Personen zonder landschap, 2013, schets

Tussenspel

Van sommige mensen kun je zeggen dat ze niet dromen, niet leven.
Misschien dromen zij wel het echte leven. Dat is hun schoonheid.
Ik kan het me niet voorstellen, maar misschien doden zij zichzelf wel
met hun dromen te doden. Ze willen er niets van weten. Misschien willen
zij een verminkte ziel.
Zij zijn personen zonder landschap.

Wat ik droom kan ik alleen maar zien. Er ligt vaak veel zachtheid in
mijn dromen. Grote verheldering is achteraf het gevolg. Dat is fijn.
In de helderheid van vandaag is de rust van goud.
Sinds mijn aantekeningen zijn er maanden verstreken. Mijn geest
leek ingeslapen, ik was een ander in mijn leven. Ik bestond even niet,
ik leefde zonder te denken en vond mijzelf terug.
Tijdens een verre, onechte slaap herinnerde ik mij alles van vroeger.
Zag alles haarscherp voor me, compleet met de grote leegte. Direct
daarna voelde ik de zinloosheid van het leven, alles smolt onder een
vage pijn. Ik lag in het geroezemoes van een ziekenhuis, niet in mijn
stil atelier. Op de bodem van mijn geheugen schitterde een zin: voelen
is maar lastig.

Geparkeerde dood, 2013, schets

Schrijfkunst

Is schrijven niet iets als iets vaststellen en dan weglopen?
Het drama moet net groot genoeg zijn om de lezer vast te
houden. Iets moet niet groter zijn dan het is. Het liefst is een
verhaal onaf, zoals een te vroege dood. Als je onder het schrijven
afhaakt en iets onaf blijft blijft het langer hangen in de hoofden.
Een zwaar vermoeden blijft zoeken. De onvrede moet regeren.
Het valse genoegen van iedere schrijver heeft vele smaken.
Hoe verder we vorderen in het leven, hoe meer we overtuigd raken
van de verschillende waarheden, die elkaar voortdurend tegenspre-
ken. We leven desondanks rustig verder.
Het leven wil ervaring opdoen, alle facetten meemaken. Er is veel
plaats voor levende gevoelens. We leven subjectief vooruit/voluit,
maar ontkennen alle inhoud.
Gelukkig kent het leven veel spontaniteit en warmte, doet het regel-
matig afstand van al het persoonlijke (anders kan je niet oppervlak-
kig leven). Gelukkig kijken we al te graag naar het leven van de ander
en houden we van indrukken/gadeslaan.
Anderen zeggen over een schrijver dat hij niets noch alles is. Dat vind
ik ook een goeie. Hij is de brug tussen wat hij wil en wat hij niet wil.
In die zin is hij alles.

Jeuker, krabber, 2006, schets

Voortgang

Hij werd ooit een keer echt goed geprikt. Werkelijk! Hij had daar in
eerste instantie een goed gevoel bij. Voelde zich uitverkoren.
Niet lang daarna kwam de enorme jeuk en weg was de liefde en
genegenheid. Hij begon te krabben tot bloedens toe.
Toen hij dat dacht en deed, kwam snel de gedachte bij hem op dat
hij zichzelf zo slecht kende. De oorzaak was vast slechte schuchter-
heid of wie weet zelfs wel afkeer van het leven.
Hij moest meer geduld hebben, zich binden aan zijn eerste gevoel.
Maar hoe doe je dat met al je emoties?
Vaak voelde hij zich te moe voor de praktijk om werkelijk bemind te
worden. Hij was meer object en kon al moe worden van de emoties
van een ander.
Natuurlijk bleek het allemaal een duistere episode in zijn leven te zijn
en bleef niets van die narigheid over. Je overgroeit tenslotte je kwaal.
De jeuk is weg.
De weemoed blijft als je dat leuk vindt.
Voortaan leef je in verbaasd verstand.

Voorgevoel, 2009, A4 tekening

Botte bijl

Ik kan ook kort zijn:

Draag meer vuur aan!
Draag meer water aan!
Wij zullen branden of verdrinken,
nadat we zijn versmolten.

Beheerst toeval, 2008, schets

Tijdelijke black out

Eerst:
De telefoon rinkelt.
In het geluid hoort hij de zonneschijn van de andere kant, hij zit in
de schaduw. Zijn hartslag is onregelmatig. De tenen voelen koud.
Hij is niet goed geaard. Tenminste niet vandaag.
De telefoon blijft rinkelen, hij neemt niet op.
Verder:
Verder dan de koelte van zijn zijn is de bijtende kou van zijn ziel.
De uitgestrektheid van zijn eigen eigen is oneindig. Zijn blik staat
op diep duister. Vanaf de andere kant van de aarde resteren de
klanken van een platenspeler. De groeven zijn diep uitgesleten, er
is veel ruis.
Later:
Hij twijfelt of de telefoon heeft gerinkeld.
In een twinkelende oogopslag ziet hij het schijnsel van een kaars
waarvan de pit opraakt. Het maakt het beeld flakkerend troebel.
Dan pakt hij een potlood en schrijft:
Touch the Sky
On the Way
To the Top
en denkt: dit is een popupopsong en pakt zijn gitaar.
De zon schijnt weer.

Boom van alle tijd, 1996, A4 tekening

Tongtijd

Je mag dan je tong zeven maal in je warme mond hebben omge-
draaid, de willige woorden blijven uit. Je blijft steken in eigen
verloren tijd. Je hebt met zorg je penselen gezocht en alle kleuren
verzameld, maar je blijft zoals je bent: een maagdelijk, leeg doek.
Alles zal pas in beweging komen als je de zon toelaat. Dan kan je
je aanvalslied gaan zingen, zodat alle groene bladeren van schrik
wit worden. Daar heb je geen hamer en moker voor nodig.
Daarna boetseert je tong alle wenselijke vervoegingen. De tijd is
weer echte tijd en geen verzameling van getallen. Wolken zullen
ideeën voor gedichten aandragen. Bronchiën zullen nooit meer
verstopt zijn: er is constant lucht! Weg met de nare hoest!

De tijd laat al het bloed sneller stromen. Plannen schieten als
paddenstoelen uit de grond. Je hoeft je niet voor te bereiden,
want alles is al aanwezig.
Dwars door je eigen verbazing zie je dat er geen verwarring
meer bestaat. Bergen blijven gewoon op hun plaats staan. Er
is geen enkele reden meer om ongerust te zijn. Je hoeft alleen
maar wat te observeren en je voelt gelijk de voldoening ervan.
Op die manier is alles even wonderlijk als vanzelfsprekend. De
oogst is onnoemelijk groot, de nek nooit te kort om uit te steken.
De tijd heeft zijn hoogste doel bereikt. De ijsbaan is gesmolten.
Al het vorige was dus maar schamelschijn.
Daarna kun je weer gewoon van je voetstuk afstappen. Je weet
tot hoever je kan gaan. Hemel en aarde bewegen wat af.