Figuur op linnen, 2014, bewerkte foto

Eigen wil

Als ie fluit, vallen zijn tanden eruit, dat is beter voor het geluid  –
zong het in mijn hoofd. Ik kreeg het er niet meer uit, het was al
kamerbreed gevuld.
Ik kan lachen om zoiets onnozels. In een geordende wereld ben
je verplicht enig afstand te nemen van serieuze zaken. Anders
red je het niet. Jezelf op de hak nemen hoort daar zeker bij.

Maar als je palet je in de steek laat door niet ontvankelijk te zijn,
dan  ervaar ik het niet als grote grap. Het is verraad. Mijn kroon
verdwijnt in een bos bloemen, mijn blijdschap verliest zijn geur.
Ineens is je palet een naar monster, je gaat er van stinken, het
rot aan jezelf. De dichte deur lijkt ook nog eens op slot.
Je ogen zijn dun geworden, maar je weet nog van schone tempels
waar de vloervochtigheid je doet wankelen. Pas vervolgens op voor
een glibberende spagaat!
Het wordt nu tijd dat we weer baas worden over eigen palet.
De kleuren moeten zelf aandragen. Al het stijfzinnige verdwijnt.
Zelfs modderglansen willen sprankelen. Kleuren die vruchtbaar zijn
moeten oevers vinden. De ijdele roem wil beslapen worden met het
geoefende groen. Anders wordt het nooit wat.
Tenslotte heeft het palet de elegantie van een wendbare kont en is
het gewassen met pigment.