Terugblik, 2016, bewerkte foto

Alles heeft zijn eigen tijdsbeeld

Als ik in mijn vol getekende boeken kijk realiseer ik me dat ik nu
al vijftig jaar beroepsmatig teken en schilder.
Nog steeds komen er onverwachte dingen te voorschijn.
Hoewel ik weet dat jaartallen geen excuus moeten zijn om iemands
werk te tonen, denk ik toch ook dat het ergens wel degelijk telt of
op zijn minst een goede aanleiding is. De aanhouder wint.

Ik heb mij nooit willen beperken tot één bepaalde richting of stijl
in de kunst. Je stelt je werk aan de orde en alle tegenstellingen
mogen zelf gaan ruziën. Mijn stijl omschrijf ik, als het moet, vaag
genoeg, als Nieuw Figuratief.
Dat geeft genoeg ruimte.
Daarmee moet je het doen.
Onmiskenbaar zal ik een eigen stijl of manier hebben. Dat mogen
anderen bepalen, ik ben er niet mee bezig. Ik wil me niet beperken,
daar zakt mijn broek van af.
Alhoewel ik van huis uit het liefste teken, staat het schilderen
voor mij voorop. Ik ben bezig met de illusie en abstractie, dat wil
zeggen ik probeer op een plat vlak een stuk wekelijkheid weer te
geven zonder echte hulpmiddelen als perspectief of schaduwwerking.
Ik ben mij bewust van het platte vlak.
Mijn gelaagdheid speelt er graag op in.
Er komt een illusie van net echt tot stand.
Het mooiste is als je kijkgewoontes kan doorbreken door ineens
iets ongewoons toe te voegen. Conventioneel kijken is aan mij
niet echt besteed. Het indirecte werken maakt het beeld vrij, is
daardoor meer oorspronkelijk.