Ik word wakker rond het stilste uur van de nacht. De tijd van spoken en demonen. Vogels lijken dan dood. De stilte is bijna onnatuurlijk. Toch houd ik ervan. Geen enkel ding verplaatst zich.

Alles is volkomen stil. Vastgeschroefd in roerloze tijd.
Ineens komen er toch beelden in mijn hoofd. Ik erger me, ik was tevreden met het niets.

Tweelicht, tweespalt laat me!
Laat me in stille duisternis.
Laat het laatste laat.
Laat het licht!
Ik ga weer slapen.