New Ground, 2015, boek 113, pagina 30

De plek

Ik wou dat het dunne jaar voorbij was. Het was niet eens zo’n slecht
gevoel. Ik zou zeggen dat het beter is geweest dan enig ander jaar,
maar het kan nog beter, al ben ik zelfs gelukkig geworden.
Misschien is het te danken aan het feit dat ik begin dit jaar heel moe
ben geweest, dat ik gewoon te veel sliep daardoor en niet in de gaten
had wat er aan de hand was. Misschien.
Misschien was er wat anders, want echt weten doe je maar weinig.
Ik werk me te pletter, de hele dag en ook ’s avonds omdat het goed is,
om later vermoeid te zijn, zo vermoeid dat ik veel slaap. Heel veel,
zodat ik op een dag zonder onderbreking kan slapen (en de tweede
dag ook nog eens). Het is alsof ik zei: nadat ik sterf, slaap ik lange
slapen.
En toen kwam de dichter in mij naar me toe en zei:

sta op
zoon van je vader
ga juist nu op weg
naar dat wat je drijft
ga en help jezelf te tillen
je ligt al drie dagen zonder adem
de nacht is voorbij
sta op
er is nieuwe grond