P.T. (Plain Truth / Play Time), Groningen, uitgekrast witkalk, raam
De echte waarheid
Ergens eind jaren tachtig was ik wild op zoek naar andere manie-
ren van presenteren. Waarschijnlijk was het een gevolg van mijn
docentschap (toen al tien jaar) aan de kunstacademie toentertijd.
Uiteindelijk vond ik een leegstand pand aan één van de hoofdstra-
ten van mijn stad. Het was van de gemeente en werd tijdelijk be-
heerd door welwillende, creatieve kunstenaars. Je kon het huren
en daar dan zelf de baas zijn. Wie wil dat niet voor een maand?
Het zou een stand van zaken tentoonstelling moeten worden, ge-
koppeld aan de lat wat hoger leggen. Groei, geen stilstand!
Vlak voor deze expositie was een hectische periode in mijn leven
net afgesloten, dus de grote woorden en gevoelens lagen vers
voor het oprapen.
De titel, The Plain Truth, verwarde gelijk een aantal van mijn col-
lega’s, zij dachten dat ik ineens bij een foute sekte zat. Alsof ik
iets had uit te leggen zei ik dan maar: er bestaan geen verboden
woorden, dus waar heb je het over…of ga eerst even kijken…
Om de ruimte intiemer te maken beschilderde ik de ramen aan de
straatkant met witkalk, je kreeg mooi diffuus licht. Later kraste ik
met een operatiemesje een soepele dolfijn in het witsel, zodat je
toch nog iets contact hield met de buitenwereld.
Toen was alles klaar voor de boog der verdringing en kon ik mijn
lijden als dagtaak tonen. Als je maar goed en diep genoeg nadenkt
heb je zo een tentoonstelling bij elkaar. Dat de uitkomst enigszins
somber uitviel, dus onverkoopbaar, hield me niet bezig. Ik wist al
dat ik niet vrolijker was geworden. De zinloosheid bespeelde de
dag als de bijl het bos, ik was mijn eigen betonblok aan het been
als het ware.
Objectief en achteraf gezien heeft alles me goed gedaan, ik kon de
schoonheid van alles daarna weer oppakken. Ik heb die tuin van
waanzin achter me gelaten. Waanzin is een mantel, die losjes en
warm om je schokkende schouders kan gaan zitten.
Nu: gerust herneem ik mijn dwalen.
