De temmer, 1986, acryl, 50 x 50 cm

Als het verleden jeukt

Hij bespeelt het lichaam van zijn vrouw als een instrument,
leest haar partituur. Het verlamt haar lichtelijk en ze zoekt
een potscherf om zichzelf open te krabben. De jeuk moet nu
snel weggeprikkeld worden.
Die gloeiende jeuk is overal. Jeuken is erger dan sterven.
Pijn en venijn strijden om de eer. Je wilt afstand doen van je
eigen lijf.
Ineens is zijn hand als sussende talkpoeder en ze is weer vrij
voor een kort moment. Hij fluistert haar zachte woordjes in haar
oor. Door de opwinding komt de jeuk weer terug. Snel en heftig.
Ze krijgt inwendig kippenvel doordat hij nu op haar huid gaat
blazen. Het werkt heel even. Haar hoofd draait en tolt.
Pas als hij beseft dat hij alles alleen maar erger maakt vlucht
hij de keuken in. De onmacht zoekt en vindt de drank.
De fles ligt later leeg op de tafel.
Het etiket krabt de alcohol, het geweten knaagt zijn eigen weg.

Klanknaam, boek 99, pag. 44, 2008

Klink en klaar

Kong had van kleins af aan naar westerse muziek gehoord. In het begin
natuurlijk de meer populaire stukken van Chopin of Mozart, maar later
op de middelbare school begon hij zelf te verzamelen.
Hij probeerde de muziek te begrijpen, ontwikkelde zich tot een bijzonder
hongerige liefhebber. Las veel boeken over muziek, leerde wat piano spelen,
wat hem ook nog eens extra hielp te begrijpen wat hij hoorde.
Doordat hij zich zo in de westerse klassieke muziek verdiepte kreeg hij een
ander gezicht en een nieuwe manier om zich uit te drukken. Zo ontstonden
ineens prachtige gedichten met veel klank. Hij bouwde zijn gedichten netzo
op als een componist zijn muziekstuk componeert. Heel beheerst en altijd
met een bleek hoedje op, om alle woorden op te vangen en vast te houden.
Zijn vrienden zagen dat hij een groot perfectionist was. Zelf was hij nooit
echt tevreden omdat hij lang niet alles kon beheersen. Vaak schoot hij flink
te kort.
Eigenlijk schrijf ik steeds hetzelfde – mopperde hij dan – het zijn allemaal
ordinaire wiegeliedjes, maar dan met een iets hogere waarheid…..
Zijn eerste klankbundel heette Tegenover Mij en werd goed ontvangen.
Het was een mooi poëtisch verslag van zijn tijd als Angry Young Man.
Voortdurende woede gooit veel omver, in alle windstreken.
Vele meisjes roofden zijn leven.
Maar dat is weer een andere zaak.

Just Shine, boek 98, pag. 22, 2008

Nieuwe werkelijkheid

Ik heb van horen en zeggen dat de mensen tegenwoordig niet meer
weten wat werkelijkheid is.
Alleen kinderen en kunstenaars schijnen daar minder last van te hebben.
Het is een groot probleem. Door de voortdurende relativering van iedere
voorstelling van de werkelijkheid heeft niets meer een gestalte. Er is geen
echte aanwezigheid meer. En dan vervaagt alles tragisch.
Gelukkig wisten de vogels, die veel ouder zijn dan de mensen, hier wel
raad mee. Vooral de wielewaal kwam met een oplossing aan-hippen. Hij
zou het geheugen van de mensen wel eens even snel opfrissen en zette
direct andere vogels aan het werk.
Die moesten een grote hoeveelheid zwarte bessen gaan verzamelen en
naar een plat, verlicht stuk strand vliegen. Daarna rangschikte hij de
besjes met veel kunstzinnige overtuiging en precisie en zo ontstonden
snel vele mooie menselijke portretten op het zand.
’s Avonds werd alles mooi belicht door het schijnsel van de vuurtoren.
De mensen konden dan zichzelf weer in alle rust bekijken. Het mooie was
dat het vrijblijvend was, niet verplicht.
Kortom:
Er was geen enkel probleem met de werkelijkheid. Als je af en toe even
wat punten zet is alles zo helder. Aanwezige punten geven overzicht.
We kunnen dus maar één ding doen: verwoorden wat er in ons opkomt.
Dat is dan de werkelijkheid, dat is de natuur.
Hoe vreemd iets misschien ook lijkt, vertel het gerust! Er zijn altijd wel
een paar toehoorders die het beamen om daarna warm te worden.
Dat is genoeg. We bestaan!

Rollende tijd, boek 99. pag, 82, 2008

De tijd geneest

Zij verbeeldt zich een ziekte met een citaat uit een brief van Anton Tjechov:
geneeskunde is mijn wettige echtgenote en de literatuur is mijn maîtresse.
Zij verveelt zich en iemand die zich verveelt slaapt meestal slecht, het ene
en het andere spookt rond. De nacht wordt dan wanordelijk, niet eentonig.
De tijd moet alles even helen.
Zij schrijft teksten zoals misschien dokters recepten schrijven. Beide werken
ze vanuit het menselijk drama en maken het zieke weer enigszins beter.
Beide zijn ze ook onverbiddelijk wat de tijdelijkheid betreft.
Een zekere onzekerheid is vaak te bespeuren in het grote menselijke licht.
Het verschijnsel ziekte heeft terecht alle aandacht. Hedendaagse ik-verhalen
verkankeren volop de wereld. Het verhaal met veel te veel emotionele wen-
dingen wordt vaak zo vreemd gebracht, dat je het niet meer gelooft. Je zou
er zonder moeite zomaar depressief van kunnen worden als je niet zo sterk
overtuigd was van het goede in jezelf.
Een dokter zei eens ter verheldering: lezen is net zoiets als luisteren naar
een patiënt.
De tijd dwong mij even dit te zeggen, al begrijp ik niet waarom.
Na het lezen is er vast meer begrip.

