Ronde maan, 2012, boek 103, pagina 49

Gezin gezien

Midden in de stille nacht lag hij op bed met zijn ogen dicht,
zonder dat hij de slaap kon vatten. Hij wou te graag en dat
moet helemaal niet. Het was helemaal onzin te bedenken
dat hij zichzelf met grote wil in slaap kon toveren. Dus daar
lag hij dan in halve toestand tussen waken en slapen .
Hij hoorde de echo van alles.
Het meeste kwam voort uit de rest van die dag. Hij had echt
nog meer moeten zeggen op bepaalde  momenten. Gewoon
de wind van voren laten blazen. Maar ja, je mocht je er dan
ineens niet meer mee bemoeien, je moest je mening dus voor
je houden.
Inwendig kookte het. Vader en zoon zaten de hele dag al te
bakkeleien. Vooral de zoon ging luidruchtig te keer en dan
kon hij natuurlijk niet achterblijven. Ze waren te veel gelijk,
kennelijk.
Moeder bleef dus muisstil en liet de boel lekker vastlopen,
waarop ze prompt alles over zich heen kreeg van beide. Het
was ineens allemaal haar schuld. De derde persoon is helaas
vaak de pineut.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat iedereen apart ging sla-
pen, al of niet met een kwaaie kop. Moeder viel pas in slaap
toen zij bedacht dat haar man een dik, bevend rietje was in
plaats van een vlijmscherp mes. En vooral: morgen is er
weer een schone dag waarop iedereen weer weet en doet.
Bovendien scheen de maan nog altijd even rond.
Toch waren deze mensen erg aan elkaar verknocht.
Wie voor het huis langsliep hoorde altijd een vrolijk praten
en lachen, of anders wel een mooi dromerig muziekje.
Niemand heeft ze ooit horen ruzie maken.
Nee, ruzie dat woord kenden ze daar niet, hoogstens wat
verdriet.