De herfst eet, 2013, boek 112, pagina 7

Soort theater

Hoe men ook de tongen tot vlam aanvuurt, het niets zeggen kan soms
sterker staan. Als alle lust vergaan is en al het leed is vergeten blijft
het nullige niets over. Dat niets ontroert me. De attributen van de doden
spreken, tillen de levenden op. Doden hebben die macht.
Op de achtergrond zou ik dan graag een licht applaus willen horen. Hier
en daar een echo van een leeg toneel is ook prima. Nadachtige woorden
moeten vervolgens hun weg zoeken.
Als de eenzaamste van allen onverwacht in een groter licht gaat staan,
schrikken anderen misschien een beetje voor ze toehappen. Helemaal
niet erg. Laten alle verstarde mensen zich even omdraaien en zich niet
langer blindstaren op andere troosteloze ruggen. Bijt liefelijk in de
schouder voor je. Je zult zien dat er een reactie komt. Wees niet bang
voor het riskante gebaar. Eet alsof het herfst is en je een winterlaagje
moet kweken.
Kortom: omarm de hunkering en je zult de glimwormen zien glimmen.
Ze lichten op in de ogen van de gebetene voor je.

Krokodillentraan, 2013, boek 108, pagina 6

Verloop

het licht van geluid
sluipt de oren uit
vindt de mond
welsprekende aria
straalt nieuw licht

een radio scherpt
haar oude oog
zomerdagse zandtaarten
glimlachen korrelig
je straalt opnieuw

waarom is je hand
ineens versteende stille
slordige maskers
spreken kwade taal
dode blinde

zwevende zwepen
knallen voeger
geschrokken stenen
zijn geen
fluwelen snaren

stom, stenig, standvastig
staren we beide
tussen alle oren ogen

Dream, think, speak, 1999, acryl, 70 x 100 cm

Feit

Hij is zijn smaak nooit verloren. Feitelijk is hij ongemerkt speciaal
geworden. De sensationele wisselingen van het lichte en donker leven
hebben hem zo gemaakt. Hij kan heel mooi aangloeien en uitdoven
en laat zich graag ontroeren.

De muggenzwermen om hem heen storen hem niet. Soms is hij zo
rustig dat hij knikkebollend in slaap valt. De muze had even rust,
is het dan later.
Hij is een zinlijke man. Dat zie je zo. Die natuur verbeeldt zich even
wonderbaarlijk als gewoon. Bloemen gaan uit beleefdheid over op
hun zachtste fluisterstem. In verhouding met hem betekenen ze
niets. Bloemen hebben geen schrift, ze kunnen niet benoemen, niet
rubriceren. Bloemen geuren alleen.
En veel verder weg trekt de horizon zijn strakke lijn, zij heeft niet
geleerd om kronkelig te zijn. Daardoor ziet de natuur er veel minder
chaotisch uit als zij uit zichzelf is. Ze zeggen dat de natuur ouder is
dan de mensen. Het is een logisch idee, maar moet je hier wel logisch
gaan denken? Waarom is er niet zomaar uit een groot niets spontaan
een mens ontstaan? Als kind van de wind?
Toen de mens begon te spreken verstomde de zon, die daarvoor het
woord altijd deed. Als straf laat hij het vaak afweten, dat zal de
mensheid leren!
Zoiets wou ik beweren, maar dan anders.
En nu ben ik weer terug bij af, dat is het mooiste begin.

Introvert persoon, 2010, schets, A4

Afscheid

Een oude emotie verplaatst zich van de ene naar de ander kant.
Dat heeft een bedoeling: het onderwerp uit het verleden moet naar
het heden vloeien. Dat gaat natuurlijk niet zomaar. Zeker niet bij
mensen.
Beide denkoevers zijn meestal nogal lang van stof, denken lang en
diep na voor ze iets loslaten. Als je stil luistert hoor je de stomp-
zinnige zuchten die uitgelaten de vrije weg zoeken. Een lichte echo
volgt. Natuurmuziek.
Maar als alles eenmaal op hun plaats is is het feest. Alle vensters
staan wijd open, de deur is los. Er is nieuw licht en men heeft geen
slapeloze nachten meer, nee men zingt. Er heerst vrolijke rust.
De nieuwe emotie houdt daar wel van. Hij weet hoe het bed warm
moet blijven en luistert op die plek graag naar anderen. Nu is er
geen verveelde oogopslag meer. Ogen stralen naar buiten, stomme
woorden glijden weg.
De emotie rust uit in een lang vaarwel.

