De weg, 2015, computertekening

Het vertrek

Mooie mensen mogen op de heuvels rusten, is een oud gezegde.
Dat kan zo zijn, maar waarom eigenlijk?
Kunnen zij zich niet een beetje schikken en anders doen?
Ik zou die uitzondering niet willen maken, mooie mensen hebben
al zo veel extra. Als het regerend hart het lichaam af en toe
herinnert aan het monster wat daar ook woont, zou je zeggen
dan heb je geluk.
Het lijf hoort af en toe te grommen, anders wordt het lui.
Al te trots op eigen gebaren lijdt tot niets; mensen gaan je
gegarandeerd haten. Tenslotte sterf je eenzaam. Ai!
De deur gaat dicht, de deur gaat open.
Schaduwen komen ongevraagd binnen.
Men zegt dat schaduwen van mannen alleen in de winter
verschijnen, die van de vrouwen pas in de zomer. Is dat zo?
En waar is dan de schaduw van een dode? Overschaduwen die
vervolgens alles, zodat je niets meer ziet?

Toen ik een tijd geleden hinkend met beide benen naar mijn
geest liep, kreeg ik het Spaans benauwd. Een pijnlijke borst
wilde bijna niet ademen. Alles deed zeer. Het duurde lang,
heel lang. Pas toen ik even op de heuvel ging rusten ging het
gevaar wonderlijk weg.
Je bent dan blij dat je blijft leven en trekt gauw een kostuum
van kleurige klanken aan. Ik was ontwaakt uit mijn sluipziekte
en had even een schimp van de vervuilde schepping gezien.
Daarna kwam het nieuwe leven aanzetten en bloeide mijn
lichaam weer. Hoi!