Het was me al vaker opgevallen dat ik bij een gesprek met iemand vaker naar de mond keek als naar de andere ogen zoals het hoort.

Uit die mond lijken kleurige kwakjes verf te komen. Op zichzelf heel helder, direct en benoembaar. Pas bij vermenging wordt het een ander verhaal. Voorspelbaar verrassend vuil, moderne modder.

Er zijn mensen die van zo'n plat palet houden. Ik niet. Het liefst schilder ik in de diepste donkerte.

Knip daarna het licht weer aan en de verrassing roept.