Boy, 2010, tekening, A4

Denkjoch

Omdat ik geen derde oog bezit teken ik alles plat.
Het gemiste oog ligt ongetwijfeld ergens in een kraag, blijft ongeweten. Van
daaruit gezien ben ik zeker tevreden met mijn opwellingen. Het tekenen is een
grenzeloze lust.
Kijk, de aarde heeft mij gemaakt en schenkt me een flinke poos (dat hebben we zo
afgesproken). Mijn beelden zijn mijn vruchten, ik geef ze terug met toekomstig
zaad. Andere mensen bewaren mijn wereld, noemen zich kopers, alles is  stof.
Alle dingen die je vloeibaar maakt geven je een vluchtig gezicht. Je hart, je harde
hart, wordt kwetsbaar en verraad je raadsels.
Geen beeld weegt meer zwaar in je hoofd als je het vertekent, het geeft geen
pootjes meer. De stortvloed heeft vele kleuren.

Zoiets dacht ik in mijn puberteit, toen mijn bloed zo heftig stroomde dat ik er
soms wanhopig van werd. Ik begon me netjes te scheren en te kleden als een
zwarte Sartre. Dacht dat de zon vooral voor mij opkwam.
De lokkende klok maakte iedere belevenis kort en lang tegelijk. Soms vond ik me
zelf een geweldig, ietwat gevaarlijk dier. Ik kon de haren van mijn tong blazen en
dacht vooral niet aan morgen. Elk nieuw beeld maakte ik met opgeheven hand.
Klaar voor de aanval.
En na ieder denkbeeld was er mijn thuiskomst. Zoiets als een nieuwe vriend, die
na een lange reis glimlachend stopt om  vertrouwd te raken met het nieuwe huis.
Zo ontstonden vele mooie werkjes. Iedereen mag het namaken. Ik ben niet bang
voor echowerk, rijk rekbaar materiaal aan.

In de tent van oneindigheid moet de vlakte vallen en straal van hoop worden.
Kunst is zoiets: opgewekt, uitgezonden, aangehoord.

Nachtneger, 1997, tekening, 50 x 65 cm

Die nacht, die droom

Als het brein pudding is en hersenwerk een vlek, dan zal je merken dat er geen
grenzen meer zijn. Het is dan stil. Alle aardverschuivingen in je bovenkamer doen
geen dienst meer. Je bent je eigen bastaard.
Vieze vlekken kunnen best een mooi gezicht opleveren. Tussen het vlekkenwater
en het radeergum zie je helder met je vette ogen. Niets is beter dan een vlek te
zijn. De verknipte verwarring bouwt rustig voort zonder door te denken. Wie weet
maakt hij van je hart een sappige karbonade.
Het mooie van dit alles is dat je niet meer hoeft te weten waar je aan toe bent en
voel je als berenkind de geheimzinnige bossen, terwijl de witte muizen oplichten
in de diepe nacht.
En als je je gouden tanden op het hoofdkussen legt ben je helemaal sprakeloos. Zo
sprakeloos dat je uitgelaten staat te zwijgen tegen de blinde muur.
Grappige dingen worden niet meer gemist, het kan zelfs niet klaaglijk bitter zijn.
Ik droom, dus ik ben niet, net als de neger in de nacht.
Ik droom voor de grap over iets dat niets is, omdat ik weet dat je er van houdt.
Ik droom dat ik eet en drink zonder voedsel.
Ik droom dat ik niet ben, maar weet wel beter.

Kleurman, 2010, tekening, A4

Kleurleperd

Deze leperd woont in een enorme regenjas. Alleen zijn hoofd steekt er bovenuit
en knalt alle kanten op. Het hoofd is zijn zondvloed.
Ooit was hij van hartenlust een bangerd, die maar wat weg dobberde in een lege
fles. Nu is er de moderne tijd die anders blaft.
Zijn zelfstandige toon houdt hij mooi binnen in de mond, geen kleffe, toevallige
microfoon pakt hem spontaan. Hij is te dol op zichzelf, danst zijn eigen dansje.
Eigen houtje eerst!
Maar dan de vlinders! Die blijven wakker in de overduidelijke zon. Hoog in de
keiharde lucht vallen ze te pletter, ze verflodderen en dwarrelen verflenst weer
terug op de aarde. Als dat niet romantisch is!
Hoe verrukkelijk dan ook toegepast, de lepe kleurman kameleont zijn glimlach en
wint het publiek. Even danst hij als een snel leeglopend ballon tussen de tijd door
en hijgt daarna lui zwetend uit als hij uit het zicht is. Dorre schimmen nemen
daarna bovenwinds een bad.
Aan het eind van dit lied boort de zon zich snel in zijn schip, laat alle uitgevonden
kleuren subiet afscheid nemen. Het wassende dorp wast ineens de nacht.
Zo zie je maar, kleur is ook niet altijd alles. Kleur is soms een steenkoud bed,
waaronder miljoenen pissebedden lang vergaderen(*.
(* het kan ook zijn dat ze lange brieven schrijven aan verre familieleden)