Kunstkus, 2012, bewerkte foto

Mooi moment

Ooit ben ik in het huis van de engel geweest. Dat is een ander
woord voor museum of art. het is een krachtige, stille plek
waar aandacht nog aandacht is. Je vindt er mooie mensen
die niet snel schrikken van glasparels om de hals of uiteen-
gereten vleugels )met zorg versneden door de moordenaar).
Er zijn vaak een heleboel vrouwen onder deze hemel. Ze rit-
selen flink met hun dijen. De echo van de ruimte doet zijn
best. Mannen verslikken zich bijna in eigen adem.
Ik hoor iedereen lentegroen lopen. In mijn oren klinkt het
als muziek. Muziek hoort bij het huis van de engel. Hier wap-
peren dode wimpels. Ovale blikken worden verzonden. Men
schijnt niet op elkaar te letten. Schijnt, want niets is minder
waar. Je wordt ontkleed waar je bij staat.
Een vrouw stond bij de wand van het oosten. Ze boog zich
licht voorover en kustte een werk met een kruis erop. Dertig
ogen volden het, meer bleven stil. Alleen de oogtanden waren
licht aan het tandenknarsen.
Ik raakte de jonge vrouw licht aan zoals katjes dat alleen
kunnen doen. Zij murmelde een soort nachtelijke jazz terug.
Het heilige haar waste daarna onze voeten
Het was met recht een mooi moment.
De herinnering zit samengedrukt rond de oostmuur. Als je
goed hoort hoor je het nog nasissen.
Soms moet je alles geven om echt te leven.

Kleurige weg, 2012, bewerkte foto

Intensief moment

Het dunne jaar van het stof is bijna ten einde, het is Decem-
ber. We voelden het aankomen, we voelden dat het moest.
Andere jaren deden er niet meer toe.
Misschien is het besef te danken aan grote vermoeidheid of
misschien sliepen we te lang. In ieder geval zijn we nu klaar
wakker en niet eens wanhopig.
Toen de uren zich nog vermenigvuldigden met niets doen,
was de dag lang en ook ineens voorbij. Het slapen, de hele
dag, ging zonder onderbreking gewoon zijn gang.
En nu, na de plompe gang, ben ik op de juiste weg en heb
mezelf weer lief. Dat wou ik je even laten weten.
Een beek van kleurige vruchten stroomt tussen mijn benen.
Ik hoef me niet te bedekken, de buren zijn wat mij betreft
dood. Het stromen wekt mijn lente. Ik mag er zijn. Ik ben
aan de beurt. Er is geen ontsnapping mogelijk.
Zo is het altijd geweest in mijn huis. Drie kamers vertelden
wat je moest doen. Alsof het een wet was, zo streng was
het dictaat. Uiteindelijk kwam ik dan in het verlichte bed
onder het raam. Ik voelde altijd de wind in de nacht, waar
het wapperend zwart nog trager is dan ikzelf. Jaren vlogen
mij snel voorbij. Ongrijpbaar supersnel.
Niets onaangenaams snuift nu nog in een donkere hoek.
Iedere dag, ieder moment wordt intenser.

Vaarwel, 2012, bewerkte foto

Afscheid

Een oude emotie verplaatst zich van de ene naar de andere
kant. Het heeft een bedoeling. Het onderwerp moet van het
Stompzinnige zuchten volgen gelaten.
Maar daarna is het feest. Alle venster gaan wild open. Er is
nieuw licht, de slapeloze nachten zijn voorbij. Ook de akelige,
fluitende wind is er samen met de krakkraktak snel vandoor
gegaan.
Er is weer grote rust.
De emotie staat in het teken van de neutrale pauze, is geluk-
kig. Hij weet hoe het bed warm moet blijven en houdt zijn
mond, luistert niet naar de taal van anderen.
Ook de verveelde oogopslag vindt geen actie.
Alle stomme woorden glijden weg naar niemandsland.
De emotie rust uit en zegt vaarwel.

Je bent te laat gekomen. Voordat je kwam is er zoveel gebeurd.
Nu sta je voor me en herkent me niet eens.
Je geeft me geen warme hand.
Ik heb werkelijk alles geprobeerd om je te bereiken, maar nu je
tegenover me staat weet ik niet meer wie ik heb achtervolgd.
Vreemden zijn we geworden.
We kunnen elkaar niet opnieuw verlaten, we zien elkaar niet.
Je bent niet gekomen. Jij bent niet meer jij.
Andere werelden dienen zich aan.