Het was in het jaar dat men ons voor gek verklaarde, omdat wij het spek in de ogen en mond hadden. Nou ja, spek, verbrand spek, we hadden net iets te lang met het vuur gespeeld.

Natuurlijk waren we niet van slag, alles wat dwaalt heeft gewicht. Dus deden we op zijn mooist een galmende zwaan na, wat veel succes genereerde. Alle kakkerlakken lakten zich los van de dansvloer.

Ze hadden geen enkele notie meer van de wegtikkende seconden. We konden onze ogen nauwelijks geloven. Het was een mooi en vreemd gezicht. Even leek het er sterk op dat het veel meer was dan denkbeeldige beelden. Voor halsstarrige principes was bepaald geen plek meer. De kakkerlakken lieten veel ruimte tussen hen en de sterren. Zij voelden zich de schatten van de nacht. Pas als de nacht oud werd zouden ze, net als de sterren, gaan versplinteren.

Alleen de arme eenzelvige stond beteuterd aan de kant zich dood te vervelen. Zij had geen bloed voor malle feesten.

En toen ik helemaal overliep van dromen, diep in mij gebeurde alles, werd ik wakker met grote, wilde ogen. Ik zag mijn liefste poedelnaakt staan en begon snel aan mijn tweede droom.
Zoals het gaat zal het komen.
Net als mijn nieuwe log.