Een korte periode van mijn leven was ik in Italië.
Een middeleeuws dorpje, ik kwam van ver, deed rustig aan.
De avond viel.

Een vrouw kwam naar me toe, haar zware rok sleepte de grond. Je kon niet goed zien of ze nu liep of rolde.
Vreemd genoeg was haar blanke nek transparant helder als wit glas. De volle maan weerspiegelde zich er graag in. Plotseling begon de glasvrouw zo hard te zingen dat haar hals uitelkaar spatte.

Een kindje met mooie voetjes werd mee weggeslingerd en nam spontaan de vorm van een mooie A aan.