Kwestie van geduld, 1999, tekening, 65 x 95 cm

Zuinige prater

Als hij praat is het net alsof je midden in een gesprek valt. Je hoort
alleen maar wat flarden. Zo spreekt hij, zo is hij.
Zinnen worden halverwege in de steek gelaten en de handgebaren
erbij moeten de gedachten maar verhelderen. Hij is meer een acteur.
Te veel tekst vermoeid hem snel. Te uitgewerkt, te veel beschrijving.
Je ziet het toch?
Hij geniet van de geniale onderstroom, een soort fijne gekte. Op die
manier legde hij een flinke collectie woorden aan.
Ik kan met groot gemak eilanden vol schijten met woorden was één
van zijn karakteristieke uitspraken. Toch deed hij dat niet, hij was
nogal zuinig met woord en daad. Hij hoefde ook niet begrijpelijk te
zijn. Ik doe heel veel, maar dat is verbonden aan mijn temperament,
was een ander gezegend gezegde. Mijn spagaat is nooit te groot.
Het meest heeft hij iets van een fossiel, een enkele afdruk is genoeg
om iets te herkennen. De opwinding dat er steeds iets kan gebeuren
is wellicht zijn sterkste drijfveer.
Hij heeft alle tijd, is geduldig. Niet gek.

Uit het ziekenhuis ontslagen, 1971, tekening, A4

Half mens

hij is een wachter
ten dele nog intact
buiten is het volle leven
hij is een rommelige ruïne
in het volle landschap
zo heeft iemand
hem daar neergezet
tussen steen en gras
wat lopen moest
scharrelt nu stuntelig
de tikkende stok centimetert
hoe waait de tijd
naar het huilende licht
ben ik vergeten
als ik straks vertrokken ben?
Waar is de nacht neergezet?

Sleutelwerk, 1998, tekening, 80 x 65 cm

Ander volk

Zover zijn wij gekomen, dat niemand van ons de sleutel heeft of
probeert stil te staan om om zich heen te kijken zoals een wandelaar
doet op een verlaten landweg. De verte ligt in het verschiet en is
tegelijk heel dichtbij. Iemand zonder gedachten passeert, je hoort
hem niet of nauwelijks. Hij heeft geen verleden, geen gedachte
blijkbaar.
Ik hoorde dat hij, nadat iemand van ons had geweigerd de weg
te zeggen, steeds zijn eigen weg zocht, zoals iedere kunstenaar.
Soms gaat hij gewoon zitten om een sigaretje te roken, een
aardig tijdverdrijf, terwijl hij niet ontheemd is. Bij hem is dat
mogelijk. Hij weet immers altijd de weg zonder richting.
Toen we dat hoorden hebben we elkaar verbaasd aangekeken.
Niemand van ons kwam op de gedachte om ook zo te zijn.
Wij zijn ander volk wisten we. Misschien dat iemand van ons in
een boze droom hem op de rug zou springen, de beide bungelde
benen rondom onrustig heen en weer schoppend. Hij zou niet op-
kijken en gewoon doorslenteren met onbekende snelheid.
Tot het moment dat hij zich om zou draaien om verpletterend op zijn
gezicht te vallen.
Terug naar de werkelijkheid: misschien was dit geen droom.