Mijn eerste contact, mijn eerste poging, was een openbaring. Ik begreep waarschijnlijk lang niet alles wat ze zei, maar voelde me intens verbonden.

Misschien was ik net iets te nieuwsgierig en vertroebelde ik mijn eigen hongerige blik. We waren nu al ergens tussen waken en slapen, zien en niet zien.

Diepgravende gesprekken kwamen er dus niet meer uit, waren niet meer nodig, want ik zag haar bonzend hart, voelde de mijne. Dus kuste ik haar rustig (of was het andersom?), gooide mijn sleutelbos weg: ik was bij háár.

Het ziet er naar uit dat je blijft — zei ze rodewangenlief.
Ik had geen reservesleutels, bleef voor altijd.