Staand oeuvre, 2011, acryl, 40 x 60 cm

Oeuvre

dit moment herhaalt zich
zij komen elkaar tegen
elke morgen, elke dag
en
elke dag is nieuw
elke dag breken harten
elke dag rijst de zon
en
de man van de toekomst
schrijft een vreemde brief
zijn geest leest hem niet
en
de geest dagdroomt voort
de geest heeft geen kantoor
de geest is een braakbeest
en
dit moment herhaalt zich
zij verbranden dagboeken
de ziel van de inkt blijft
en
alles is alleen
alleen is alles

Familieportret (Beppe, Jacob), 1968, asfaltlitho, A4

Voorbij het verleden

Een oude emotie verplaatst zich van de ene naar de andere kant.
Het heeft een bedoeling. Het onderwerp moet van het verleden
naar het heden vloeien.
Dat gaat natuurlijk niet zomaar. De oevers, altijd lang van stof,
denken diep en lang na voor ze los laten. Stompzinnige zuchten
volgen gelaten.
Maar daarna is het feest. Alle vensters gaan weer open.
Er is nieuw licht en men heeft geen slapeloze nachten meer.
De akelige fluitwind is er samen met de krakende krakkraktak snel
vandoor gegaan.
Er is weer grote rust. De emotie houdt daar op zijn tijd wel van.
Hij weet hoe het bed warm moet blijven en luistert niet meer naar
anderen. Ook de verveelde oogopslag is totaal verdwenen.
Niemand laat niemand vallen.
Alle stomme woorden glijden weg.
De emotie rust uit in vaarwel.

Wintertuin, 1964, gouache. 50 x 65 cm

Kool

dus je hebt de kool gezien
je hebt haar voorgesteld
de kool
je hebt je de kool eerst voorgesteld
en haar toen gezien
zo is dat
dus je hebt de kool zowaar gezien
en je haar ook nog eens voorgesteld
maar je bent geen groenteman
zo is dat
dus je hebt je de kool voorgesteld
je hebt de kool goed gezien
misschien vind je de kool wel lekker
zo is dat
en als het meezit misschien wel heerlijk
dus je hebt de kool gezien
en je hebt de kool voorgesteld
niemand zag de kool
zo is dat
zo is iedereen

Achtergrondboom, 2004, 100 x 80 cm, acryl

Het bos is geen kantoor

Deze bomen absorberen ieder bewijs, maar houden hun oren dicht. Dit is
dus een bijzonder bos en geen waardeloze getuige.
Er klonk gestommel op een aangrenzende pad. Een donker silhouet drong
zich op in de bosopening. Het was de schoonmaakster.
Wat doe jij hier nog? – vroeg ze de meest dichtbije stam.
Ik verricht onderzoek – zei de boom.
???
Ik ben op altijd op zoek naar verzachtende omstandigheden – vervolgde hij.
Hebt u dan een sleutel? – wilde ze weten.
Boom: alleen een reserve, maar dat spreekt voor zich.
En toen klonk een jachthoorn en sloot de boom zich snel af.
Ander bomen omsloten als vanouds alle dieren.
Toen ging de telefoon. Heel vreemd. De werkster nam op. Ze zei spontaan:
Met kantoor onbekend……
Aan de andere kant van de lijn schreeuwde een valse kraai.
Alles werd zwart. Ongewenst zwart. Ineens was daar de nacht, zomaar in
dat bos.
Van de werkster is niets meer gehoord. Het schijnt dat kraaien daarna
nogal netjes zijn geworden.

Onbedoelde dingen, 1996, boek 45, pag.63, 15 x 22 cm

Even echt

Een levende geliefde maakte een mooi gedicht.
Het was zo onverholen mooi verteld dat ze nog wel een maand kon
teren op verkregen heerlijkheid.
Kort daarvoor voelde ze zich nog een verlaten ziel, een onaangedane
spiegel. Ze was tijdelijk iemand die maar niet wakker wilde worden.
Maar nu, met deze heerlijke woordenman, glimlachte haar blos zonder
schaamte in de tedere lichtheid van het moment. Met grote passen,
de zijne, hield ze van hem. Vanuit de lucht hielden de vogels hun in
de gaten.
Ineens stond hij stil en maakte een grapje wat geen grapje was.
Hij groette beleefd en liep opgewekt fluitend van haar weg.
Zijn vlijmscherpe spot bekraste haar ziel.
De versteende, verliefde vrouw werd op slag blind.
Haar zoutbeslagen ogen lieten geen licht meer door.
De dag ging verder in eigen orde.
Het begon zo mooi. Even is maar kort.

Some Night, 1998, 60 x 30 cm, acryl

Filosofische vertwijfeling

In een filosofisch twistgesprek over de vrije wil voelde ze zich plotseling
een eenling. Ieder ander leek een duidelijke herkomst te hebben, zij niet.
Zij was blijkbaar naamloos, zeg maar abstract, aangespoeld en liep nu
rond in iets wat afkomstig was uit het rek van een ander, meer niet.
Alles zei haar ineens niets meer. Totaal leeg, doof, levend dood. Woorden
op zich betekenen immers niets.
En zij, die anderen met hun recht op eeuwigheid, hadden toevallig wel
een complete geschiedenis. Haar kern bleef leeg, haar geest leek nog het
meest op een tot de draad versleten afgedragen jas. Totaal op. Koud.
Als de wil zo vrij is, waarom wil hij haar dan niet, waarom stikt ze dan
bijna in een split-second? De wil kiest dus wel degelijk en is onvrij.