Je staat alleen op een grote, kale berg.
Iedereen kijkt weg. Iedereen is weg. Kunst is plotseling op een verschrikkelijke manier kunst geworden.
In deze droevige sensatie zag ik veel afgestorven verf, voelde me volstrekt overbodig en kort daarna sloeg de verveling toe. Verveling als onontkoombaar gegeven, met de geur van minstens tweeduizend jaar.
Ineens wist ik het zeker: dit was Golgotha en zag een man diep gebogen ontsnappen in het licht van de uitgang.