Vertrek, 2016, computertekening

In de nacht

diep in de nacht
het bouwland plankt
de witte wit

de borst strak
pas op
de smijtende planken
je valt op, witte

witvlekkie knipoogt
spuugt speeksel
kijkt niet rondom

haar nachtlichaam
bleekt alle windsels
lijkt cocon

de halve eeuw
van haar lot
maakt haar bleek

de lange schrik
verkort de nacht
muurijzers vallen

het ingeklonken lijf
van gebarsten melk
heeft niets te klagen
wit is immers wit