Verpleegster, 2015, computertekening

Dubbelleven

Er was iets met haar. Je zag dat ze iets verloren had en flink deed.
Het werd voor het eerst zichtbaar bij de lijn van haar kaak.
Haar kaak reikte verder dan ooit. Iedereen zag het, zij niet.
Als je het zou zeggen zou ze daar niets mee kunnen. Ze zou
verstrooid en glazig kijken, iets slims zeggen als: als je
horloge maar tikt onder de mouw van je jasje.
Je kreeg nooit echt antwoord of hoogte van haar.
Zij was verpleegster van beroep.
Nu ik naar al mijn herinneringen zoek, weet ik dat alles eigenlijk
vooraf vreemd is. Niet alleen achteraf. Pas in het donker krijgen ze
kleur, dan word ik niet meer afgeleid. Alle herinneringen worden
dan ook losser, alsof ik ze droom.
Misschien is dat ook wel zo. Of ik wil het zo.
Hoe dan ook, als ik me iets moois herinner dan zijn mijn stappen
zo licht dat ze nauwelijks een afdruk maken. Net genoeg om een
spoor achter te laten. Altijd met de zon mee lopen, dat is het geheim.
Dan is alles zo mooi. Dan liggen de  schaduwen als splinters tussen
je tenen. Je zou er over kunnen struikelen als je niet oppast.
En nu draai ik me om zonder verder te kijken, zonder verder te
weten.
Het is mooi om niets te weten en veel te bedenken.

Falen, 2015, computertekening

Raar

Als alles lust is, dan breekt het zweet met gemak gelig nat uit.
Zwijgen zou werkzaam zijn, maar dat kan alleen met de mond
vol vruchten. Het doet pijnlijk zeer zoals een beschuit eet met
het vals gebit van een zonderling. Die schrijven brieven voor geld.
Tenminste, dat vertelde een rusteloze nacht mij eens.
Diezelfde nacht vond ook dat dieren de stilte ontsierden, daar was
ik het ook al niet mee eens. Geluiden kunnen nooit ontsieren. Een
verse regenbui schildert de opspattende plassen. Ja toch? Applaus
is hier niet op zijn plaats, het hoeft immers niet, het is iets moois
dat vanzelfsprekend is. Bewaar het handgeklap voor iets anders.
Wolken bootsen boten na en botsen daarna weer andere vormen.
Soms meende ik vreemd genoeg de wimpers van een wandelaar
te herkennen. Dan hoorde ik weer iemand heel ontredderd zingen.
Zo lichtvoetig had ik het nog nooit gehoord. Prachtig!
De zenuwman is een supersnelle man. Hij nerft ruimdenkend.
Luie geesten begrijpen hem niet. Hun trage geest bedwelmt hun
altijd te dichtbije horizon. Met een weemoedig gebaar herkauwen
ze het oude.
En toen was er ineens een raar kloppend hart en werd de wereld
voor altijd anders.

Hartzeer, 2015, computertekening

Het beeld dat veranderde

Elke seconde lang deed ik een hardnekkige poging het mysterie
te begrijpen. A gauw viel de onweerstaanbare onverschilligheid
op me neer. Er was niets meer aan te doen, ik moest me gewon-
nen geven. Ik werd nog zwaarder neergedrukt dan voorheen.
Mijn hersenschimmen namen het al snel over.
Het deed zeer. Dit had ik niet verdiend. Het deed hartzeer.
Voortaan zou ik de reusachtige hersenschim altijd moeten dragen.
Met de zwaarte van een mud steenkool onderging ik gedwee mijn
nieuwste lot, er was immers geen ontkomen aan. Het monster-
achtige beest was geen last die niets uitvoerde. Het hield me voort-
durend bezig. Ik werd de verdrukte man, ondanks mijn krachtige,
elastische spieren. De zware last haakte zich diep in mij vast.
Het leek me het beste om een ernstig gezicht te trekken en de
gevoelde wanhoop niet te laten zien.
Dat hielp gelijk, ik zakte niet meer weg in het stof van de bodem.
De hemel leek verlaten door iedereen, ik zag niemand. Wonderlijk.
Mijn berustende gelaatsuitdrukking had iedereen weggejaagd. Ik
begon weer te hopen. Keerde terug op aarde.