Op zoek, 1984, bewerkte foto

Nachtdenken/nadenken

Een lezer schrijft om te mogen klagen.
Hij vindt iets wel of niet en zegt hier heb je één van mijn gedachten.
Die lezer zal je niet bellen, hijzelf belt noch ontvangt. Hij schrijft het
liefst heerlijk klaaglijk van zich af.
De dichter zegt natuurlijk gelijk houdt daar mee op! Onmiddellijk!
Hij kan de nachtegaal niet horen zingen als er zo geklaagd wordt.
De dichter zet alles weer mooi recht, verknoeit geen woorden.
Een klager moet een hart van steen hebben om zo blind en boos
te schrijven. Hij ziet niets uit onvermogen, is thuisloos thuis.
Het nacht-nadenken is niets voor hem. Dat doen alleen de vrijen van
geest. Die hebben aan één nacht nooit genoeg, zij willen doorwan-
delen onder het dekbed van blauw gebloemde bomen.
De zomer schreeuwt een kleine verrassing en de nieuwe wending
die ons liefdesleven heeft genomen verrukt het geheim.
Toch vraag ik mij af: waarom duren zulke ontdekkingen zo lang?

Zogenaamd wild, 2009, bewerkte foto

De kamer

Ziehier een man. Ziehier een verlaten ziel, als een ieder.
Het zeldzaam goede van dit moment blijft onopgemerkt, ondanks
iedere opmerkzaamheid.
Wat hier gebeurt is heel duurzaam en raakt nooit uitgedoofd.
Misschien is dat vrij staren in de verte wel het mooiste nul-moment
van je leven. Misschien is dat het moment dat je hersens zich gaan
hergroeperen, dan wordt alles wat niet meer van toepassing is
voor altijd verwijderd. Niet meer bereikbaar, ergens diep en te ver
weggestopt voor bangere dagen, zal het je niet langer meer plagen.
Deze man heeft even geen wolfshonger, hij strijkt zijn geschapen
lichaam glibberig glad. Een miezerig bootje voert al zijn gedachten
weg in een wellustige oceaan en alles komt goed!
De vlezige kleur van de hemel maakt alvast de nomade van de
liefde wakker.
Ziehier een starende man. Hij is getuige van het onverholene.
Later zal hij er over vertellen. Niet nu. Zijn stem is niet levend.
Nu blijft nog even nu. Daarna is alles zogenaamd wild.

Zitleunend figuur, 2014, bewerkte foto

Half droom, half waak

iemand slaapt zich in een lichaam
en droomt dat het een lust  wordt om te zien

(uit het gedicht: De terugkeer van het lichaam, Van Batelaeres)

Dit klinkt wat sneu of te serieus. Het heeft iets van een vallende
vlinder. Er is iets weggeglipt. De totale macht is tijdelijk verdwenen.
Dat is waarschijnlijk ook het goede eraan.
Hij droomde vast van een vrije vlinder, maar werd al fladderend
voortvluchtig. Sneu als het zo hoopvol begint. En dan weet je bij
het wakker worden even niet of jij nu de mens was die zich als
vlinder had gedroomd, of een vlinder die zich als mens droomde.
Van die dingen, je kent het wel.
Ergens tussenbeide ligt waarschijnlijk de waarheid.
De metamorfose is dat wat de scheidslijn overschrijdt.
En voor wie niet meteen gelooft dat hier vlinders in het spel zijn,
zij gezegd dat zij het hele gedicht maar moeten lezen. Dan zien ze
gelijk al in de opening  de verwijzingen naar een bloemenwei en een
boomgaard. Daar is het goed vertoeven. Volop bloei.
Dus het valt ergens ook best mee met dat sneue gevoel.
’t Is maar net waar je je op richt in je droom of waak.