Silence, 1966-2010, bewerkte foto

Blokkade

Zijn silhouet was half ingedut en uitgekleed.
Voor het raam hing een oud, rafelig gordijn dat zelden werd dicht
geschoven. Hij deed alsof hij een icoon was van een onbekende
heilige. Nou ja, onbekend is overdreven, hij was die heilige namelijk
zelf. Hij was eigenlijk altijd alles zelf.
Maar nu had hij al een tijdje niets meer te zeggen. Er kwam niets
meer uit zijn geweldig hoofd. Al het gereedschap lag te verroesten.
De boom was omgehakt. De wind gierde vol overgave en in volle
vrijheid door de kieren van zijn lege ziel. Je zou misschien nog
kunnen zeggen dat hij sprak in zwijgen.
Hij had het zwaar. Niets bereikte zelfs een dichtbije rand.
Het grote bellenblazen is nu voorbij had zijn vriendin nog half plagend
en dus serieus bedoeld gezegd. Voortaan moest hij wonen in eigen
leegheid en dat valt niet mee voor een wanhopig figuur.
Kortom: de gelukzaligheid van vroeger was totaal weg.
Hij was volgens eigen zeggen van de werkelijkheid weggerukt. Kon er
totaal geen grip meer op krijgen. Deze blokkade was gewoon te groot.
Voor het ontwaken van enig zelfbesef moet je meer terugverlangen.
Hij schoot handelend te kort. Ieder middelpunt verplaatste zich per
direct.
De meeste uren van zijn leven waren nu buiten hem om. Alles leek
verloren of onzinnig.
Maar toen kwam de flirt en die verloste hem van zijn weemoed.
Zijn verlangen begon weer zonder pijn te groeien. Hij ontsloeg
zichzelf als het ware en begon over nieuwe grenzen heen te trekken.
Verbijsterend wat een mens kan doen als de verveling niet meer
plaagt!
En zo kwam hij uiteindelijk in hogere kringen en zag de vrouw van
zijn leven.
In waarheid werden ze meer dan gelukkig, ondanks moeheid van
vorige eeuwen.
Alles was zo mooi dat het best waar kon zijn.