Schrijver, 2007, tekening, A4

Andere kant

hij schrijft vaak ’s ochtends
soms ook ’s middags
maar meestal ’s avonds
lang geleden
rinkelde de telefoon
of een ander toon
werd gezet
nog even dan…
zo is het niet
het is niet anders
niemand belt

mensen weten niets te zeggen
hij wel
van alles
en veel meer
nog leuk ook
kapotte liefdes
zijn vruchtbaar
dus hoezo kapot
vraag dan
hij weet hoe het voelt
de hele dag schrijft hij

Junior Blossoms, 2012, schets

Niet thuis / wel thuis

Dat er iemand was waarmee hij wel eens zoende, had hij al eens
verteld. Vrienden vertel je alles, vrienden hebben geen geheimen.
Men vond het fijn voor me (logen ze allemaal). Ondertussen hielden
ze hem stevig in de houdgreep. Nieuwe liefdes maken oude vriend-
schappen vaak stuk. Neem haar eens mee, riepen ze in koor.
Dat vond hij een goed idee. Iedereen kon dan zien dat hij een andere
weg was ingeslagen. Het andere leven, zijn eigen leven, beviel hem
meer dan prima.
De dag brak aandachtig aan. Hij zou haar ophalen om het haar ge-
makkelijker te maken. Onderweg kocht hij een boeketje bloemen.
Het waren mooie, frisse jonge lentebloemen, dat zou haar lichter
maken.
Nadat hij een kwartier tevergeefs aan haar deur had staan bellen,
besloot hij toch maar de huissleutel, die sinds een tijdje aan zijn bos
hing, te gebruiken. Voorzichtig roepend ging hij naar binnen.
In bad lag ze, haar polsen doorgesneden.
Naast haar bad, op het statief, de draaiende videocamera. Hier was
over nagedacht! Het stond er allemaal keurig op, voorzien van een
keurige titel: Mijn bloed voor je vrienden.
Op de valreep had ze toch nog een werk voltooid.

Inwendige kop, 2013, boek 111, pagina 32

Andere stem

Mijn beste lezer valt. Je moet op je hoede zijn tegenwoordig. Als je
je kop er niet bij hebt valt hij er zomaar af. Dat komt door je tegen-
stem, die is vaak onwillig en werkt graag dwars.
In de hi-ha wereld val je zo herhaaldelijk en ongenadig dat je rustig
kunt zeggen dat het chronisch is. Je kunt zelfs beroepsvaller worden.
Verkeerde stunten brengen je op dat terrein en aldus gevloerd is niet
doodleuk. Dat voelt als een rotsmak over een stuk zeep.
Wij vliegen meestal door de tijd en merken niets. Het heeft niets met
lef te maken, dat is gewoon een kwestie van mazzel hebben. En dat
is maar goed ook. Je moet je verstand niet constant belasten, dan
kan je niet genoeg vrij vliegen. Je moet vertrouwen op je vertrouwen,
je hoeft niet iets te overwinnen. Als je jezelf uitlevert heb je niet direct
je ziel verkocht aan de duivel. Met mooie praatjes redt je het ook niet.
Dan komen de verleidingen veel te gemakkelijk om de hoek kijken of
er iets van hun gading is.
Het gezonde verstand regelt alles wel. Zij houden niet van wartaal. Zij
tikken alle gekheid weg met een stokje. Het lijkt wat op tovenarij.
Taal mag niet onberoerd zijn. Taal is nooit koud in wezen, taal is vitaal.
Met kleine schokjes laat de wereld weten dat zij kleine opdonders krijgt
van taal. Nu even niet wankelen, maar strelen en duwen. Je knikkende
knietjes houden zich daarbij aandachtig in.

