Primo Momento, 2016, bewerkte foto
Met stip
Het vreemde aan een besloten ruimte die ineens openbaar wordt,
is de nieuwe dialoog. Alle onderdelen, zoals plafond, wand, raam,
vloer, deur worden herbenoemd.
Dezelfde ruimte kan optisch groter en kleiner door kunstenaars
ingevuld worden. Door de perceptie en interpretatie krijgt de context
een andere dimensie toegemeten.
Als je je bezielende kracht in een ruimte de vrijheid mag geven is
het mogelijk om tijdelijk te domineren. De eventuele bezoeker zal
alles wat hij/zij ziet dieper gaan ervaren. Wie weet is de nieuwe
betekenis van de ruimte zo uniek dat het tevens onvergetelijk blijkt
te zijn.
Een kunstenaar is zich bewust van zijn grote innerlijke rijkdom, van
zijn overdonderde oorspronkelijkheid, zowel reëel als fictief. Kennis
en geloof gaan immers altijd samen in creatieve krachten.
Een expositieruimte is eigenlijk net zoiets als een klooster. Je ervaart
een soort herinnering aan een geestelijk leven. Je bent even diep in
eigen spirituele vereniging. In dat spanningsveld heerst goed geluk
naast grote onrust. Het lijkt wel of al je gevoelens veel echter zijn
geworden.
Het kan zelfs zover gaan dat je als mens onbescheiden wordt en je
de gedachten van bezit van iets wat je aantreft niet los kan laten.
Je gaat over tot de aanschaf van een stukje meer dan mooi.
Thuis is dat stukje bezieling ineens toch heel anders. Er ontstaat een
nieuw gesprek door de anders gevulde ruimte. De mens moet in
de bocht van het geloof zijn plaats weer versterken door het huis
opnieuw in te gaan richten. De inhoud moet ruimer, anders kan
Kunst zich niet verheffen, dan lost het op in het grote niets.