Dromer, 2016, computertekening

Klein vuurwerk

als jij hier en ik daar
op onze plaatsen staan
om enkel de neergeslagen ogen
weer aan anderen door te geven
dan kunnen we zien wie we zijn
als echte momento maatjes

soms danst de ziel
als een zwierige hommel-bom
soms hinkt de zieke ziel
in verband gepakt door beulen
maar wij zuchten niet meer
nu komt de blije bevrijder

met een brandglas steken we
kaarsen aan, die onvoorzien
in anderen gaan ontbranden

we zijn zo geduldig als de natuur

Leeg hoofd, 2016, computertekening

Tijdsprong

Zonder ervaring is ze dol geworden, terwijl ze juist een kruisje sloeg.
Nu begint het te dagen, dat zij hem nooit heeft gekend.
Niet echt tenminste.

En nu wacht zij geduldig op een aanwijzing van boven om de klok
en de onmogelijke liefde te begrijpen. Het spoor ratelt maar door
richting bijster. Het hoofd raakt leeg.
Het is niet overdreven te veronderstellen dat ze een sprong heeft
gemaakt. In haar eentje, in het duister.
In dit nieuwe land zitten veel spionnen. Dat weet ze zeker en die
willen al haar geld. Het maakt haar onzeker.

En waar is hij nu?
De losse schemer valt. Haar stem breekt bijna, ze doet de lamp
aan, wil meer zicht.
Hij zit op de rand van het bed en glimlacht bijna uitnodigend.
Eén ding wil hij wel kwijt. Zijn lach.
Een man met ingetogen lach zou je hem kunnen noemen. Toch
was hij bang dat die lach hem uiteindelijk vreselijk zou schaden.
Zijn ouders zeiden dat het door het platteland kwam: hij had het
daar te goed gehad. Op die manier was alles in hem net iets te
sappig geworden. Te overdreven valt onmiddellijk op.
Kortom: de schalkse schrijver kreeg net zo veel vrienden als ver-
houdingen. Hij werkte zich uit de naad, voelde zich meer dan wie
dan ook in de wereld en had bovendien bij zijn geboorte een beetje
zicht verloren, waardoor hij veel langer kon leven.
Volgens de overlevering kreeg God hoofdpijn van hem.
Terug naar haar:
Een oude emotie verplaatste zich van de ene naar de andere kant,
met de bedoeling het onderwerp te veranderen van verleden naar
toekomst.

Maanlandschap, 2016, computertekening

Broer en zus

Voor een kind bestaat de wereld uit een nacht vol sterren,
een straat vol stenen, een huis vol kamers. In eigen levendige
fantasie imiteert het daar het ruimtereizen. Zijn verbeelding
zuigt hem in een vacuüm, het gevoel van evenwicht wankelt snel.
Al het geluid rondom is verdwenen. Het verschil tussen opstijgen,
zweven en vallen is klein. Telkens voelt het bijna fout.
Met een klap schokt het zichzelf weer de wereld in, de voeten
pakken de grond. Wankel is het dagelijks evenwicht: benen en
hoofd worden beurtelings zwaartepunt, het kantelmoment is daar.
Een zusje zei: de maan eet mijn broer op…
De broer wacht nog op de hap; er gebeurt niets.
Soms zijn zussen bang uitgevallen.
Broers gaan er op af, zij houden van verandering.
Kleine veranderingen maken nieuwe werelden.

Ik was in de roes van de herhaling en aanvaardde de omgeving.
Herhaling geeft na de verdoving ook rust. Herhaling maakt oog
en oor net iets groter.
Helaas verstond ik mijzelf niet en maakte van herhaling hapering,
waardoor mijn eigen naald in mijn eigen groef bleef hangen.
Met die herhalende hapering kwam de gewenning al snel en uit
die gewenning ontstond het verlangen en daar ging het tenslotte
om.
Zo kwam ik weer bij mijn gevoel. En groot gevoel is veel belang-
rijker dan een bange beheersing.
Snel deed ik de klep van de piano dicht. Er mocht geen enkele
noot meer ontsnappen.
De maan deed de rest.