Monument voor muze en schilder, 2013, schets

Lief lof

roos tussen de rozen
ik wil je niet plukken
bloem tussen de bloemen
lief tussen de liefjes
maar
ik ben geboren in je tuin
in een rozenbed
met jasmijn als kussen

ik roofde je leven
je gaf mij je leven
muze met je golvend haar
lief tussen de liefjes
maar
je bent je gedachten vergeten
ze drijven in het water
je boezemdauw zweet parels

kom dicht tegen me aan
laat de nachtegaal zingen
laten wij ons wassen
in versmolten liefde
want
mijn hart zoekt je hart
in nachten gemaakt voor liefde
omhels je geen ander
maar jezelf

I told you so, 2013, boek 11m pagina 14

Opgelet

Je hoort ze van ver.
Op iedere plek waar jij en ik zouden gaan staan, zijn ze luid aanwezig:
de beterweters, die de ogen nooit neer slaan. Zij staan niets af aan
anderen. Zij hebben geen maatjes. Zij verkiezen zichzelf boven alle
anderen. Zij hebben groot gezag (denken ze).
Naast de hoge witte wetten staan hun rijzige paleizen waar verbaal
geweld regeert. Het geweld plezier kijkt in de spiegel en ziet een po-
tige pijnbank. Hier danst de ziel niet, hier vliegt alleen de tijd.
Vanachter mijn vitrage zie ik een vingertje heffen. Ik zucht. Aan elke
voet sleept een loden bol. Dit schiet niet op. Wat wil die witte wet
eigenlijk zeggen? Mijn hart steekt, ik wil weg. Deze mensen met het
vingertje willen mijn hart. Als ik nu ontbrand ben ik misschien even
onzichtbaar geworden. Mijn ontsnappingskans! Terwijl ik in die ge-
spleten stemming verder kijk besef ik dat  hun gebaren maar door
weinigen worden gewaardeerd. Gelukkig!
Plotseling valt het beeld uit en lijkt het constant middernacht.
Wat is dit voor ellende?
Het is misschien een groot geluk dat ik nu niet hoefde te werken.
Ik herinner me een beeld uit mijn geheugen, dat is al genoeg om
verder te kunnen. Ik hoor een prettig, knus geluid van een oude, leren
fauteuil. Het geluid wordt prettig gedempt door een hoogpolig kleed.
Ik adem veilig door. Geniet zelfs.
Toch mooi dat het aardedonker is.

Scherffiguur, 2013, schets, A4

Scherts/scherf

Het begon allemaal in de slaapkamer. Daar kan ik goed nadenken.
Mijn slaapkamer is ook mijn muziekkamer. Daar wonen al mijn ikken.
De slaapkamer is een labo voor micromuziek van deze eeuw.
Ooit maakte ik van mijn slaapkamer mijn werkkamer. Eerst in het
hoofd, later in het echt. Muziek en slapen gaat goed samen. Ik heb
de wanden geluiddicht gemaakt. Wat ik daar doe gaat de buren niets
aan. Laten zij vooral gaan gissen en mogelijkheden bedenken.
Mijn kamer is dus gemixt en goed voor alles. Alle mogelijke oplos-
singen wonen daar. Ik maak graag mijn eigen visie.
Tenslotte eindigt alles zoals het begint. Steeds opnieuw de kleine
dood. Ik vind mijn grote ziekte in de realiteit. Het liefst geef ik
mijn muzikanten een groot spraakgebrek. Achteruit praten is er eentje van.
Bij het terugspoelen kan je dan alles verstaan, al is het vreemd van
klemtoon. De charme zit vaak in de lichamelijke hapering.
Zo liet ik een keer een man voortduren niezen of snurken en noemde
het destructie. Hij ging er bijna aan kapot.
Ik houd van de kracht van melancholie, doe daar een opgelapte per-
fectie overheen. Dat werkt.
Nu nog een bekeken kus op het eind, zodat de zon spontaan gaat
schijnen! (ook nu!)