,
zijn onderste onderdeel van ooit, zijn alles.
Eerst komen de kleine, grijze stofjes bovendrijven en dan later, na
het optrekken van de miezermist, ziet hij haar stil zweven in een
ruimte die hij eerst niet thuis kan brengen. Later blijkt het haar piep
klein huisje te zijn (je kon er je kont niet eens ongevraagd keren).
De deur staat altijd open. Iedereen is welkom.
Hij ruikt een vleugje Nivea. Voelt de hitte van de felle kachel.
Daarna ruikt hij weer het zoet van vanille of een andere ontbrekende
geur. Alles hoort bij haar, bij haar miezerigheid. Zij draagt veel sjaals.
Haar ogen staan vaak vochtig. Ze houdt van stamppot.

Natuurlijk is dit allemaal niet zo, maar hij wil het zo. Met weinig
moeite kan hij haar gedachten lezen als hij haar lachende rimpeltjes
ziet. Zij is ineens toegankelijk in dit denkbeeldig verleden. Ze laat zich
graag bekijken als onverwacht cadeau. Hij pakt haar voorzichtig uit.
Ze ruikt haar aangename zweetgeur.
Ze lachen verlegen naar elkaar.
Knallen met de lekkerste handen.
Ze graaien naar achteren, naar voren, pakken het vlees.
De vuurdruppels lopen over, het zaad spat.