3 Fasen, 3 vazen, 2016, boek 114, pagina 48

Vriendschap

Dit jaar heb ik drie potten witte lelies gezaaid. Die potten had ik in
mijn vorige stad gevonden, ze waren vanbinnen en vanbuiten volledig
bedekt met weelderig mos en al zeker dertig jaar oud. Heel fraai.
Nu stopte ik er zwarte aarde in, gaf de zaadjes bronwater, maar het
wou niet voldoende kiemen. Groei en bloei was teleurstellend.
Tot mijn verbazing kwamen er eerst bloemen op, daarna pas de stelen.
Heel vreemd. Normaal zijn de lelies wit, maar bovenaan het bloemblad
kleurde het een beetje rood. Ik probeerde het er nog voorzichtig af te
schrapen maar dat mislukte. Pas toen ik sierlijk rechtop zei werd de
lelie een echte lelie (sidderend).
Soms moet je bloemen vriendelijk of gebiedend toespreken om een
beter resultaat te krijgen. Ik kreeg bijna zin om een gedicht te maken,
maar de tijd en mijn tegenwil hielden me tegen.
Later op de dag kreeg ik bezoek van een vriend. Toen ik even niet oplette
lagen de bloemen ineens in de handen van die vriend, hij keek heel blij.
We kunnen tevreden zijn met deze bloemen, orakelde hij, we hoeven nu
niets meer te kopen.
Daarna rende hij weg, was geen vriend meer.
Ik hoorde dat hij de bloemen thuis was gaan bakken, het scheen een
goed recept tegen veel ziektes te zijn. Oud volksmedicijn. Persoonlijk
geloof ik er niets van. Bloemen in olie bakken is wreed, je moet in de
natuur warmte aan de zon overlaten. Het olie is vals.
Laat ik het er verder maar niet over hebben.
Wat kan ik nog zeggen?
Ik heb zijn brieven de week erop verbrand.