Jong geluid, 2010, tekening, A4

Geduld

Wees steeds geduldig en tevree, niet goedgelovig en gedwee, zei
mijn grootmoeder al en ooit. En dat doe ik dan maar en steeds.
Ik vraag niet naar de dingen die bestaan, liever heb ik het schijnsel
van de liefde. Daar kan je je goed aan verwarmen.
Soms zijn de woorden zo fluisterzacht dat het lijkt of een klein
vogeltje vanaf je tong spreekt. Het zijn vaak lieve, tedere woordjes.
Ongevaarlijk in de taal van de vloeiende straat, waar geen doden
wonen, waar de levenden onschuldig het leven prijzen.
Iemand zei eens tegen mij dat de tong een schiereiland was. Dat
vond ik mooi gevonden. Ik probeerde hem te overtreffen met ja,
en de mond is een openzwaaiende deur. Mijn neus is een steunbeer
voor mijn aangezicht.
Het was en bleef een grappig gesprek. Hij vervolgde: en mijn ogen
zijn schemerlampen als ik ze half dicht doe.
Toen pakten we onze doordeweekse agenda’s en schreven van alles
op. Tijd en taak werd genoteerd. Zo brokkelde de week af.
Een diepe, innerlijke stem maakte mij wakker en bewust. Mijn hoop-
vol hoofd bleek geen zenuwpees, maar een weltevreden, suizebollende
villa met veel licht uit grote ramen. Mijn hart is een vuurspuwende
haard, altijd op zoek naar brandstof.
Ik bedoel maar, ik ben geen ding.
Anderen zeggen dat ik mij vul met wind ingewaaide woorden.
Ook dat is waar in alle bescheidenheid.
Je kunt beter een snotneus blijven dan er eentje hebben.
Woorden hebben onzelfstandige grenzen en zijn daarom lastig te
bewaken. Voor je het weet floept er eentje uit.

Onder de brug (Basel), 1998, acryl, 30 x 40 cm

Zoektocht

Voor mij, die overloopt van dromen, is reizen in alle betekenissen
het belangrijkst. Als ik dan onder een onbekende brug hurk heb
ik liefst dat zij naakt naast mij zit. Zij is mijn muze en een muze
hoort niet gekleed te zijn, dat leidt af.
Diep in mij gaat dan alles gebeuren, ik heb er geen weet van. Mijn
leegte kent geen muren, dus kan het geen leegte zijn. Ik ben meer
van zoals het gaat zo zal het komen en wil geen beeld vooraf. Ik
ben mijn eigen reïncarnatie, mijn ziel leeft oneindig voort. Dat weet
ik nu al, omdat ik niet nietig ben in de mist. Zo drijf ik naar mijn
eeuwigheid.
Een beetje overdreven of doorgeslagen, zul je nu misschien denken,
maar dat is maar voor een gedeelte waar. Iets moet je toch overeind
houden in de somberwereld van nu. Toch?
Kijk, ik probeer mijn sluizen steeds te ontzekeren, zodat mijn water
goed door kan doorstromen. De stroom moet oneindig zijn.
Kijk, alleen kniesoren fluisteren in een vergiet, ik doe het niet! Mijn
route is luisterrijk, niet weggeveegd of verwaaid. Alles wat waar is
hoort er te zijn. Alles is er en geeft gehoor aan een zoektocht.
Mijn toonschaal zit vol explosieve noten. Laat de luie luisteraar er
naar graaien.
Kijk, ik weet dat dit niet besteed is aan achterdochtige doven of
goedgelovige gekken. Die zullen mij niet lastig vallen, zij hebben te
veel last van storende, ronkende oorwormen.

Onder de brug, het liefst in een buitenland, ben ik meer dan een
vlekkeloze maan die door morsige wolken heen schijnt.
Op een ander moment vind ik het ook heel prettig als ik het hek bij
de tuin sluit en ik mij overgeef aan de plaatselijke natuur. Achter de
buxushaag is het tijdelijk goed vertoeven. Achter wuivende vitrages
hoor je de langzame pianoles naar buiten dwarrelen. Binnen sluiten
verweerde spiegels even hun ogen. Thuis heerst roterende rust. Men
leest graag kookfrans in de boeken. Het eten is handenwrijvend goed.
Het is nooit te vroeg om geurig te reizen.

Uitnodiging voor een treurig bericht, 1991, tekening, A4

Gekapt

In het verbleekte bos stond geen boom meer overeind. De schui-
mende heren hadden het verboden. Ze stonden boven op de tafel
het luid te schreeuwen: weg met dat bos! De stilte werd wegge-
zaagd en moest voortaan vooruitgang heten. De slapende stad
werd wakker, nam lallend en lachend van plezier het land.
Alleen uit de hemel viel een ontzaglijke bui, zodat alle grond
onder de voeten werd weggespoeld.
Men vond het zonde en jammer want op een klonterige brei valt
het niet mee om huizen te bouwen. Men mekkerde hevig, zo was
er ineens niets te melken.
Later:
hier en daar kwam een vliering weer op , zodat de plaatselijke
dienstmeisjes thee konden gaan zetten voor de dorstige  heren.
Even leek het gezellig te worden, maar het was meer gecellig, dus
onvrij ondanks de kleurige uitnodiging in het avondblad.
Uitnodiging?
De burgemeester, dat vet varken, had zijn burgers uitgenodigd om
de verlepte tong met engelen geduld te beschrijven. Wie het beste
verhaal had kreeg het stuk bedorven land en mocht er weer bos
van maken.
Het was een rare, bestuurlijke kronkel, zoals je er zo vele hebt in
deze tijd. De mensen roken hun kans en deden hun uiterste best
om iets moois te verzinnen. Hebzucht maakt mensen creatief.
Wellustige wetten werden snel overtreden, wat eens ontbindend
was gestorven stond weer op, tussen de glazen vielen de scherven,
helse stenen pijnigden het hoofd. Het was één groot o-la-la.

Uiteindelijk vond de burgervader geen enkel verhaal goed genoeg
om te prijzen en bleef het land tot aan de horizon een kale heuvel.
Het wachten is nu op frisse lentekleuren.
Op een dag is het grauw ontgroend en omarmt ons het sappig groen.
De gestaalde natuurwet hoeft geen dromende vuilnisman in dienst te
nemen, zij gebruikt alles.

De natuur schrijft geen mooie verhalen, wacht niet, leeft niet van
vrees. Daarom is de mens van vlees en bloed, niet van natuur.