Krokodillentraan, 2013, boek 108, pagina 6

Troosttraan

Verhalen kunnen ons redden.
Ze geven ons dingen terug.
Het troost ons en traint de geest.
Anderen zeggen streng dat een verhaal niets anders is dan saai
surrogaatgeluk: alles is goed en ondergedompeld in een roze wol-
ken droom. Iedereen is voor een moment even blij en gelukkig,
daarna spat alles uiteen tot het doorsnee leven.
Zo was er een vrouw, ergens in de dertig, die een mooie baan en
een man en een kind had (in die volgorde!) en toch stiekem een
doosje had waar niemand van wist, waarin ze liefde verzamelde.
Voor ooit misschien. Voor wanneer ze niet genoeg had.
Hopelijk leeft ze lang. Lang genoeg om niet meer opzij te hoeven
leggen.
Waarschijnlijk zal iemand het doosje wel vinden en haar opge-
spaarde stukjes liefde stelen.
Nog waarschijnlijker is dat er iemand zijn krokodillentranen er op
gaat plengen, zodat het doosje bleek verwatert.

En dan?
Dan wordt het tijd je ergens anders op te richten.
Alle dingen komen tot een eind, behalve vrouwenwerk en
pijn in de hel, zeggen ze in Denemarken.
Vrouwen die de baas willen spelen zijn achterbakse secreten,
tenzij de mannen hen er met harde hand onder houden. Ze zijn
zeer geraffineerd, bedwelmen de mannen met hun seksuele kunst-
jes en lokken hen zo in de val. Kortom van een kwaaie vrouw heb
je alleen maar last.
Een vrouw kan er engelachtig uitzien, maar tegelijk het hart van
een slang hebben. Boze vrouwen zijn niet solidair, zij gooien elkaar
om, krijsen zich schreeuwend schor, lopen te zwaaien met pollepels.
Soms moet je als man wat geduld hebben. In Japan weten ze dat al:
vrouwen, potten en ketels zijn beter als ze oud zijn.
Goede vrouwen zijn vrouwen waarmee je je verdriet kunt delen en
je geluk mag verdubbelen.

Broeksituatie, 2013, schets

Blind blikveld

Vanuit een bepaalde hoek is er veel.
Zij had van horen en zeggen dat de mensen tegenwoordig niet
meer weten wat nu eigenlijk werkelijkheid is. Vooral de vol-
wassenen schenen daar veel last van te hebben. De voortdurende
relativering had zo zijn grote gevolgen.
Maar we hebben toch ons eigen blikveld – begon ze.
Inderdaad, we zijn aanwezig, maar daar is alles dan ook mee
gezegd in de simpele, overzichtelijke wereld. Daarbuiten gaat de
werkelijkheid als los zand door je vingers. We kunnen er van alles
van zeggen, maar iedere betekenis betekent ook weer niets.
Een paar mensen wisten de oplossing: terugkeren naar de normen
en waarden van weleer. Dat zou de nodige vastigheid teruggeven.
Dit was te veel voor een arme hoofd en voldoende om verder geen
rol meer te spelen.
Onder haar naam op haar visitekaartje stond schuin gedrukt:
post historisch, alsof het een nieuw beroep was.

Gevallen ster, 2013, boek 108, pagina 10

Broer en zus

Voor een kind bestaat de wereld uit een nacht vol sterren,
een straat vol stenen, een huis vol kamers. In eigen levendige
fantasie imiteert het daar het ruimtereizen. Zijn verbeelding
zuigt hem in een vacuüm, het gevoel van evenwicht wankelt.
Al het geluid rondom is verdwenen. Het verschil tussen opstij-
gen, zweven en vallen is klein. Telkens voelt het bijna fout.
Met een klap schokt het zichzelf weer in de wereld, de voeten
op de grond. Wankel dagelijks evenwicht: benen en hoofd worden
beurtelings zwaartepunt, het kantelmoment is daar.
Een zusje zei: mijn broer valt om als een ster.
De broer wacht nog op de plof, er gebeurde niets.
Soms zijn zussen bang uitgevallen.
Broers gaan er op af, zij houden van verandering.
Kleine veranderingen maken nieuwe werelden.

Ik was in de roes van de herhaling en aanvaardde de omgeving.
Herhaling geeft na de verdoving ook rust. Herhaling maakt oog
en oor groter.
Helaas verstond ik mijzelf niet en maakte van herhaling hapering,
waardoor mijn eigen naald in mijn eigen groef bleef hangen.
Met die herhalende hapering kwam de gewenning al snel. En uit
die gewenning ontstond het verlangen en daar ging het tenslotte
om.
Zo kwam ik weer bij mijn gevoel. En groot gevoel is veel belang-
rijker dan een bange beheersing.
Snel deed ik de klep van de piano dicht. Er mocht geen enkele
noot meer ontsnappen.